Κι εγώ
Γιατί ν’ αδειάσει το σπίτι;
Μα δεν έχει νόημα.
Είμαι εδώ για σένα.
Για να σ’ ακούω όταν πονάς.
Για να σ’ αγκαλιάσω όταν κλαις.
Για να χαρείς τη ζωή.
Άκουσες ή όχι;
Θέλεις να σου το πω και πάλι;
Ακόμα και τώρα μπορώ.
Εσύ δεν είπες τίποτα
κι εγώ...
κι εγώ...
Δίπλα από το μου του εγώ
πρέπει να έχεις άπειρες αντοχές
για να ανταπεξέλθεις
στις απαιτήσεις που θυμίζουν
το Βέγγο σε ταχύτητα
και Γκιωνάκη σε λαχτάρα
αλλιώς πώς θα ζούσε το εγώ
που δεν μιλά παρά μόνο
όταν βρίσκει τους σπόρους
του κακάου για να μην είναι
πικρή με τους πικραμένους
και χαρούμενη όταν θα έπρεπε !
και χαρούμενη όταν θα έπρεπε !
Η συνέντευξη του εγώ
- Ποιος σας κάλεσε ;
- Δεν ξέρω ακριβώς…
- Μα ποιος θα μιλήσει ;
- Εγώ !
- Σωστά… Ποιος θα μιλούσε…
- Τι θες να πεις ;
- Τίποτα.
- Τότε ;
- Ήταν απλώς μία παρατήρηση…
- Για ποιο λόγο ;
- Δεν το σκέφτηκα.
- Δεν έχει υπονοούμενο ελπίζω.
- Από μένα ;
- Από ποιον άλλον τότε ;
- Δεν ξέρω.
- Λοιπόν για ποιο θέμα μιλούσαμε ;
- Για σένα.
- Για μένα ;
- Αλήθεια.
- Και τι λέγαμε ;
- Ε τώρα τι να σου πω;
- Την αλήθεια ! Εγώ θα το πω ;
- Ότι θα μιλήσεις.
- Εγώ ;
- Ναι, εσύ !
- Πάλι καλά !
