2487) Διάλεξη Καθηγητή Ν. Λυγερού 23/01/2007 στο Πολεμικό Μουσείο με θέμα: Εναντίον της ιστορίας τα νέα βιβλία της ιστορίας. Perfection 8 1 1/2007. Conférence du Pr. N. Lygeros le 23/01/2007 au Musée de la Guerre, sur le thème: Les nouveaux livres d'histoire contre l'histoire.
• Εναντίον της ιστορίας τα νέα βιβλία της ιστορίας.
Αθήνα. Athènes, Grèce 23 / 01 / 2007 Video
Απομαγνητοφώνηση: Όπως δεν είμαι ιστορικός, δεν θα κάνω μια ιστορική ανάλυση. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία στρατηγικής και στρατηγικού δόγματος. Θα υποθέσουμε, λοιπόν, ότι θέλουμε να αποδείξουμε ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την Τουρκία και θα εξηγήσω από ποια σημεία πρέπει να περάσουμε για να το αποδείξουμε και στο τέλος θα καταλάβετε ότι σας μιλάω για το βιβλίο της ιστορίας της Στ' Δημοτικού. Άρα δεν έχει ιστορικό περιεχόμενο αυτό που λέω, έχει μόνο και μόνο στρατηγικό περιεχόμενο. Υποθέτουμε ότι έχουμε μία χώρα η οποία είναι δημοκρατική.
Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να έχει βαθύ κράτος. Εφόσον δεν έχει βαθύ κράτος, έχει εκλογές. Εφόσον έχει εκλογές, υπάρχει δημοκρατικό σύστημα που αναδεικνύει κάποιον που αντιπροσωπεύει αυτό το δημοκρατικό σύστημα. Αυτό το δημοκρατικό σύστημα, όμως, πρέπει να έχει μία ιστορία. Διότι άμα δεν έχει ιστορία, κανένας δεν μπορεί να πεισθεί για την αξία του.
Για να έχει μία ιστορία, αυτό το κράτος δεν μπορεί να έχει θεμέλια που είναι βασισμένα πάνω σε γενοκτονίες. Άρα, δεν έχει γενοκτονίες. Και γιατί δεν έχει γενοκτονίες; Διότι έχει απλώς «εκκαθάριση», όπως θα λέγαμε για τον σκληρό δίσκο, στοιχείων τα οποία ενοχλούν, θα έλεγα, την καθαρότητα, τη γνησιότητα και την αξία αυτού του κράτους.
Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει γενοκτονία ούτε των Αρμενίων, ούτε των Ποντίων με διάφορες παραλλαγές. Υπάρχουν μόνο συστηματικές εφαρμογές μιας μεθοδολογίας που επιτρέπει να είμαστε σ’ ένα πολύ ξεκάθαρο πλαίσιο. Άρα, ερχόμαστε λίγο πιο παλιά, για να μην υπάρχουν οι γενοκτονίες εφόσον δεν υπήρξαν, πρέπει πριν, το καθεστώς να ήταν φιλελεύθερο. Πώς όμως μπορούμε ν’ αποδείξουμε ότι ένα καθεστώς ήταν φιλελεύθερο σε μια μακρινή περίοδο; Είναι πολύ απλό. Δεν υπήρχαν επαναστάσεις. Και γιατί δεν υπήρχαν επαναστάσεις; Διότι δεν υπήρχαν ήρωες. Μα πώς γίνεται να μην υπάρχουν ήρωες; Είναι πολύ απλό.
Ο λαός ζούσε ελεύθερα. Άρα, αν ο λαός ζούσε ελεύθερα, γιατί να έχουμε εθνομάρτυρες, γιατί να έχουμε ήρωες, γιατί να υπάρχει ένα σύστημα το οποίο είναι αντιστασιακό, εφόσον είμαστε σ’ ένα πλαίσιο όπου ο πολιτισμός και η θρησκεία εκφράζονται ελεύθερα. Κατά συνέπεια, ερχόμαστε σε μία περίοδο που δεν πρέπει ν’ αρχίζει με μια άλωση της Κωνσταντινούπολης, εφόσον δεν υπήρξε άλωση της Κωνσταντινούπολης διότι υπάρχει ένα διαχρονικό στοιχείο που βρίσκεται πάντα σ’ ένα δημοκρατικό πλαίσιο. Πρέπει, λοιπόν, να πάμε ακόμα λίγο πιο βαθιά, όπου εκεί εμφανίζεται το 1204. Στο 1204 δεν έχουμε προβλήματα, δεν αφορά το δημοκρατικό κράτος της Τουρκίας.
Άρα, αυτό το αφήνουμε. Το αφήνουμε, το ενισχύουμε, το αναδεικνύουμε για να δείξουμε ότι όλος αυτός ο χώρος δεν είναι ευρωπαϊκός χώρος, αλλά είναι ανατολίτικος χώρος. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, βλέπετε ότι οι χάρτες αλλάζουν και όπως μπορείτε να δείτε και με μερικές Συνθήκες, εφόσον έχουμε και πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα, δεν υπήρχε η Συνθήκη Αγίου Στεφάνου, δεν δημιουργήθηκε η Βουλγαρία για ευνόητους λόγους, δεν υπήρχε η Συνθήκη Βερολίνου όπου δήθεν αποκτήσαμε κάτι.
Κατά συνέπεια, είμαστε σ’ ένα πλαίσιο, όπως το είπε ο κ. Υπουργός όπου ακόμα και το παιδομάζωμα είναι απλώς μια στρατηγική κίνηση για να αποκτήσουμε νέα στοιχεία που ενισχύουν την ίδια προσπάθεια. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο πρέπει μετά να το εφαρμόσετε. Εδώ είναι το τελεολογικό. Πώς να το εφαρμόσετε. Να χτυπήσετε τα πανεπιστήμια; E, εντάξει. Μπορείτε τα χτυπήσετε μερικούς. Οι άλλοι όμως οι υπόλοιποι είναι εξειδικευμένοι. Άρα μπορούν ν’ αντισταθούν. Ωραία, θα το κάνετε για λίγο καιρό.
Όμως μετά αποφασίζετε ότι είναι καλύτερο να χτυπήσετε τη βάση. Γιατί τη βάση; Επειδή δεν είναι ανάγκη να πείσετε την κοινωνία που βρίσκεται εδώ. Αρκεί να πείσετε την επόμενη. Η επόμενη, όμως, δεν βρίσκεται εδώ. Βρίσκεται στα θρανία. Άρα, η ιδέα είναι ότι όλοι εσείς δημιουργείτε ένα εμπόδιο σ’ αυτήν τη νέα ιστορία, διότι είχατε την «ατυχία» να μη βρισκόσασταν φέτος στην Στ' Δημοτικού. Δεν είναι μία ύβρις κατά της ηλικίας σας, αλλά η ιδέα είναι ότι σ’ ένα ιδανικό πλαίσιο εφόσον υπάρχουν νέες διδακτικές μέθοδοι, πρέπει να τις εφαρμόζουμε αποτελεσματικά.
Άρα πηγαίνουμε, στο βιβλίο της Στ' Δημοτικού για να προετοιμάσουμε το έδαφος και αν θέλετε να καταλάβετε γιατί λειτουργεί τόσο καλά αυτό το θέμα, μπορώ να σας πως ότι ακόμα και στο πανεπιστήμιο, μερικές φορές όταν μιλάμε στους φοιτητές μας γι’ αυτό το βιβλίο, στο τέλος μας λένε: «ποιο είναι το πρόβλημα;». Μιλάω για φοιτητές που δεν έχουν κάνει ιστορία. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα παιδί που βρίσκεται στην Στ' Δημοτικού πώς μπορεί ν’ αντισταθεί σ’ αυτό το πλαίσιο. Δεν μπορεί γιατί είναι η πρώτη φορά που έρχεται σ’ επαφή με ιστορικό υλικό. Κατά συνέπεια, το ενσωματώνει και πλέον λειτουργεί μέσα σε αυτό το δόγμα.
Παρατηρήσαμε ήδη ότι μερικά παιδιά κάνουν ερωτήσεις παράξενες στους γονείς τους οι οποίοι καταλαβαίνουν εκ των υστέρων ότι όντως γέρασαν και ότι δεν ανήκουν πια σ’ αυτές τις νέες μεθοδολογίες της ιστορίας εφόσον δεν είναι καθόλου ενημερωμένοι για τα ιστορικά γεγονότα. Το παιδί όμως μπορεί ν’ αντισταθεί; Ναι ή όχι; Θα έλεγα, ότι τώρα βλέπουμε μια νέα μορφή παιδομαζώματος, την οποία δεν είχαν σκεφτεί ούτε οι Τούρκοι. Άρα, πάντα προς όφελος αυτής της ιστορίας του δόγματος, λέμε: εφόσον δεν το σκέφτηκε αυτό το δημοκρατικό καθεστώς, θα το σκεφτούμε εμείς. Και θα το παραδώσουμε έτοιμο. Είναι αυτό που ονομάζουμε το πλαίσιο συνεργασίας. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το πλαίσιο συνεργασίας, εμείς θα μπορέσουμε να επιλέξουμε και τους καλύτερους μαθητές αυτής της νέας ιστορίας. Έτσι δεν υπάρχει καμία αντίσταση εφόσον είμαστε μόνο και μόνο στο πλαίσιο συνεργασίας.
Οι εχθροί σας σ’ αυτήν τη διαδικασία δεν είναι οι Τούρκοι. Είναι τα παιδιά σας. Είναι οι επόμενοι εχθροί σας. Απλώς προς το παρόν νομίζετε ότι βρίσκονται σ’ ένα συμμαχικό πλαίσιο. Όμως οι πρώτοι που θα σας αμφισβητήσουν δεν είναι το βαθύ κράτος, δεν είναι κανένα υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας, ούτε καν ο τουρκικός λαός. Θα είναι τα ίδια τα παιδιά σας. Εδώ λειτουργεί το σύστημα εντελώς μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Σου λέει, αυτοί όλοι οι Έλληνες είναι αντιδραστικοί. Άρα θα χρησιμοποιήσουμε το αντιδραστικό του παιδιού.
Κατά συνέπεια, θα γίνει το φυσιολογικό της επόμενης γενιάς. Εμείς είμαστε αντιδραστικοί γιατί είμαστε όλοι γέροι. Αυτό είναι που μας εξηγεί το βιβλίο της ιστορίας. Αυτό εξηγεί στα παιδιά σας. Η προετοιμασία του εδάφους δεν προέρχεται μόνο και μόνο από το βιβλίο. Μερικές φορές εμείς δεν είμαστε καλοί μαθητές στην Ελλάδα. Προσπαθούν οι άλλοι να μας δείξουν μερικά μαθήματα, αλλά αντιστεκόμαστε. Μερικές φορές αυτό γίνεται και στην Κύπρο με διάφορα σχέδια. Δεν κατανοούμε ακριβώς πού θέλουν να το παν και τελικά δεν το μαθαίνουμε.
Άρα εδώ η ιδέα είναι τι θα κάνουμε όταν θα είναι τα παιδιά μας που θα μας το λένε. Αλλά τα επιχειρήματα για τα παιδιά έχουν ήδη εξασφαλιστεί. Και ξέρετε ποια είναι; Είναι ότι εμείς δεν είμαστε μόνο γέροι, είμαστε και οι γραφικοί. Γι’ αυτό μας το εξηγούν μερικές εφημερίδες οι οποίες προωθούν αυτό το βιβλίο λέγοντας ότι αυτοί που αντιστέκονται όπως π.χ. ο κ. Σαρτζετάκης ο οποίος, όπως όλοι ξέρετε, είναι ένας γέρος και ένας γραφικός που δεν έχει ιδέα από την ιστορία της Ελλάδας εφόσον ο καημένος δεν πήγε στην Στ' Δημοτικού φέτος και ο άνθρωπος αυτός υπογράφει ένα κείμενο που λέει: «Μα είναι αδύνατο να δίνετε αυτό το πράγμα στα παιδιά μας».
Αλλά έχουμε ήδη προετοιμάσει το έδαφος: Αυτός ο άνθρωπος που υπήρξε και δικαστής και πρόεδρος είναι ένας γραφικός. Κατά συνέπεια, δεν τον πολεμάμε με επιχειρήματα. Η διαφορά του παιδιού και του γονιού είναι θέμα χρόνου. Θ’ αφήσουμε λίγο χρόνο σ’ αυτήν τη γενιά που δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το μάθημα. Και μετά, με τον χρόνο θα χρησιμοποιήσουμε τη λήθη της επόμενης γενιάς για να χτίσουμε ένα νέο δόγμα. Αυτό είναι που μας περιμένει. Αλλά ελπίζω ότι είσαστε πολύ κακοί μαθητές και θ’ αντισταθείτε σ’ αυτό το νέο μάθημα.
Βίντεο Διάλεξη Πολεμικό Μουσείο: Εναντίον της
ιστορίας τα νέα βιβλία της ιστορίας 23/01/2007
Απομαγνητοφώνηση: Όπως δεν είμαι ιστορικός, δεν θα κάνω μια ιστορική ανάλυση. Θα σας διηγηθώ μια ιστορία στρατηγικής και στρατηγικού δόγματος. Θα υποθέσουμε, λοιπόν, ότι θέλουμε να αποδείξουμε ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την Τουρκία και θα εξηγήσω από ποια σημεία πρέπει να περάσουμε για να το αποδείξουμε και στο τέλος θα καταλάβετε ότι σας μιλάω για το βιβλίο της ιστορίας της Στ' Δημοτικού. Άρα δεν έχει ιστορικό περιεχόμενο αυτό που λέω, έχει μόνο και μόνο στρατηγικό περιεχόμενο. Υποθέτουμε ότι έχουμε μία χώρα η οποία είναι δημοκρατική.
Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να έχει βαθύ κράτος. Εφόσον δεν έχει βαθύ κράτος, έχει εκλογές. Εφόσον έχει εκλογές, υπάρχει δημοκρατικό σύστημα που αναδεικνύει κάποιον που αντιπροσωπεύει αυτό το δημοκρατικό σύστημα. Αυτό το δημοκρατικό σύστημα, όμως, πρέπει να έχει μία ιστορία. Διότι άμα δεν έχει ιστορία, κανένας δεν μπορεί να πεισθεί για την αξία του.
Για να έχει μία ιστορία, αυτό το κράτος δεν μπορεί να έχει θεμέλια που είναι βασισμένα πάνω σε γενοκτονίες. Άρα, δεν έχει γενοκτονίες. Και γιατί δεν έχει γενοκτονίες; Διότι έχει απλώς «εκκαθάριση», όπως θα λέγαμε για τον σκληρό δίσκο, στοιχείων τα οποία ενοχλούν, θα έλεγα, την καθαρότητα, τη γνησιότητα και την αξία αυτού του κράτους.
Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει γενοκτονία ούτε των Αρμενίων, ούτε των Ποντίων με διάφορες παραλλαγές. Υπάρχουν μόνο συστηματικές εφαρμογές μιας μεθοδολογίας που επιτρέπει να είμαστε σ’ ένα πολύ ξεκάθαρο πλαίσιο. Άρα, ερχόμαστε λίγο πιο παλιά, για να μην υπάρχουν οι γενοκτονίες εφόσον δεν υπήρξαν, πρέπει πριν, το καθεστώς να ήταν φιλελεύθερο. Πώς όμως μπορούμε ν’ αποδείξουμε ότι ένα καθεστώς ήταν φιλελεύθερο σε μια μακρινή περίοδο; Είναι πολύ απλό. Δεν υπήρχαν επαναστάσεις. Και γιατί δεν υπήρχαν επαναστάσεις; Διότι δεν υπήρχαν ήρωες. Μα πώς γίνεται να μην υπάρχουν ήρωες; Είναι πολύ απλό.
Ο λαός ζούσε ελεύθερα. Άρα, αν ο λαός ζούσε ελεύθερα, γιατί να έχουμε εθνομάρτυρες, γιατί να έχουμε ήρωες, γιατί να υπάρχει ένα σύστημα το οποίο είναι αντιστασιακό, εφόσον είμαστε σ’ ένα πλαίσιο όπου ο πολιτισμός και η θρησκεία εκφράζονται ελεύθερα. Κατά συνέπεια, ερχόμαστε σε μία περίοδο που δεν πρέπει ν’ αρχίζει με μια άλωση της Κωνσταντινούπολης, εφόσον δεν υπήρξε άλωση της Κωνσταντινούπολης διότι υπάρχει ένα διαχρονικό στοιχείο που βρίσκεται πάντα σ’ ένα δημοκρατικό πλαίσιο. Πρέπει, λοιπόν, να πάμε ακόμα λίγο πιο βαθιά, όπου εκεί εμφανίζεται το 1204. Στο 1204 δεν έχουμε προβλήματα, δεν αφορά το δημοκρατικό κράτος της Τουρκίας.
Άρα, αυτό το αφήνουμε. Το αφήνουμε, το ενισχύουμε, το αναδεικνύουμε για να δείξουμε ότι όλος αυτός ο χώρος δεν είναι ευρωπαϊκός χώρος, αλλά είναι ανατολίτικος χώρος. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, βλέπετε ότι οι χάρτες αλλάζουν και όπως μπορείτε να δείτε και με μερικές Συνθήκες, εφόσον έχουμε και πρόσβαση σε απόρρητα έγγραφα, δεν υπήρχε η Συνθήκη Αγίου Στεφάνου, δεν δημιουργήθηκε η Βουλγαρία για ευνόητους λόγους, δεν υπήρχε η Συνθήκη Βερολίνου όπου δήθεν αποκτήσαμε κάτι.
Κατά συνέπεια, είμαστε σ’ ένα πλαίσιο, όπως το είπε ο κ. Υπουργός όπου ακόμα και το παιδομάζωμα είναι απλώς μια στρατηγική κίνηση για να αποκτήσουμε νέα στοιχεία που ενισχύουν την ίδια προσπάθεια. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο πρέπει μετά να το εφαρμόσετε. Εδώ είναι το τελεολογικό. Πώς να το εφαρμόσετε. Να χτυπήσετε τα πανεπιστήμια; E, εντάξει. Μπορείτε τα χτυπήσετε μερικούς. Οι άλλοι όμως οι υπόλοιποι είναι εξειδικευμένοι. Άρα μπορούν ν’ αντισταθούν. Ωραία, θα το κάνετε για λίγο καιρό.
Όμως μετά αποφασίζετε ότι είναι καλύτερο να χτυπήσετε τη βάση. Γιατί τη βάση; Επειδή δεν είναι ανάγκη να πείσετε την κοινωνία που βρίσκεται εδώ. Αρκεί να πείσετε την επόμενη. Η επόμενη, όμως, δεν βρίσκεται εδώ. Βρίσκεται στα θρανία. Άρα, η ιδέα είναι ότι όλοι εσείς δημιουργείτε ένα εμπόδιο σ’ αυτήν τη νέα ιστορία, διότι είχατε την «ατυχία» να μη βρισκόσασταν φέτος στην Στ' Δημοτικού. Δεν είναι μία ύβρις κατά της ηλικίας σας, αλλά η ιδέα είναι ότι σ’ ένα ιδανικό πλαίσιο εφόσον υπάρχουν νέες διδακτικές μέθοδοι, πρέπει να τις εφαρμόζουμε αποτελεσματικά.
Άρα πηγαίνουμε, στο βιβλίο της Στ' Δημοτικού για να προετοιμάσουμε το έδαφος και αν θέλετε να καταλάβετε γιατί λειτουργεί τόσο καλά αυτό το θέμα, μπορώ να σας πως ότι ακόμα και στο πανεπιστήμιο, μερικές φορές όταν μιλάμε στους φοιτητές μας γι’ αυτό το βιβλίο, στο τέλος μας λένε: «ποιο είναι το πρόβλημα;». Μιλάω για φοιτητές που δεν έχουν κάνει ιστορία. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα παιδί που βρίσκεται στην Στ' Δημοτικού πώς μπορεί ν’ αντισταθεί σ’ αυτό το πλαίσιο. Δεν μπορεί γιατί είναι η πρώτη φορά που έρχεται σ’ επαφή με ιστορικό υλικό. Κατά συνέπεια, το ενσωματώνει και πλέον λειτουργεί μέσα σε αυτό το δόγμα.
Παρατηρήσαμε ήδη ότι μερικά παιδιά κάνουν ερωτήσεις παράξενες στους γονείς τους οι οποίοι καταλαβαίνουν εκ των υστέρων ότι όντως γέρασαν και ότι δεν ανήκουν πια σ’ αυτές τις νέες μεθοδολογίες της ιστορίας εφόσον δεν είναι καθόλου ενημερωμένοι για τα ιστορικά γεγονότα. Το παιδί όμως μπορεί ν’ αντισταθεί; Ναι ή όχι; Θα έλεγα, ότι τώρα βλέπουμε μια νέα μορφή παιδομαζώματος, την οποία δεν είχαν σκεφτεί ούτε οι Τούρκοι. Άρα, πάντα προς όφελος αυτής της ιστορίας του δόγματος, λέμε: εφόσον δεν το σκέφτηκε αυτό το δημοκρατικό καθεστώς, θα το σκεφτούμε εμείς. Και θα το παραδώσουμε έτοιμο. Είναι αυτό που ονομάζουμε το πλαίσιο συνεργασίας. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το πλαίσιο συνεργασίας, εμείς θα μπορέσουμε να επιλέξουμε και τους καλύτερους μαθητές αυτής της νέας ιστορίας. Έτσι δεν υπάρχει καμία αντίσταση εφόσον είμαστε μόνο και μόνο στο πλαίσιο συνεργασίας.
Οι εχθροί σας σ’ αυτήν τη διαδικασία δεν είναι οι Τούρκοι. Είναι τα παιδιά σας. Είναι οι επόμενοι εχθροί σας. Απλώς προς το παρόν νομίζετε ότι βρίσκονται σ’ ένα συμμαχικό πλαίσιο. Όμως οι πρώτοι που θα σας αμφισβητήσουν δεν είναι το βαθύ κράτος, δεν είναι κανένα υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας, ούτε καν ο τουρκικός λαός. Θα είναι τα ίδια τα παιδιά σας. Εδώ λειτουργεί το σύστημα εντελώς μ’ έναν διαφορετικό τρόπο. Σου λέει, αυτοί όλοι οι Έλληνες είναι αντιδραστικοί. Άρα θα χρησιμοποιήσουμε το αντιδραστικό του παιδιού.
Κατά συνέπεια, θα γίνει το φυσιολογικό της επόμενης γενιάς. Εμείς είμαστε αντιδραστικοί γιατί είμαστε όλοι γέροι. Αυτό είναι που μας εξηγεί το βιβλίο της ιστορίας. Αυτό εξηγεί στα παιδιά σας. Η προετοιμασία του εδάφους δεν προέρχεται μόνο και μόνο από το βιβλίο. Μερικές φορές εμείς δεν είμαστε καλοί μαθητές στην Ελλάδα. Προσπαθούν οι άλλοι να μας δείξουν μερικά μαθήματα, αλλά αντιστεκόμαστε. Μερικές φορές αυτό γίνεται και στην Κύπρο με διάφορα σχέδια. Δεν κατανοούμε ακριβώς πού θέλουν να το παν και τελικά δεν το μαθαίνουμε.
Άρα εδώ η ιδέα είναι τι θα κάνουμε όταν θα είναι τα παιδιά μας που θα μας το λένε. Αλλά τα επιχειρήματα για τα παιδιά έχουν ήδη εξασφαλιστεί. Και ξέρετε ποια είναι; Είναι ότι εμείς δεν είμαστε μόνο γέροι, είμαστε και οι γραφικοί. Γι’ αυτό μας το εξηγούν μερικές εφημερίδες οι οποίες προωθούν αυτό το βιβλίο λέγοντας ότι αυτοί που αντιστέκονται όπως π.χ. ο κ. Σαρτζετάκης ο οποίος, όπως όλοι ξέρετε, είναι ένας γέρος και ένας γραφικός που δεν έχει ιδέα από την ιστορία της Ελλάδας εφόσον ο καημένος δεν πήγε στην Στ' Δημοτικού φέτος και ο άνθρωπος αυτός υπογράφει ένα κείμενο που λέει: «Μα είναι αδύνατο να δίνετε αυτό το πράγμα στα παιδιά μας».
Αλλά έχουμε ήδη προετοιμάσει το έδαφος: Αυτός ο άνθρωπος που υπήρξε και δικαστής και πρόεδρος είναι ένας γραφικός. Κατά συνέπεια, δεν τον πολεμάμε με επιχειρήματα. Η διαφορά του παιδιού και του γονιού είναι θέμα χρόνου. Θ’ αφήσουμε λίγο χρόνο σ’ αυτήν τη γενιά που δεν μπορεί να κατανοήσει αυτό το μάθημα. Και μετά, με τον χρόνο θα χρησιμοποιήσουμε τη λήθη της επόμενης γενιάς για να χτίσουμε ένα νέο δόγμα. Αυτό είναι που μας περιμένει. Αλλά ελπίζω ότι είσαστε πολύ κακοί μαθητές και θ’ αντισταθείτε σ’ αυτό το νέο μάθημα.
Βίντεο Διάλεξη Πολεμικό Μουσείο: Εναντίον της
ιστορίας τα νέα βιβλία της ιστορίας 23/01/2007
Η κυριαρχία της ουδετερότητας
N. Lygeros: Με το πρόσχημα της απόλυτης ουδετερότητας, το βιβλίο της ιστορίας της Στ' Δημοτικού έχει αφαιρέσει την ύπαρξη κάθε ρεύματος από την ιστορία. Δεν έχει εξουδετερώσει μόνο το ρόλο της εκκλησίας αλλά και του κομμουνισμού. Το περίφημο έργο του Αγγελόπουλου Ο Θίασος διηγείται περισσότερα ιστορικά στοιχεία από το βιβλίο της Στ' Δημοτικού.
Πιο συμβολική ακόμα είναι η εξής εξαφάνιση: Η Συμβολή του Άρη Βελουχιώτη. Οι μαυροσκούφηδες δεν θα υπάρχουν πια, παρά μόνο, σε θεατρικό έργο, αν κυριαρχήσει το βιβλίο της Στ' Δημοτικού. Ο αφανισμός κάθε επαναστατικού σ
τοιχείου στην ιστορία της Ελλάδας δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα μιας νέας διδακτικής. Το βιβλίο της Στ' Δημοτικού προσπαθεί να αποδείξει ότι δεν υπήρξε ποτέ ριζοσπαστικό κίνημα, ότι δεν υπήρξε ποτέ αντίσταση, ότι δεν υπήρξαν ποτέ θυσίες. Το πρόβλημά μας είναι ότι δυο από τα χαρακτηριστικά του ελληνικού λαού είναι οι έννοιες της αντίστασης και της θυσίας.
Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με την ιστορία ή την ερευνούν συστηματικά διασταυρώνοντας πληροφορίες. Η επαφή που έχουν οι περισσότεροι με την ιστορία, είναι μόνο και μόνο μέσω της εκπαίδευσης. Τα σχολικά βιβλία, και ειδικά αυτά που αφορούν το Δημοτικό, γίνονται ένας ιδανικός στόχος για τα άτομα που θέλουν να διαγράψουν την ιστορία από τη συλλογική μας μνήμη. Οι περισσότεροι δεν ασχολούνται με αυτό το θέμα διότι δεν είναι αρκετά «επιστημονικό». Όμως, ποιο είναι το νόημα της συγγραφής δοκιμίων ιστορίας την ώρα που άλλοι κάνουν μια πλύση εγκεφάλου στα παιδιά, δηλαδή στους επόμενους ανθρώπους; Εδώ το target group είναι τόσο μεγάλο που χρησιμοποιείται η τεχνική του spam. Το σύστημα είναι τόσο μαζικό που ακόμα και οι δάσκαλοι δεν μπορούν ν’ αντέξουν την πίεση, αν δεν ενημερωθούν και οργανωθούν για ν’ αντισταθούν. Κι ύστερα το πλήγμα θα είναι τόσο μεγάλο, που μπορεί να χρειαστούν δεκάδες χρόνια για να επανέλθουν τα πράγματα.
Δίνουμε μεγάλη σημασία σε γεγονότα που μπορούν να έχουν εφήμερα αποτελέσματα, όπως πχ τις εκλογές, ενώ δεν εξετάζουμε προσεχτικά τα βιβλία των παιδιών μας που θα είναι η επόμενή μας μνήμη. Κάθε μας αδράνεια έχει ένα μεγάλο κόστος σε αυτόν τον τομέα διότι τα αποτελέσματα φαίνονται μόνο μετά από χρόνια. Στην αρχή, όλοι θεωρούν ότι είναι απλώς μια αλλαγή στο περιεχόμενο των βιβλίων και η άποψή τους είναι θετική. Όμως, όλα τα σχέδια της ιστορίας του μέλλοντος δεν είναι απαραίτητα συμβατά με την ίδια την ιστορία. Πρέπει, λοιπόν, οι ερευνητές, οι δάσκαλοι, αλλά και οι γονείς να έχουν άποψη και δράση σχετικά με τις αλλαγές στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, ειδικά σε αυτό το επίπεδο που αγγίζει τη μεγαλύτερη μάζα των μαθητών.
Αυτό δεν είναι μόνο θέμα χρέους, είναι και φόρος τιμής προς τους προγόνους μας που έδωσαν και τη ζωή τους μερικές φορές για να μπορούμε να εκφραζόμαστε και να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Διότι όταν ένα σύστημα έχει ως στόχο τα βιβλία της Ιστορίας, δεν είναι μόνο για ν’ αλλάξει την ιστορία με τον δικό του τρόπο. Το κάνει για να δημιουργήσει ένα στρατηγικό δόγμα μέσα από το οποίο όλοι οι παράγοντες θα σκεφτούν. Δεν θα έχουν πια μια ελεύθερη σκέψη διότι θα βασίζονται μόνο στα νέα δεδομένα που τους προσφέρει η επικίνδυνη αλλαγή του περιεχομένου των διδακτικών βιβλίων.
Επιπλέον, η επίτευξη αυτού του στόχου δεν προϋποθέτει μόνο ενεργούς συνεργάτες, αλλά και την καταστροφή νοητικών σχημάτων που καθορίζουν τον πολιτισμό ενός λαού. Η ιστορία του μέλλοντος αποδεικνύει de facto ότι όλα είναι δυνατά στον τομέα της μνήμης, ακόμα και η λήθη. Αναφερόμαστε στο νέο εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού, όπου οι παρεμβάσεις στην κατεύθυνση που περιγράφουμε πιο πάνω είναι καίριες. Ειδικότερα υπενθυμίζουμε (βλέπε και «Αδέσμευτο της Κυριακής» της 13-8-2006):
Ο λαός μας δεν είχε ποτέ στην ιστορία του την ευκαιρία να είναι ουδέτερος. Οι κατακτητές μας, σε κάθε περίοδο του ελληνισμού, προσπάθησαν να μας εξολοθρεύσουν διότι δεν ήμασταν συμβιβασμένα στοιχεία. Με άλλα λόγια, το βιβλίο της Στ' Δημοτικού αναγκάζει τους ερευνητές της ιστορίας μας να προσφύγουν στα μυστικά έγγραφα των ξένων, για να μελετήσουν το επαναστατικό και το αντιστασιακό στοιχείο του ελληνικού λαού. Σε λίγο θα ζητήσουμε να επανέλθουν οι φάκελοι της ασφάλειας για να μας μείνει, τουλάχιστον, λίγη ιστορία.
Ευτυχώς που ζει ακόμα ο Μίκης Θεοδωράκης για να μπορούν να καταλάβουν τα παιδιά μας τι σημαίνει σύμβολο αντίστασης. Διότι οι υποθέσεις του Λαμπράκη και του Μπελογιάννη δεν έχουν πια νόημα για το βιβλίο της Στ' Δημοτικού. Ακόμα και ο Σαρτζετάκης ούτε ως πρόεδρος, ούτε ως δικαστής, ούτε ως αντιστασιακός δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει την αφήγηση της ιστορίας. Ούτε το γυναικείο στοιχείο της Μελίνας Μερκούρη δεν σώζει την αντίστασή της από το συστηματικό αφανισμό της μνήμης που επιχειρεί το βιβλίο της Στ' Δημοτικού.
Αυτό το βιβλίο κτυπά κάθε εμπόδιο στη λήθη. Προσπαθεί να επιβάλει μια μεταμοντέρνα προσέγγιση που δεν είναι τίποτα άλλο από μια tabula rasa. Όχι μόνο μας έκλεψαν τη ζωή, όπως έγραψε ο Άρης Φακίνος, αλλά τώρα θέλουν να μας κλέψουν και τον θάνατό μας. Το μεγαλύτερο βάσανο που μπορεί να υποστεί ένας άνθρωπος είναι η αφαίρεση της ανθρωπιάς του. Το μεγαλύτερο βάσανο που μπορεί να υποστεί ένας λαός είναι η αφαίρεση της ιστορίας του. Και στις δύο περιπτώσεις μάς εξηγούν ότι δεν υπήρξε τίποτα, ότι όλα αυτά που ζήσαμε δεν έχουν νόημα και ότι δεν αξίζει καν να πεθάνουμε εφόσον δεν υπήρξαμε. Όμως δεν είχαν προβλέψει την αντίσταση του ανύπαρκτου λαού. 2570) Η κυριαρχία της ουδετερότητας. Perfection 8 2 2/2007. La suprématie de la neutralité.
Αυτό το βιβλίο κτυπά κάθε εμπόδιο στη λήθη. Προσπαθεί να επιβάλει μια μεταμοντέρνα προσέγγιση που δεν είναι τίποτα άλλο από μια tabula rasa. Όχι μόνο μας έκλεψαν τη ζωή, όπως έγραψε ο Άρης Φακίνος, αλλά τώρα θέλουν να μας κλέψουν και τον θάνατό μας. Το μεγαλύτερο βάσανο που μπορεί να υποστεί ένας άνθρωπος είναι η αφαίρεση της ανθρωπιάς του. Το μεγαλύτερο βάσανο που μπορεί να υποστεί ένας λαός είναι η αφαίρεση της ιστορίας του. Και στις δύο περιπτώσεις μάς εξηγούν ότι δεν υπήρξε τίποτα, ότι όλα αυτά που ζήσαμε δεν έχουν νόημα και ότι δεν αξίζει καν να πεθάνουμε εφόσον δεν υπήρξαμε. Όμως δεν είχαν προβλέψει την αντίσταση του ανύπαρκτου λαού. 2570) Η κυριαρχία της ουδετερότητας. Perfection 8 2 2/2007. La suprématie de la neutralité.
Οι φανατικοί της λήθης και η Ιστορία του μέλλοντος.
Σκέψεις πάνω στο περιεχόμενο του νέου εγχειριδίου
Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού [Νίκος Λυγερός, Αντώνης Παυλίδης*]
Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικά με την ιστορία ή την ερευνούν συστηματικά διασταυρώνοντας πληροφορίες. Η επαφή που έχουν οι περισσότεροι με την ιστορία, είναι μόνο και μόνο μέσω της εκπαίδευσης. Τα σχολικά βιβλία, και ειδικά αυτά που αφορούν το Δημοτικό, γίνονται ένας ιδανικός στόχος για τα άτομα που θέλουν να διαγράψουν την ιστορία από τη συλλογική μας μνήμη. Οι περισσότεροι δεν ασχολούνται με αυτό το θέμα διότι δεν είναι αρκετά «επιστημονικό». Όμως, ποιο είναι το νόημα της συγγραφής δοκιμίων ιστορίας την ώρα που άλλοι κάνουν μια πλύση εγκεφάλου στα παιδιά, δηλαδή στους επόμενους ανθρώπους; Εδώ το target group είναι τόσο μεγάλο που χρησιμοποιείται η τεχνική του spam. Το σύστημα είναι τόσο μαζικό που ακόμα και οι δάσκαλοι δεν μπορούν ν’ αντέξουν την πίεση, αν δεν ενημερωθούν και οργανωθούν για ν’ αντισταθούν. Κι ύστερα το πλήγμα θα είναι τόσο μεγάλο, που μπορεί να χρειαστούν δεκάδες χρόνια για να επανέλθουν τα πράγματα.
Δίνουμε μεγάλη σημασία σε γεγονότα που μπορούν να έχουν εφήμερα αποτελέσματα, όπως πχ τις εκλογές, ενώ δεν εξετάζουμε προσεχτικά τα βιβλία των παιδιών μας που θα είναι η επόμενή μας μνήμη. Κάθε μας αδράνεια έχει ένα μεγάλο κόστος σε αυτόν τον τομέα διότι τα αποτελέσματα φαίνονται μόνο μετά από χρόνια. Στην αρχή, όλοι θεωρούν ότι είναι απλώς μια αλλαγή στο περιεχόμενο των βιβλίων και η άποψή τους είναι θετική. Όμως, όλα τα σχέδια της ιστορίας του μέλλοντος δεν είναι απαραίτητα συμβατά με την ίδια την ιστορία. Πρέπει, λοιπόν, οι ερευνητές, οι δάσκαλοι, αλλά και οι γονείς να έχουν άποψη και δράση σχετικά με τις αλλαγές στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης, ειδικά σε αυτό το επίπεδο που αγγίζει τη μεγαλύτερη μάζα των μαθητών.
Αυτό δεν είναι μόνο θέμα χρέους, είναι και φόρος τιμής προς τους προγόνους μας που έδωσαν και τη ζωή τους μερικές φορές για να μπορούμε να εκφραζόμαστε και να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Διότι όταν ένα σύστημα έχει ως στόχο τα βιβλία της Ιστορίας, δεν είναι μόνο για ν’ αλλάξει την ιστορία με τον δικό του τρόπο. Το κάνει για να δημιουργήσει ένα στρατηγικό δόγμα μέσα από το οποίο όλοι οι παράγοντες θα σκεφτούν. Δεν θα έχουν πια μια ελεύθερη σκέψη διότι θα βασίζονται μόνο στα νέα δεδομένα που τους προσφέρει η επικίνδυνη αλλαγή του περιεχομένου των διδακτικών βιβλίων.
Επιπλέον, η επίτευξη αυτού του στόχου δεν προϋποθέτει μόνο ενεργούς συνεργάτες, αλλά και την καταστροφή νοητικών σχημάτων που καθορίζουν τον πολιτισμό ενός λαού. Η ιστορία του μέλλοντος αποδεικνύει de facto ότι όλα είναι δυνατά στον τομέα της μνήμης, ακόμα και η λήθη. Αναφερόμαστε στο νέο εγχειρίδιο Ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού, όπου οι παρεμβάσεις στην κατεύθυνση που περιγράφουμε πιο πάνω είναι καίριες. Ειδικότερα υπενθυμίζουμε (βλέπε και «Αδέσμευτο της Κυριακής» της 13-8-2006):
Με μια σειρά παρεμβάσεων (σελίδες 49 –όπου οι αγωνιστές ψηφίζουν με κομμένα χέρια, σελίδες 44 και 46 –με τη συνοπτική παράθεση σε δύο μαθήματα όλων των γεγονότων, σελίδα 32, όπου η δράση των κλεφτών «θεωρείται» μορφή αντίστασης, κλπ) και παραλείψεων, υποβαθμίζεται η αξία και ο ρόλος του αγώνα του 1821. Δεν είναι μόνο σημαντικά γεγονότα που παραλείπονται, όπως πχ το κρυφό σχολειό. Είναι βέβαια γνωστές οι απόψεις κάποιων κύκλων για το κρυφό σχολειό, που το έχουν ήδη καταδικάσει ως «ανύπαρκτο». Όμως η περίπτωση πχ της μονής του Αγίου Νικολάου των Φιλανθρωπηνών τους απαντά με τρόπο ηχηρό. Στην πραγματικότητα επιθυμούν να διαγράψουν οποιαδήποτε μορφή αντίστασης εναντίον των Οθωμανών
Υποβαθμίζεται η οθωμανική κατοχή, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις παρουσιάζεται ως ιδεώδης συνθήκη για τους Έλληνες (σελίδα 16-«άλωση» της Κων/ποληςαπό τους Λατίνους το 1204, ενώ «κατάληψη» από τους Οθωμανούς το 1453 – σελίδα 19 -όπου στην πηγή 2.8 οι Οθωμανοί εμφανίζονται ως ιδεώδης συνθήκη για τους κατακτημένους λαούς – σελίδα 30 και 31 - όπου αφ ενός παρουσιάζεται μια εξιδανικευμένη εικόνα των Οθωμανών με κακούς μόνο εκείνους στους οποίους παραχωρείται η είσπραξη των φόρων και αφ ετέρου η Κων/πολη είναι η πόλη μ’ όλα του κόσμου τα αγαθά και απουσιάζει παντελώς ο πόνος και η κατοχή, κλπ). Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά από μια σειρά ανάλογων παρεμβάσεων, στη σελίδα 32 παρατίθεται μάθημα με τίτλο «μορφές αντίστασης». Θα αναρωτηθούν προφανώς οι μαθητές γιατί αντιστέκονταν οι Έλληνες, αφού όλα ήταν τόσο ωραία; Προφανώς ήταν αχάριστοι.
Η ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ κριτική αντίκριση του διαβόητου πια εγχειριδίου της ιστορίας Στ' Δημοτικού, από τον πανεπιστημιακό Νίκο Λυγερό και τον Α. Παυλίδη* του Παιδαγωγικού Ελλάδος, οι παραθέσεις συγκριτικών στοιχείων και παραπομπών επιτείνουν τους κινδύνους ιστορικών ακρωτηριασμών, παραμορφώσεων και βιασμών της αλήθειας, που επισημάναμε ήδη, και ενισχύουν τους φόβους για παρεμβολή, στην Ελληνική Παιδεία, των συνωμοτικών επιδιώξεων, όπως τις απεκάλυψε ο Χένρι Κίσινγκερ, στην Ουάσινγκτον, το Σεπτέμβριο του 1974, σε συνάντηση οικονομικών παραγόντων, και τις κοινοποίησε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», Σεπ. 1999, με εμπλοκή της σκοτεινής σκευωρίας στην πολιτική των βαλκανικών προσεγγίσεων (!) τις οποίες, ο κακός εκείνος δαίμονας της πατρίδας μας, εξαρτούσε από τα πλήγματα «στην ιστορία, τη γλώσσα, την παράδοση και τη θρησκεία των ολίγων Ελλήνων που δημιουργούν μεγάλα προβλήματα»!..
Οι επισημάνσεις του πανεπιστημιακού της Λιόν και του εκπαιδευτικού των Αθηνών επικυρώνουν την επί του θέματος επιχειρηματολογία, καθιστώντας υπερεπείγουσα την αποκατάσταση των ιστορικών γεγονότων και την άμεση ενημέρωση των δασκάλων, με έγκυρη παραρτηματική έκδοση, ούτως ώστε να καταδεικνύεται η πραγματικότητα, ν' αποκαθίσταται η ηθική τάξη, να προλαμβάνεται η γνωσιολογική παραμόρφωση και να υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα του υπεύθυνου προβληματισμού επί των επιδιωκομένων, μέχρις ότου αποσυρθεί και αντικατασταθεί το βιβλίο και αναχαιτιστεί, τουλάχιστον, η επιχειρούμενη εισβολή στη γνώση και στη σκέψη τής μαθητιώσας νεότητας. Προς επίρρωσην των υποβολών αρυόμεθα από τις παρατηρήσεις και τα ακόλουθα: (σελ. 19, πηγή 2.8.), με δικά μας σχόλια:
Η έντιμη εκπαιδευτική ενημέρωση θα επέβαλλε π.χ. υπογράμμιση της σφαγής του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', του απαγχονισμού του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, των καρατομήσεων των Επισκόπων Πάφου, Κιτίου, Κυρηνείας, των απαγχονισμών και των καρατομήσεων του Ιουλίου 1821 στην Κύπρο, των σφαγών εκατοντάδων αόπλων προκρίτων και των δημεύσεων των περιουσιών των θυμάτων από τον Τούρκο διοικητή και τον Ζιορζ Λαπιέρ!
Επίσης αποκρύπτεται ο εκβιασμός εξωμόσεων επί ποινή θανάτου! Περαιτέρω παρασιωπάται η τακτική της αδιάκριτης σφαγής του κόσμου, όπως στη Χίο, στα Ψαρά, στη Χαλκιδική, στην Κάσο, στην Κρήτη, στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και αλλού.
Αποφεύγεται η πυρπόληση της Σμύρνης το 1922, επικαλύπτεται η βαναυσότητα κατά τη Μικρασιατική καταστροφή και παραπέμπεται ο μαθητής στον Κεμάλ, σαν ιστορική πηγή για το μέγιστο έγκλημα γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού, που από 8 εκατομμύρια 800 χιλιάδες (American Philosophical Society - Late Ancient and Medieral Population - Philadelfhia 1958, τ.χ LIII, σελ. 8) και J.C. Russel «Recent Advances in Medieral Demography» 1965 σελ. 99.
Βέβαια, παρακάμπτονται οι συγγραφές Χόρτον, Μόργκενταου, Τόινμπι, Σολομωνίδη, Φωτιάδη, Διομήδη, Σωτηρίου κ.ά. και οι χαρακτηρισμοί Τζ. Κλεμανσό, Λ. Τζιορτζ, Μαρτίνου Λουθήρου κ.ά. Και λησμονιούνται οι 700 χιλιάδες νεκρών, τα «αμελέ ταμπουρού» (τάγματα εργασίας) - λέγε ατιμίας και εξόντωσης - γίνεται παραπομπή στον Ατατούρκ όχι όμως και στο Δαμάντ Φερίντ Πασά και όχι βέβαια στο «Νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη ή ακόμα στις τουρκικές πηγές της Χαλιδέ - Εδίπ - Χανέμ (εφημ. «Βακίτ» 22 Οκτ. 1918) και στην εφ. «Αξάμ».
Όσο για τον απελευθερωτικό αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού, του τελευταίου ως τώρα κεφαλαίου ελληνικής δόξας, τα ελάχιστα αναφερόμενα υπάγονται στη σκόπιμη απαξιωτική παρασιώπηση. Αλλά το θέμα δεν εξαντλείται μ' ένα άρθρο. [www.lygeros.org/Ellas/Simerini]
*Ο Δρ Αντώνης Παυλίδης είναι γόνος προσφυγικής οικογένειας του Νομού Σερρών. Σπούδασε Παιδαγωγικά και Πολιτικές Επιστήμες. Έκανε μεταπτυχιακά στη Νεότερη Οθωμανική Ιστορία και διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου με θέμα: "Οικονομικές και Κοινωνικές Συνιστώσες της Εκπαίδευσης των Ελλήνων του Πόντου". Έγραψε βιβλία, δημοσίευσε πλήθος άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά και εφημερίδες, έκανε πολλές εισηγήσεις σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά συνέδρια και ημερίδες και μεγάλο αριθμό ομιλιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καλύπτοντας τα επιστημονικά πεδία της εκπαίδευσης, της ιστορίας, του ελληνισμού της Ανατολής και της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας.
- Η προσπάθεια αναβάθμισης του ρόλου των γυναικών σ’ όλο το βιβλίο που θα μπορούσε ν’ αποτελέσει ένα θετικό στοιχείο, όμως ακυρώνεται εξ αιτίας των εμμονών και των ακροτήτων που σε κάποια σημεία φτάνουν στα όρια της φαιδρότητας, (πχ σελίδα 86, όπου ως σημαντικοί συγγραφείς του 19ου αιώνα μεταξύ των Σολωμού, Παλαμά και Παπαδιαμάντη, εμφανίζονται οι…. Καλλιρόη Παρέν και Ελισσάβετ Μαρτινέγκου (!!!). Όμως κι εδώ δεν υπάρχει συνέπεια: Ενώ στο Αναλυτικό Πρόγραμμα (σελίδα 3935 του σχετικού ΦΕΚ, όπου το ΠΔ 303 της 13-3-2003 ) υπάρχει μάθημα (που σημαίνει υποχρέωση των συγγραφέων να το γράψουν) «Σούλι, Μάνη και Σφακιά», που αντιστοιχεί στο διδακτικό στόχο: «να θαυμάσουν (οι μαθητές) τον ηρωισμό των Σουλιωτισσών», όμως εδώ το μάθημα αγνοείται και οι γυναίκες περνούν στη λήθη.
- Το ΑΠΣ (Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών) αγνοήθηκε και σ' άλλες περιπτώσεις. Στην υποχρέωση συγγραφής των μαθημάτων: «Η Θράκη, η Μικρά Ασία και ο Πόντος, κέντρα ακμαίου ελληνισμού» (σελίδα 3938 του ίδιου ΦΕΚ), «οι Έλληνες εκφράζουν τους καημούς και τις ελπίδες τους (κατά την τουρκοκρατία)» (σελίδα 3934), κλπ. Όπως άλλωστε ομολογεί η επί κεφαλής της συγγραφικής ομάδας (εφημερίδα «Αυγή» της 12-3-2006) «επιχειρούμε να διευρύνουμε τα ασφυκτικά ελληνοκεντρικά όρια που μας θέτει το αναλυτικό πρόγραμμα» (!!!). Αλήθεια, τι έκαναν οι υπεύθυνοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για να είναι συνεπής στη σύμβαση που υπέγραψε;
- Είναι υποκριτική η άποψη που κατατέθηκε στο ίδιο φύλλο της ίδιας εφημερίδας ότι «δεν λέμε ποιος έχει δίκιο ή άδικο» και ότι θέλουν να μάθουν τα παιδιά « να σκέφτονται και να βρίσκουν μόνα τους ποιος έχει δίκιο ή άδικο». Οι παρατιθέμενες πηγές, αλλά και τα ερωτήματα που ακολουθούν επιλέγονται έτσι, ώστε να διαμορφώνουν τη συνείδηση των μαθητών στην επιθυμητή ιδεολογική κατεύθυνση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πίνακας της σελίδας 72, με στατιστική των εθνικών ομάδων της Θεσσαλίας και Μακεδονίας, όπου στην προσπάθεια αμφισβήτησης του δικαιώματος την Ελλάδας να διεκδικήσει τη Μακεδονία, ακολουθεί το ερώτημα: «οι περιοχές που βρίσκονται κοντά στα ελληνικά σύνορα, κατοικούνται μόνο από ελληνικούς πληθυσμούς»; Αν ήταν ειλικρινής η πρόθεση, το ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί εντελώς διαφορετικά, πχ «ποια εθνική ομάδα υπερτερεί συντριπτικά έναντι των άλλων»; https://lygeros.org/2115-gr.htm
Απαράδεκτο βιβλίο ιστορικής διαστρέβλωσης
ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟΥ
Η ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ κριτική αντίκριση του διαβόητου πια εγχειριδίου της ιστορίας Στ' Δημοτικού, από τον πανεπιστημιακό Νίκο Λυγερό και τον Α. Παυλίδη* του Παιδαγωγικού Ελλάδος, οι παραθέσεις συγκριτικών στοιχείων και παραπομπών επιτείνουν τους κινδύνους ιστορικών ακρωτηριασμών, παραμορφώσεων και βιασμών της αλήθειας, που επισημάναμε ήδη, και ενισχύουν τους φόβους για παρεμβολή, στην Ελληνική Παιδεία, των συνωμοτικών επιδιώξεων, όπως τις απεκάλυψε ο Χένρι Κίσινγκερ, στην Ουάσινγκτον, το Σεπτέμβριο του 1974, σε συνάντηση οικονομικών παραγόντων, και τις κοινοποίησε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», Σεπ. 1999, με εμπλοκή της σκοτεινής σκευωρίας στην πολιτική των βαλκανικών προσεγγίσεων (!) τις οποίες, ο κακός εκείνος δαίμονας της πατρίδας μας, εξαρτούσε από τα πλήγματα «στην ιστορία, τη γλώσσα, την παράδοση και τη θρησκεία των ολίγων Ελλήνων που δημιουργούν μεγάλα προβλήματα»!..
Οι επισημάνσεις του πανεπιστημιακού της Λιόν και του εκπαιδευτικού των Αθηνών επικυρώνουν την επί του θέματος επιχειρηματολογία, καθιστώντας υπερεπείγουσα την αποκατάσταση των ιστορικών γεγονότων και την άμεση ενημέρωση των δασκάλων, με έγκυρη παραρτηματική έκδοση, ούτως ώστε να καταδεικνύεται η πραγματικότητα, ν' αποκαθίσταται η ηθική τάξη, να προλαμβάνεται η γνωσιολογική παραμόρφωση και να υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα του υπεύθυνου προβληματισμού επί των επιδιωκομένων, μέχρις ότου αποσυρθεί και αντικατασταθεί το βιβλίο και αναχαιτιστεί, τουλάχιστον, η επιχειρούμενη εισβολή στη γνώση και στη σκέψη τής μαθητιώσας νεότητας. Προς επίρρωσην των υποβολών αρυόμεθα από τις παρατηρήσεις και τα ακόλουθα: (σελ. 19, πηγή 2.8.), με δικά μας σχόλια:
- Ο πρεσβευτής της Γαλλίας Ντε Μπρεβ στην Κωνσταντινούπολη, 1590-1606, προς το βασιλιά Λουδοβίκο: «Οι σουλτάνοι συνηθίζουν, όταν κατακτούν ένα βασίλειο ή μια επαρχία να διατηρούν θαυμαστή τάξη. Δημεύουν τις περιουσίες της Εκκλησίας και των πολεμιστών που έπεσαν στη μάχη και φυσικά όλα τα αγαθά του ηττημένου ηγεμόνα. Όσο για το λαό, αφήνεται να ζει σύμφωνα με τα ήθη και τα έθιμά του. Διατηρεί τα αγαθά του και έχει θρησκευτική ελευθερία».
Η έντιμη εκπαιδευτική ενημέρωση θα επέβαλλε π.χ. υπογράμμιση της σφαγής του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', του απαγχονισμού του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, των καρατομήσεων των Επισκόπων Πάφου, Κιτίου, Κυρηνείας, των απαγχονισμών και των καρατομήσεων του Ιουλίου 1821 στην Κύπρο, των σφαγών εκατοντάδων αόπλων προκρίτων και των δημεύσεων των περιουσιών των θυμάτων από τον Τούρκο διοικητή και τον Ζιορζ Λαπιέρ!
Επίσης αποκρύπτεται ο εκβιασμός εξωμόσεων επί ποινή θανάτου! Περαιτέρω παρασιωπάται η τακτική της αδιάκριτης σφαγής του κόσμου, όπως στη Χίο, στα Ψαρά, στη Χαλκιδική, στην Κάσο, στην Κρήτη, στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη και αλλού.
- Άλλο τεκμήριο, η μείωση της σημασίας γεγονότων όπως η έξοδος του Μεσολογγίου, την Κυριακή των Βαΐων του 1826, μετά από ένα χρόνο απάνθρωπης πολιορκίας. Η έξοδος χαρακτηρίζεται «κίνηση των πολιορκημένων Ελλήνων να βγουν από το φρούριο»...
Αποφεύγεται η πυρπόληση της Σμύρνης το 1922, επικαλύπτεται η βαναυσότητα κατά τη Μικρασιατική καταστροφή και παραπέμπεται ο μαθητής στον Κεμάλ, σαν ιστορική πηγή για το μέγιστο έγκλημα γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού, που από 8 εκατομμύρια 800 χιλιάδες (American Philosophical Society - Late Ancient and Medieral Population - Philadelfhia 1958, τ.χ LIII, σελ. 8) και J.C. Russel «Recent Advances in Medieral Demography» 1965 σελ. 99.
Βέβαια, παρακάμπτονται οι συγγραφές Χόρτον, Μόργκενταου, Τόινμπι, Σολομωνίδη, Φωτιάδη, Διομήδη, Σωτηρίου κ.ά. και οι χαρακτηρισμοί Τζ. Κλεμανσό, Λ. Τζιορτζ, Μαρτίνου Λουθήρου κ.ά. Και λησμονιούνται οι 700 χιλιάδες νεκρών, τα «αμελέ ταμπουρού» (τάγματα εργασίας) - λέγε ατιμίας και εξόντωσης - γίνεται παραπομπή στον Ατατούρκ όχι όμως και στο Δαμάντ Φερίντ Πασά και όχι βέβαια στο «Νούμερο 31328» του Ηλία Βενέζη ή ακόμα στις τουρκικές πηγές της Χαλιδέ - Εδίπ - Χανέμ (εφημ. «Βακίτ» 22 Οκτ. 1918) και στην εφ. «Αξάμ».
Όσο για τον απελευθερωτικό αγώνα του κυπριακού Ελληνισμού, του τελευταίου ως τώρα κεφαλαίου ελληνικής δόξας, τα ελάχιστα αναφερόμενα υπάγονται στη σκόπιμη απαξιωτική παρασιώπηση. Αλλά το θέμα δεν εξαντλείται μ' ένα άρθρο. [www.lygeros.org/Ellas/Simerini]
*Ο Δρ Αντώνης Παυλίδης είναι γόνος προσφυγικής οικογένειας του Νομού Σερρών. Σπούδασε Παιδαγωγικά και Πολιτικές Επιστήμες. Έκανε μεταπτυχιακά στη Νεότερη Οθωμανική Ιστορία και διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου με θέμα: "Οικονομικές και Κοινωνικές Συνιστώσες της Εκπαίδευσης των Ελλήνων του Πόντου". Έγραψε βιβλία, δημοσίευσε πλήθος άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά και εφημερίδες, έκανε πολλές εισηγήσεις σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά συνέδρια και ημερίδες και μεγάλο αριθμό ομιλιών στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καλύπτοντας τα επιστημονικά πεδία της εκπαίδευσης, της ιστορίας, του ελληνισμού της Ανατολής και της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας.
• Ο Δρ. Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος και καθηγητής
Γεωστρατηγικής. Καθηγητής Πανεπιστημίου της Lyon – Μαθηματικός,
Ζωγράφος, Ποιητής, Σκηνοθέτης, Γλωσσολόγος κ.ά. Βιογραφικό εδώ:
- Η Έξοδος του Μεσολογγίου (αέναο παγκόσμιο παράδειγμα) Έρευνα Σοφία Ντρέκου
- Μπήκαν στην Σμύρνη οι Τούρκοι ή αλλιώς, Μπήκαν στην Πόλη οι εχθροί (Βίντεο: σπάνιο ντοκουμέντο από την Καταστροφή της Σμύρνης)