Ο Χάρτης της Άλωσης της Αμμοχώστου του Simon Pinargenti
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Φωτογραφία: Ο Χάρτης της Άλωσης της Αμμοχώστου του Simon Pinargenti. (1573) που εκδόθηκε με το βιβλίο «Isole che son da Venetia», Βενετία, 1573. Συλλογή Μιχαλάκη Κολοκασίδη. Από το ημερολόγιο της εταιρείας Λόρδος Organisation 1990.
Την 1η Απριλίου 1955 οι Ελληνοκύπριοι ξεσηκώθηκαν για να αποτινάξουν τον βρετανικό ζυγό, με στόχο την «Ένωσιν» με τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα.
Όσοι προσπαθούν ν’ αναλύσουν το Κυπριακό, από το 1974 και μετά, δίχως να υπολογίσουν την πολιορκία που άρχισε το 1570, ακόμα και αν προσπαθούν να το συνδέσουν με τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959 και τη Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960, δεν μπορούν να έχουν μία ολοκληρωμένη εικόνα..
Ο Δ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος ξέσπασε το 1570 με την Οθωμανική εισβολή στην Κύπρο, η οποία ολοκληρώθηκε τον Αύγουστο του 1571 όταν έπεσε η πόλη της Αμμοχώστου στα χέρια των Οθωμανών, και ξεκίνησε η Οθωμανική κατοχή που διήρκεσε μέχρι το 1878.
Κύπρος 1570-1974 - Ν. Λυγερός
Όσοι προσπαθούν ν’ αναλύσουν το Κυπριακό, από το 1974 και μετά,
δίχως να υπολογίσουν την πολιορκία που άρχισε το 1570,
ακόμα και αν προσπαθούν να το συνδέσουν
με τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-1959
και τη Συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960,
δεν μπορούν να έχουν μία ολοκληρωμένη εικόνα,
γιατί δεν εκτιμούν τη δύναμη τεκτονικών πλακών,
που λειτουργούν ως ματριόσκα μέσω του πολιτισμού,
της θρησκείας και του έθνους
ακριβώς πάνω στο ίδιο κομβικό σημείο εδώ και αιώνες,
γιατί θεωρούν μέσω αλυσίδας Markov
ότι το μέλλον εξαρτάται αποκλειστικά από το παρόν που έχουν επιλέξει,
ενώ επί της ουσίας κόβουν αυθαίρετα έναν αιωνόβιο δεσμό, που ζει διαχρονικά,
από τον οποίο πολλές κινήσεις έχουν γίνει πράξεις
και έχουν διαμορφώσει εντελώς το πεδίο μάχης, γιατί ανήκουν στο ίδιο πλαίσιο,
από το οποίο πηγάζει το πεδίο που μετατράπηκε σε πεδίο δράσης,
όχι πριν δεκαετίες αλλά πριν αιώνες
και οι αναφορές στη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923
και της Συνθήκης Βερολίνου αποδεικνύουν με την ύπαρξή τους
ότι μια τοπική ανάλυση δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα,
αντιθέτως η ολική και η σύνθεση στη μεγαλύτερη σκακιέρα,
όπου παίζει και η ισχύς της θάλασσας,
διαφωτίζει το όλο πρόβλημα κι απορρίπτει κατηγορηματικά
οποιαδήποτε προσέγγιση σε κοινοτικό επίπεδο,
αφού η αλήθεια είναι ριζικά διαφορετική κι αφορά
την απελευθέρωση της απεξάρτησης από κάθε βάρβαρο ζυγό,
που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
έως την ενεργοποίηση της υψηλής στρατηγικής της μεσοθάλασσας.
Νίκος Λυγερός Λόγοι Σοφίας
17705) Κύπρος 1570-1974. Perfection 15 10 11/2014. En. Cyprus 1570-1974. Cyprus 1570-1974 (N. Lygeros) Translated from the Greek by Athena Kehagias
Ο Κυπριακός Πόλεμος (16 Σεπτεμβρίου 1570 - 1573)
Πολιορκία της Αμμοχώστου
Η Πολιορκία της Αμμοχώστου είναι ένα επεισόδιο του Δ΄ Βενετοτουρκικού Πολέμου, και συγκεριμένα η πολιορκία από τα οθωμανικά στρατεύματα της πόλης της Αμμοχώστου, του τελευταίου προπυργίου της Βενετικής Δημοκρατίας στην Κύπρο.
Ο οθωμανικός στρατός διοικούνταν από τον Λάλα Μουσταφά πασά, με τον Μαρκαντόνιο Μπραγκαντίν να ηγείται της άμυνας της πόλης.
Μέχρι τις 17 Σεπτεμβρίου 1570, οι Οθωμανοί είχαν υποτάξει ολόκληρο το νησί εκτός από την Αμμόχωστο.
Η ενετική φρουρά και οι πολίτες άντεξαν για 11 μήνες, αντέχοντας επτά επιθέσεις και 150. 000 βολές πυροβολικού. Μη μπορώντας να λάβει βοήθεια από τη Βενετία και την Ιερά Συμμαχία, ο Μαρκαντόνιο Μπραγκαντίν αναγκάστηκε τελικά να παραδώσει την πόλη την 1η Αυγούστου 1571.
Αν και ο Λάλα Μουσταφά πασάς είχε υποσχεθεί στη φρουρά και τους κατοίκους ελεύθερη έξοδο, δεν τήρησε την υπόσχεσή του και έσφαξε βάναυσα όλους τους υπερασπιστές της πόλης.
Η κατάληψη της πόλης ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Κύπρου από τον οθωμανικό στρατό.
Λίγο μετά την πτώση της Αμμοχώστου, ο οθωμανικός στόλος ηττήθηκε από την Ιερά Συμμαχία στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, αλλά η Κύπρος παρέμεινε υπό οθωμανική κυριαρχία μέχρι τον 20ό αιώνα.
Ιστορικό υπόβαθρο
| Πολιορκία της Αμμοχώστου | |||
|---|---|---|---|
| Δ΄ Βενετοτουρκικός Πόλεμος | |||
 Χάρτης της Πολιορκίας της Αμμοχώστου | |||
| Χρονολογία | 1570 – 1571 | ||
| Τόπος | Αμμόχωστος | ||
| Έκβαση | Συνθηκολόγηση και Παράδοση της πόλης στους Οθωμανούς | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
Η εκστρατεία της Κύπρου: Η πολιορκία της Αμμοχώστου
Στις 25 Μαρτίου 1570 η Υψηλή Πύλη έστειλε τελεσίγραφο στην Βενετία απαιτώντας την παράδοση της Κύπρου.
Οι Βενετοί, που στο μεταξύ είχαν καταφέρει να πάρουν με το μέρος τους τον Πάπα και τον Φίλιππο Β', αρνήθηκαν, ελπίζοντας πως η αναβίωση της Ιερής Συμμαχίας, την οποία ευαγγελιζόταν ο Πάπας, θα ήταν νικηφόρα.
Ο Οθωμανικός στόλος ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη στα μέσα Μαΐου με επικεφαλής τον Καπουδάν Πασά Μουεζινζαντέ Αλή Πασά και τον Λαλά Μουσταφά Πασά, αρχηγό των χερσαίων δυνάμεων
Στα τέλη Ιουλίου ξεκίνησε η πολιορκία της Λευκωσίας, το κάστρο της οποίας, πρόσφατα ολοκληρωμένο, ήταν πρότυπο οχυρωματικής αρχιτεκτονικής. Ο Νικολό Ντάντολο, υπερασπιστής της πόλης, αρνήθηκε να συνθηκολογήσει.
Για παραδειγματισμό, όταν η πόλη έπεσε στις 9 Σεπτεμβρίου, το κεφάλι του Ντάντολο στάλθηκε στον υπερασπιστή του τελευταίου οχυρού της Κύπρου, της Αμμοχώστου, Μαρκαντόνιο Μπραγκαντίνο.
Με ηρωισμό ο τελευταίος αρνήθηκε να συνθηκολογήσει και η χερσαία δύναμη των Οθωμανών κατευθύνθηκε προς την Αμμόχωστο, η οποία αντιστάθηκε για περίπου ένα χρόνο, δίνοντας χρόνο στις -ομολογουμένως πολύ αργές- διαδικασίες σύμπηξης και κινητοποίσης της Ιερής Συμμαχίας.
Όταν οι δυτικές δυνάμεις κατόρθωσαν τελικά να συμφωνήσουν και να σφραγίσουν τη συμμαχία τους με θεαματικές τελετές στην αίθουσα του consistorio του Βατικανού ήταν τέλη Μαϊου.
Στις αρχές Αυγούστου η Αμμόχωστος έπεσε και ο Μπραγκαντίν βρήκε φριχτό τέλος, αλλά θα περνούσαν τουλάχιστον τρεις εβδομάδες μέχρι να φτάσουν τα νέα στις χριστιανικές δυνάμεις, που εν τω μεταξύ είχαν συγκεντρωθεί στη Μεσσίνα.
Πολιορκία της Αμμοχώστου
Η πολιορκία της Αμμοχώστου ξεκίνησε στις 16 Σεπτεμβρίου 1570, με στρατό που ανερχόταν στις 250,000. Οι Αμμοχωστιανοί – κάπου στις 7,000 – πολέμησαν γενναία, με επικεφαλείς της άμυνας της πόλης τον «καπιτάνο» της Αμμοχώστου Μαρκαντώνιο Βραγαδίνο και τον γενικό αρχιστράτηγο Αστόρε Μπαλιόνε.
Την 1η Αυγούστου 1571, μετά από εντεκάμηνη πολιορκία, και αφού τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια εξαντλήθηκαν, η Αμμόχωστος έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Η παράδοση της πόλης συνοδεύτηκε από συμφωνία, η οποία όριζε πως οι Βενετοί θα μεταφέρονταν στην Κρήτη και οι Έλληνες θα παρέμεναν στην πόλη τους, διατηρώντας την ελευθερία και τη θρησκεία τους.
Ωστόσο, οι Τούρκοι, αθετώντας τη συμφωνία, πραγματοποίησαν σφαγές, λεηλασίες και τον υπέβαλαν τον Βραγαδίνο σε βασανιστήρια μέχρι θανάτου. Με την άλωση της Αμμοχώστου, το νησί πέρασε και «επίσημα» στα χέρια των Τούρκων.
Ο Luca Cambiasi, γνωστός και ως Luca Cambiaso και Luca Cangiagio (18 Νοεμβρίου 1527 – 6 Σεπτεμβρίου 1585) ήταν Ιταλός ζωγράφος και σχεδιαστής και ο κορυφαίος καλλιτέχνης στη Γένοβα τον 16ο αιώνα. Θεωρείται ο ιδρυτής της γενουατικής σχολής που καθιέρωσε την τοπική παράδοση της ιστορικής τοιχογραφίας μέσα από τις πολλές διακοσμήσεις του σε γενουατικές εκκλησίες και παλάτια.
Παρήγαγε μια σειρά από ποιητικές νυχτερινές σκηνές. Ήταν ένας παραγωγικός σχεδιαστής που μερικές φορές μείωνε τις φιγούρες σε γεωμετρικές (ακόμη και κυβικές) μορφές. Ήταν γνωστός ως Lucchetto da Genova. Περισσότερα για τον Λούκα Καμπιάσο
Η νίκη του Ιερού Συνδέσμου εμπόδισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να επεκταθεί περαιτέρω κατά μήκος της ευρωπαϊκής πλευράς της Μεσογείου. Το Lepanto ήταν η τελευταία μεγάλη ναυμαχία στη Μεσόγειο που διεξήχθη εξ ολοκλήρου μεταξύ γαλέρων και του αποδόθηκε μεγάλη συμβολική και ιστορική σημασία από αρκετούς ιστορικούς.
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541 – 7 Απριλίου 1614), ευρύτερα γνωστός ως El Greco. Ο Ισπανός για το «The Greek», ήταν ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής Αναγέννησης. Το παρατσούκλι «Ελ Γκρέκο» αναφέρεται τόσο στην ελληνική του καταγωγή όσο και στην ισπανική του υπηκοότητα. Ο καλλιτέχνης υπέγραφε κανονικά τους πίνακές του με το πλήρες όνομά του με ελληνικά γράμματα.
Ο Ελ Γκρέκο γεννήθηκε στην Κρήτη, η οποία ήταν εκείνη την εποχή μέρος της Δημοκρατίας της Βενετίας και το κέντρο της μεταβυζαντινής τέχνης. Εκπαιδεύτηκε και έγινε κύριος μέσα σε αυτή την παράδοση πριν ταξιδέψει σε ηλικία 26 ετών στη Βενετία, όπως είχαν κάνει άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες. Το 1570 μετακόμισε στη Ρώμη, όπου άνοιξε ένα εργαστήριο και εκτέλεσε μια σειρά έργων. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία, ο Ελ Γκρέκο εμπλούτισε το στυλ του με στοιχεία μανιερισμού και της Ενετικής Αναγέννησης.
Το 1577, μετακόμισε στο Τολέδο της Ισπανίας, όπου έζησε και εργάστηκε μέχρι το θάνατό του. Στο Τολέδο, ο Ελ Γκρέκο έλαβε πολλές σημαντικές παραγγελίες και παρήγαγε τους πιο γνωστούς πίνακές του. Το δραματικό και εξπρεσιονιστικό ύφος του Ελ Γκρέκο αντιμετωπίστηκε με αμηχανία από τους συγχρόνους του, αλλά βρήκε εκτίμηση τον 20ο αιώνα.
Ο Ελ Γκρέκο θεωρείται πρόδρομος τόσο του εξπρεσιονισμού όσο και του κυβισμού, ενώ η προσωπικότητα και τα έργα του αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για ποιητές και συγγραφείς. Ο Ελ Γκρέκο έχει χαρακτηριστεί από τους σύγχρονους μελετητές ως καλλιτέχνης τόσο μεμονωμένος που δεν ανήκει σε καμία συμβατική σχολή. Είναι περισσότερο γνωστός για τις στριμωγμένες επιμήκεις μορφές και τις συχνά φανταστικές ή φαντασμαγορικές χρωματισμούς, παντρεύοντας τις βυζαντινές παραδόσεις με εκείνες της δυτικής ζωγραφικής.
Ο χριστιανικός συνασπισμός είχε προωθηθεί από τον Πάπα Πίο Ε' για τη διάσωση της ενετικής αποικίας της Αμμοχώστου, στο νησί της Κύπρου, που πολιορκούνταν από τους Τούρκους στις αρχές του 1571 μετά την πτώση της Λευκωσίας και άλλων βενετικών κτήσεων στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του 1570.
Πολιορκία της Αμμοχώστου
Η πολιορκία της Αμμοχώστου ξεκίνησε στις 16 Σεπτεμβρίου 1570, με στρατό που ανερχόταν στις 250,000. Οι Αμμοχωστιανοί – κάπου στις 7,000 – πολέμησαν γενναία, με επικεφαλείς της άμυνας της πόλης τον «καπιτάνο» της Αμμοχώστου Μαρκαντώνιο Βραγαδίνο και τον γενικό αρχιστράτηγο Αστόρε Μπαλιόνε.
Την 1η Αυγούστου 1571, μετά από εντεκάμηνη πολιορκία, και αφού τα τρόφιμα και τα πολεμοφόδια εξαντλήθηκαν, η Αμμόχωστος έπεσε στα χέρια των Οθωμανών. Η παράδοση της πόλης συνοδεύτηκε από συμφωνία, η οποία όριζε πως οι Βενετοί θα μεταφέρονταν στην Κρήτη και οι Έλληνες θα παρέμεναν στην πόλη τους, διατηρώντας την ελευθερία και τη θρησκεία τους.
Ωστόσο, οι Τούρκοι, αθετώντας τη συμφωνία, πραγματοποίησαν σφαγές, λεηλασίες και τον υπέβαλαν τον Βραγαδίνο σε βασανιστήρια μέχρι θανάτου. Με την άλωση της Αμμοχώστου, το νησί πέρασε και «επίσημα» στα χέρια των Τούρκων.
Πίνακες Ναυμαχίας Ναυπάκτου και Αμμοχώστου 1571
Luca Cambiaso, (18 Νοεμβρίου 1527 – 6 Σεπτεμβρίου 1585)
Batall of Lepanto - Μονή Ελ Εσκοριάλ
Ο Luca Cambiasi, γνωστός και ως Luca Cambiaso και Luca Cangiagio (18 Νοεμβρίου 1527 – 6 Σεπτεμβρίου 1585) ήταν Ιταλός ζωγράφος και σχεδιαστής και ο κορυφαίος καλλιτέχνης στη Γένοβα τον 16ο αιώνα. Θεωρείται ο ιδρυτής της γενουατικής σχολής που καθιέρωσε την τοπική παράδοση της ιστορικής τοιχογραφίας μέσα από τις πολλές διακοσμήσεις του σε γενουατικές εκκλησίες και παλάτια.
Παρήγαγε μια σειρά από ποιητικές νυχτερινές σκηνές. Ήταν ένας παραγωγικός σχεδιαστής που μερικές φορές μείωνε τις φιγούρες σε γεωμετρικές (ακόμη και κυβικές) μορφές. Ήταν γνωστός ως Lucchetto da Genova. Περισσότερα για τον Λούκα Καμπιάσο
Η νίκη του Ιερού Συνδέσμου εμπόδισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία να επεκταθεί περαιτέρω κατά μήκος της ευρωπαϊκής πλευράς της Μεσογείου. Το Lepanto ήταν η τελευταία μεγάλη ναυμαχία στη Μεσόγειο που διεξήχθη εξ ολοκλήρου μεταξύ γαλέρων και του αποδόθηκε μεγάλη συμβολική και ιστορική σημασία από αρκετούς ιστορικούς.
Ελ Γκρέκο, (1541-1614) Πορτρέτο του Πάπα
Πίου Ε΄, περίπου 1600-1610 Λάδι σε καμβά
Δομήνικος Θεοτοκόπουλος (1541 – 7 Απριλίου 1614), ευρύτερα γνωστός ως El Greco. Ο Ισπανός για το «The Greek», ήταν ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής Αναγέννησης. Το παρατσούκλι «Ελ Γκρέκο» αναφέρεται τόσο στην ελληνική του καταγωγή όσο και στην ισπανική του υπηκοότητα. Ο καλλιτέχνης υπέγραφε κανονικά τους πίνακές του με το πλήρες όνομά του με ελληνικά γράμματα.
Ο Ελ Γκρέκο γεννήθηκε στην Κρήτη, η οποία ήταν εκείνη την εποχή μέρος της Δημοκρατίας της Βενετίας και το κέντρο της μεταβυζαντινής τέχνης. Εκπαιδεύτηκε και έγινε κύριος μέσα σε αυτή την παράδοση πριν ταξιδέψει σε ηλικία 26 ετών στη Βενετία, όπως είχαν κάνει άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες. Το 1570 μετακόμισε στη Ρώμη, όπου άνοιξε ένα εργαστήριο και εκτέλεσε μια σειρά έργων. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία, ο Ελ Γκρέκο εμπλούτισε το στυλ του με στοιχεία μανιερισμού και της Ενετικής Αναγέννησης.
Το 1577, μετακόμισε στο Τολέδο της Ισπανίας, όπου έζησε και εργάστηκε μέχρι το θάνατό του. Στο Τολέδο, ο Ελ Γκρέκο έλαβε πολλές σημαντικές παραγγελίες και παρήγαγε τους πιο γνωστούς πίνακές του. Το δραματικό και εξπρεσιονιστικό ύφος του Ελ Γκρέκο αντιμετωπίστηκε με αμηχανία από τους συγχρόνους του, αλλά βρήκε εκτίμηση τον 20ο αιώνα.
Ο Ελ Γκρέκο θεωρείται πρόδρομος τόσο του εξπρεσιονισμού όσο και του κυβισμού, ενώ η προσωπικότητα και τα έργα του αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για ποιητές και συγγραφείς. Ο Ελ Γκρέκο έχει χαρακτηριστεί από τους σύγχρονους μελετητές ως καλλιτέχνης τόσο μεμονωμένος που δεν ανήκει σε καμία συμβατική σχολή. Είναι περισσότερο γνωστός για τις στριμωγμένες επιμήκεις μορφές και τις συχνά φανταστικές ή φαντασμαγορικές χρωματισμούς, παντρεύοντας τις βυζαντινές παραδόσεις με εκείνες της δυτικής ζωγραφικής.
Ο χριστιανικός συνασπισμός είχε προωθηθεί από τον Πάπα Πίο Ε' για τη διάσωση της ενετικής αποικίας της Αμμοχώστου, στο νησί της Κύπρου, που πολιορκούνταν από τους Τούρκους στις αρχές του 1571 μετά την πτώση της Λευκωσίας και άλλων βενετικών κτήσεων στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του 1570.
Αντόνιο Πιναργέντι , Η πολιορκία της Αμμοχώστου, γ. 1573
Η πολιορκία της Αμμοχώστου απεικονίζεται από τον Πιναργέντι το 1573. Το λιμάνι υπερασπιζόταν καλά από το Κάστρο (Castello) και τη βόρεια πλευρά από τον προμαχώνα Martinengo. Οι Τούρκοι επιτέθηκαν στη Νότια πλευρά μεταξύ του πύργου του Άρσεναλ, δίπλα στη θάλασσα, και του ραβλίνου που προστάτευε την πόρτα της ξηράς, και στη νότια πλευρά των δυτικών τειχών.
Η αριθμητική υπεροχή του οθωμανικού στρατού, που συνεχώς λάμβανε ενισχύσεις, ήταν εκπληκτική, καταδεικνύοντας το επίπεδο των πόρων που μπορούσε να κινητοποιήσει η Οθωμανική αυτοκρατορία στο απόγειο της ισχύος της και ότι για πολλές δεκαετίες έκρυβε την παρακμή στην οποία είχε ήδη εισέλθει ο στρατός της.
Αν η Αμμόχωστος είχε λάβει την έγκαιρη ενίσχυση πολλές φορές που είχε υποσχεθεί, η πολιορκία θα μπορούσε να είχε παραταθεί για χρόνια, αλλά είναι αμφίβολο ότι η Κύπρος θα μπορούσε να είχε ανακτηθεί, καθώς σε αντίθεση με τη Μάλτα, ο Οθωμανικός στρατός μπορούσε να κρατήσει ό,τι είχε ήδη κατακτήσει και η βενετική οικονομία δεν επέτρεπε παρατεταμένους πολέμους, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία σχεδιάστηκε για συνεχή πόλεμο
Άγνωστος καλλιτέχνης
Οθωμανο-βενετικός πόλεμος
Μάχη της Αμμοχώστου, περ. 1571
Conrad Grunenberg, ( πριν από το 1442 † 1494) Άποψη της
Αμμοχώστου το 1480 Χειρόγραφο σε χαρτί 32 x 21,5 εκ
Ο Conrad Grunenberg (Konrad Green Mountain, * πριν από το 1442 † 1494) ήταν επιφανής πολίτης και ιππότης από μια οικογένεια πατρικίων από την Konstanz, που βρισκόταν στη λίμνη Constance στη νοτιοδυτική Γερμανία. Δεν υπάρχουν στοιχεία για την ακριβή ημερομηνία γέννησης ή θανάτου του. Το όνομά του εμφανίζεται για πρώτη φορά όταν αναφέρεται ως οικοδόμος που ανατέθηκε από την πόλη Konstanz το 1442.
Ο Grünenberg ασχολήθηκε με την εραλδική και συνέθεσε ένα οπλοστάσιο που έφερε το όνομά του. Αρκετά αντίγραφα δημιουργήθηκαν αργότερα από το πρωτότυπο αυτόγραφο αντίγραφο του Grünenberg, ένα από τα οποία είναι αυτό το υπέροχο χειρόγραφο από την Κρατική Βιβλιοθήκη της Βαυαρίας. Ο Grünenberg ήταν μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Konstanz το 1454–62 και πολλές φορές εξελέγη δήμαρχος.
Το 1465 αυτός και ο αδελφός του Ιωάννης διορίστηκαν να υπηρετήσουν τον αυτοκράτορα Φρειδερίκο Γ'. Από το 1468 και μετά έφερε τον τίτλο του ιππότη. Στις 22 Απριλίου 1486, ο Grünenberg φέρεται να έφυγε για προσκύνημα στην Παλαιστίνη. Το μετάλλιο των Αψβούργων του Αγίου Γεωργίου λέγεται ότι κόσμησε το οικόσημό του.
Το οπλοστάσιο του Grünenberg περιλαμβάνει εικονογραφήσεις, με επεξηγηματικό κείμενο, των οικόσημων ηρώων, Ρωμαίων βασιλιάδων και αυτοκρατόρων, εκλέκτορων, δούκων, ελεύθερων πόλεων, Ευρωπαίων πρίγκιπες, μη Ευρωπαίων πρίγκιπες και αποικιών, άλλων υψηλών ευγενών και τουρνουά και εταιρίες τουρνουά, καθώς και διάφορα θρυλικά τουρνουά. Περισσότερα για τον Conrad Grunenberg
Seyyid Lokman - Εξαγωγή του l και των στρατευμάτων από τη
Λεμεσό, στην Κύπρο, από το οθωμανικό ναυτικό, γ. 1571-81
Βιβλιοθήκη του Παλατιού Τοπ Καπί
Το λάβαρο για τον στόλο, ευλογημένο από τον Πάπα, έφτασε στο Βασίλειο της Νάπολης (τότε κυβερνούσε ο βασιλιάς της Ισπανίας) στις 14 Αυγούστου 1571. Εκεί, στη Βασιλική της Santa Chiara, απεστάλη πανηγυρικά στον Ιωάννη της Αυστρίας, ο οποίος είχε ονομαστεί αρχηγός του συνασπισμού μετά από μακρές συζητήσεις μεταξύ των συμμάχων.
Ο στόλος κινήθηκε προς τη Σικελία και φεύγοντας από τη Μεσσήνη έφτασε (μετά από πολλές στάσεις) στο λιμάνι του Βισκάρδου στην Κεφαλονιά, όπου έφτασαν τα νέα για την άλωση της Αμμοχώστου και τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι Τούρκοι στον Ενετό διοικητή του φρουρίου Μάρκο Αντόνιο Μπραγαδίν.
Άγνωστος ζωγράφος - Ελαιογραφία - Πανεπιστήμιο Κερύνειας
Λάλα Μουσταφά Πασάς, ο Οθωμανός Μεγάλος Βεζίρης
Την 1η Αυγούστου, οι Ενετοί είχαν παραδοθεί αφού είχαν διαβεβαιωθεί ότι μπορούσαν να φύγουν ελεύθερα από την Κύπρο. Ωστόσο, ο Οθωμανός διοικητής, Λάλα Καρά Μουσταφά Πασάς, που είχε χάσει περίπου 50.000 άνδρες στην πολιορκία, αθέτησε τον λόγο του, φυλακίζοντας τους Ενετούς. Στις 17 Αυγούστου, ο Μπραγκαντίν ξηλώθηκε ζωντανός και το πτώμα του κρεμάστηκε στη γαλέρα του Μουσταφά μαζί με τα κεφάλια των Ενετών διοικητών, Astorre Baglioni, Alvise Martinengo και Gianantonio Querini.
Σεγιντ Λοκμάν - Εκτέλεση Βενετών διοικητών από τον
Λάλα Μουσταφά Πασά - Μουσείο Τοπ Καπί Σαράι -
Ο Seyyid Lokman ήταν Οθωμανός ιστορικός
και εικονογράφος χειρογράφων.
Ο Λάλα Μουσταφά Πασάς (περ. 1500 – 7 Αυγούστου 1580) , γνωστός και με το πρόσθετο επίθετο Κάρα, ήταν Οθωμανός και Βόσνιος στρατηγός και Μέγας Βεζίρης από το σαντζάκι της Βοσνίας.
Γεννήθηκε γύρω στο 1500 στη Βοσνία από χριστιανική οικογένεια, τον μικρότερο αδερφό του Ντελή Χουσρέφ Πασά, ο οποίος προφανώς τον βοήθησε να ανέβει πιο γρήγορα στις τάξεις του συστήματος.
Ο Μουσταφά Πασάς υπηρέτησε για σύντομο χρονικό διάστημα ως καϊμακάμ (εν ενεργεία κυβερνήτης) της Αιγύπτου Eyalet το 1549. Είχε ανέλθει στη θέση του Beylerbeyi της Δαμασκού και στη συνέχεια στη θέση του Πέμπτου Βεζίρη.
Το τιμητικό "Lala" σημαίνει "δάσκαλος του Σουλτάνου". Ήταν δάσκαλος των γιων του σουλτάνου Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, συμπεριλαμβανομένου του Şehzade Bayezid. Είχε επίσης μια μακροχρόνια κόντρα με τον ξάδερφό του, Sokollu Mehmed Pasha.
Διοικούσε τις οθωμανικές χερσαίες δυνάμεις κατά την κατάκτηση της προηγουμένως ενετικής Κύπρου το 1570/71 και στην εκστρατεία κατά της Γεωργίας και της Περσίας το 1578. Κατά την εκστρατεία στην Κύπρο, ο Λάλα Μουσταφά Πασάς, ο οποίος ήταν γνωστός για τη σκληρότητά του προς τους ηττημένους αντιπάλους.
Στους τελευταίους τρεις μήνες της ζωής του, ήταν Μέγας Βεζίρης από τις 28 Απριλίου 1580 μέχρι το θάνατό του. Είναι θαμμένος στην αυλή του τζαμιού Eyüp Sultan στην Κωνσταντινούπολη. Ο τάφος του σχεδιάστηκε από τον Οθωμανό αρχιτέκτονα Mimar Sinan. Περισσότερα για τον Λάλα Μουσταφά Πασά
1 Αυγούστου 1571: Η παράδοση της Αμμοχώστου στους Οθωμανούς
Το προηγούμενο έτος, τον Ιούλιο του 1570, Οθωμανικός στρατός 100.000 ανδρών, με 350-400 πλοία και μεγάλο αριθμό πυροβόλων έφτασε στην Κύπρο και αποβιβάστηκε στις αλυκές κοντά στη Λάρνακα (Σαλίνες). Η ενετική διοίκηση του νησιού, μπροστά στο μέγεθος της εισβολής, κλείστηκε στα φρούρια παραδίδοντας την ύπαιθρο στη διάθεση του οθωμανικού στρατεύματος.
Υπό τη διεύθυνση των Λαλά Μουσταφά πασά στην ξηρά και του Πιαλί πασά στη θάλασσα, οι Οθωμανοί κυριάρχησαν γρήγορα και το Μάιο του 1570 πολιόρκησαν τη Λευκωσία. Η πολιορκία θα κρατήσει μέχρι τον Σεπτέμβριο, που τα τείχη θα υποχωρήσουν από τον διαρκή βομβαρδισμό και 15 επανειλημμένες εφόδους και όλοι οι άρρενες κάτοικοι της πόλης θα σφαγιαστούν, τα σπίτια θα παραδοθούν στις φλόγες και τα γυναικόπαιδα θα συρθούν στα σκλαβοπάζαρα. Οι Οθωμανοί έσφαξαν ακόμα και τα γουρούνια θεωρώντας τα ακάθαρτα.
Τα νέα της άλωσης της Λευκωσίας θα ακυρώσουν μια αποστολή ενισχύσεων Ενετών, Παπικών και συμμάχων από τη Νεάπολη, Γένοβα και Ισπανία, που συγκεντρωνόταν στην Κρήτη. Η Κερύνεια παραδόθηκε αμαχητί, για να αποφύγει την τύχη της Λευκωσίας, ενώ η Αμμόχωστος (Famagusta) αποφάσισε παρά τις προγνώσεις να αντισταθεί.
Γδέρνουν ζωντανό οι Οθωμανοί τον υπερασπιστή της Αμμοχώστου
Μαρκαντόνιο Μπραγκαντίν τον Αύγουστο του 1570
Italian School - Martyrdom of Marc'Antonio
Bragadino, Commander of Famagusta
Η πολιορκία των 8.500 Ενετών στρατιωτών με τα 90 κανόνια από 200.000 Οθωμανούς με 145 κανόνια θα κρατήσει από την 1η Σεπτεμβρίου μέχρι την 1η Αυγούστου του επομένου έτους, χάρη κυρίως στην αδυναμία των Οθωμανών να επιβάλουν ναυτικό αποκλεισμό, κάτι που οδήγησε στην ανάκληση του Πιαλί πασά στην Κωνσταντινούπολη. Με έναν μόνον διοικητή υπεύθυνο, οι Οθωμανοί περιέσφιξαν την πόλη, που χωρίς ενισχύσεις και εφόδια, αποφάσισε να παραδοθεί υπό όρους μετά από 11 μήνες πολιορκίας.
Η παράδοση της Αμμοχώστου ολοκληρώνει την οθωμανική κατάκτηση της Κύπρου. Ο Λαλά Μουσταφά σεβάστηκε τους όρους παράδοσης αλλά μόλις έμαθε πως Οθωμανοί αιχμάλωτοι είχαν εκτελεστεί, άλλαξε γνώμη, ακρωτηρίασε τον διοικητή, Marco Antonio Bragadin και τον έγδαρε ζωντανό περιφέροντας το δέρμα του σε όλο το νησί παραγεμισμένο με άχυρο καβάλα σε ένα γάιδαρο, για να τρομοκρατήσει τον πληθυσμό της πόλης, πριν το στείλει στην Κωνσταντινούπολη.
Η παράδοση της Αμμοχώστου ολοκληρώνει την οθωμανική κατάκτηση της Κύπρου. Ο Λαλά Μουσταφά σεβάστηκε τους όρους παράδοσης αλλά μόλις έμαθε πως Οθωμανοί αιχμάλωτοι είχαν εκτελεστεί, άλλαξε γνώμη, ακρωτηρίασε τον διοικητή, Marco Antonio Bragadin και τον έγδαρε ζωντανό περιφέροντας το δέρμα του σε όλο το νησί παραγεμισμένο με άχυρο καβάλα σε ένα γάιδαρο, για να τρομοκρατήσει τον πληθυσμό της πόλης, πριν το στείλει στην Κωνσταντινούπολη.
