Η Τριάς εν τη Μονάδι ποίηση με θέμα
τον αλήτη, της αλάνας και της ανθρωπιάς!
Σοφίας Ντρέκου
Εκεί που ακούμπησα τη γη
βρήκα μόνο σκληρές πέτρες
μα δεν έκλαψα
δεν υπήρχαν αγκάθια.
Ανάμεσα στα λουλούδια
δεν ξεχώρισα το χρώμα
και δεν τα έκλεψα
ήταν όλα κόκκινα.
Και τώρα που έσκαψε
τον λάκο μου
η γαμημένη κοινωνία
θέλω μόνο την πέτρα μου
και τα κόκκινα λουλούδια μου
και ας με κόψουν μιαν αυγή.
Αν ο αλήτης χτένιζε
τόσο όμορφα τις γυναίκες
ήταν λόγω του μυστικού του.
Εκείνες νόμιζαν ότι ο δάσκαλος
της ζωντανής γλυπτικής
κοιτούσε μόνο το έργο του.
Ενώ ο αλήτης έβλεπε μόνο
το μέλλον μιας σχέσης
που παρέμενε αόρατη.
Αν το χτένισμα της γυναίκας
ήταν η ομορφιά της ημέρας
τότε την ίδια νύχτα
ένας άντρας θα την ξεχτένιζε.
Όταν συνάντησες τον αλήτη
δεν μίλησες, περίμενες.
Κοίταζες τα χέρια του
που έπλασαν όνειρα.
Κι όταν σου έπιασε τα μαλλιά
δεν τον άφησες να τα κόψει.
Ενώ εκείνος δεν ήθελε παρά
να ομορφύνει την ανθρωπιά σου.
