Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
O ζητιάνος που διάβαζε - Ν. Λυγερός
Μετάφραση από τα γαλλικά: Σάνη Καπράγκου
Ένας ζητιάνος έχει καθίσει δίπλα σ’ ένα παγκάκι. Γύρω του, τα δένδρα τού Parc de la Tête d’Or. Μία περαστική βαδίζει στο μονοπάτι που περνά μπροστά από το παγκάκι. Αρχικά, δεν δίνει σημασία στον ζητιάνο. Έπειτα, αφού τον έχει προσπεράσει, ξαναγυρίζει πίσω. Ο ζητιάνος, πάντοτε ακίνητος, συνεχίζει να διαβάζει. Εκείνη γέρνει προς το μέρος του, μα αυτός δεν κινείται.
Γυναίκα: Ζητιάνος είστε;
Ο ζητιάνος ανασηκώνει αργά-αργά το κεφάλι σαν να ενοχλήθηκε στην ανάγνωσή του…
Ζητιάνος: Ναι.
Γυναίκα: Ξέρετε, δεν φαίνεται αυτό…
Ζητιάνος: Κι είναι τόσο ενοχλητικό;
Γυναίκα: Λίγο έλειψε να μην σας δω…
Ζητιάνος: Δεν δίνετε σημασία στους ανθρώπους;
Γυναίκα: Στους ανθρώπους; Χρόνος. Ναι, βέβαια… Σιωπή. Μα για σας μιλούσα.
Ζητιάνος: Δεν μου αποδίδετε αυτή την ιδιότητα;
Γυναίκα: Δεν ήθελα να πω αυτό… Χρόνος. Γιατί δεν κάθεστε στο παγκάκι;
Ζητιάνος: Είναι για τους περαστικούς.
Γυναίκα: Και λοιπόν;
Ζητιάνος: Εγώ εδώ ενοικώ.
Γυναίκα: Ένας ζητιάνος ένοικος. Κι επιπλέον, διαβάζετε!
Ζητιάνος: Θα προτιμούσατε ν’ απλώνω το χέρι;
Γυναίκα: Αυτό θα ήταν πιο φυσιολογικό!
Ζητιάνος: Αν η κατάστασή μου ήταν φυσιολογική, θα βρισκόμουνα εδώ;
Γυναίκα: Κερδίζετε έναν πόντο. Χρόνος. Μα θα ήταν χρησιμότερο και πιο αποτελεσματικό… Με αμφιβολία. Εσείς δεν σκέφτεστε;
Ζητιάνος: Πάντοτε σκέφτομαι…
Γυναίκα: Μα προφανώς, αυτό δεν αλλάζει τίποτε. Χρόνος. Πείτε μου τουλάχιστον τον τίτλο του βιβλίου σας.
Ζητιάνος: Μπορώ να σας πω περισσότερα… Χρόνος. Εν πάση περιπτώσει, ο τίτλος, είναι Θεωρία της ιδιοκτησίας.
Γυναίκα: Το δημοσιευμένο μετά θάνατον έργο τού Proudhon.
Ζητιάνος: Ακριβώς.
Γυναίκα: Είστε ένα αστείο ζητιάνου!
Ζητιάνος: Θα προτιμούσατε έναν ζητιάνο αστείο;
Γυναίκα: Δεν έχει σημασία, στο κάτω-κάτω δικαίωμά σας είναι.
Ζητιάνος: Εκτιμώ το πνεύμα σας.
Γυναίκα: Θα ήθελα να σας δώσω χρήματα, μα το βρίσκω…
Ζητιάνος: Προσβλητικό;
Γυναίκα: Ναι…
Ζητιάνος: Τότε πάρτε το βιβλίο μου γι’ αντάλλαγμα.
Ο ζητιάνος της αγάπης
Πάνω στο τετραδιάκι που του έδωσες
έγραψε τα πρώτα λόγια της σιωπής.
Ο ζητιάνος της αγάπης δεν ζητούσε
ελεημοσύνη ούτε συμπόνια.
Ήθελε μόνο αυτό που σπάνια δίνουν
οι άνθρωποι του χρώματος: το αόρατο δώρο.
Σ. Ντρέκου | Ν. Λυγερός Λόγοι
Κείμενα/Ποίηση: Opus of N. Lygeros
photo: Le parc du palais royal
Συνομιλίες
Aggelos Aslanidis: Αυτό που ζητιανεύω είναι την αλήθεια// γι αυτό, πάρε την καρδιά μου για δώρο!// ότι θέλεις να σου δώσω// άφησε 'με μονάχα το μυαλό μου// να σκέφτομαι// να λογιέμαι ότι υπάρχει ένας κόσμος μακρινός// μια πόλις που να μιλάνε με την ηχώ της Γοργόνας// όπως το παραμυθένιο νανούρισμα της Ελληνίδας μάνας.... 13 Νοεμβρίου 2016 στις 7:15 π.μ.