Επιμέλεια Σ. Ντρέκου
Jean Valjean: Γιατί κλαις;
Το ταξί της φτώχειας
είχε πολλά βαγόνια
για να χωρέσει ο λαός
που δεν ήξερε
από απεργίες.
Ο καθένας έκλαιγε
μέσα στη σιωπή
για να μην ενοχλήσει
την αδιαφορία του άλλου.
Έτσι οι άνθρωποι
χάνονταν στη μάζα
για να κοιτάξουν έξω
από τα παράθυρα
της ελευθερίας.
Η μεγαλοσύνη της φτώχειας
Jean Valjean: Γιατί κλαις;
Cosette: Επειδή είμαστε φτωχοί.
Jean Valjean: Και γιατί σε πειράζει;
Cosette: Γιατί τα όνειρα είναι ακριβά…
Jean Valjean: Δεν έχεις ανάγκη από όνειρα.
Cosette: Γιατί; Οι άλλοι δεν έχουν;
Jean Valjean: Όσοι έχουν μείνει με αυτά.
Τα όνειρα τα έφτιαξε η κοινωνία και τα δίνει για να μη ζητάμε τίποτα.
Cosette: Μα δεν ζητώ τίποτα!
Jean Valjean: Αυτό είναι το πρόβλημα.
Cosette: Η ελεημοσύνη;
Jean Valjean: Όχι, πρέπει να διεκδικείς!
Cosette: Τι πράγμα;
Jean Valjean: Τα δικαιώματά σου.
Cosette: Μα δεν είχα ποτέ…
Jean Valjean: Τώρα είμαι εδώ.
Cosette: Θα μου δώσεις δικαιώματα;
Jean Valjean: Όχι.
Cosette: Ε, τότε;
Jean Valjean: Θα σε βοηθήσω για να τα πάρεις.
Cosette: Και ποιο πρέπει να πάρω;
Jean Valjean: Το δικαίωμα της ζωής.
Cosette: Μα το έχω αυτό.
Jean Valjean: Όχι ακόμα.
Cosette: Γιατί;
Jean Valjean: Δεν μπορούν να σου επιβάλλουν μια άθλια ζωή!
Cosette: Κι όμως δεν έχω άλλη.
Jean Valjean: Τώρα μαζί μου θα έχεις άλλη.
Cosette: Είσαι πλούσιος;
Jean Valjean: Όχι.
Cosette: Και τότε πώς θα με βοηθήσεις;
Jean Valjean: Και οι Άθλιοι βοηθούν.
Cosette: Πώς είναι δυνατόν;
Jean Valjean: Λόγω της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Cosette: Αφού δεν έχουν τίποτα.
Jean Valjean: Δεν έχουν τίποτα από αυτά που αγοράζονται. Έχουν όμως τα άλλα.
Cosette: Και θα μου τα πουλήσουν;
Jean Valjean: Όχι θα τα μοιραστούν μαζί σου.
Cosette: Έτσι θα κάνεις κι εσύ;
Jean Valjean: Ναι.
Cosette: Θα μου δώσεις από το ψωμί σου; Θα το μοιραστούμε;
Jean Valjean: Όχι. Αυτό είναι όλο για σένα.
Cosette: Κι εσύ;
Jean Valjean: Εγώ;
Cosette: Ναι εσύ!
Jean Valjean: Εγώ έχω εσένα.
Cosette: Πώς μ’ έχεις;
Jean Valjean: Είμαι υπεύθυνος για σένα.
Cosette: Κι εγώ;
Jean Valjean: Είσαι ελεύθερη.
Cosette: Είμαι ελεύθερη μόνο μαζί σου.
Jean Valjean: Τότε θα είμαι πάντα κοντά σου.
Cosette: Αλλά θέλω να τρως κι εσύ μαζί μου!
Βίντεο: Η μεγαλοσύνη της φτώχειας - Ν. Λυγερός
Αφήγηση: Ν. Λυγερός, Β. Μπακλέση, Κ. Σταμπολίδου
Με συντροφιά τη φτώχεια
Εκείνος ήξερε τι σημαίνει φτώχεια.
Είχε στιγματίσει το κορμί του.
Δεν μπορούσε να την ξεχάσει
διότι η συντροφιά της
ήταν το μόνο πράγμα
που του είχε απομείνει.
Και τώρα ακόμα, μετά από τόσα χρόνια,
αποτελούσε το πρώτο του μάθημα
όταν έβλεπε αυτούς
που ονομάζουμε μικρούς ανθρώπους.
Γιατί τόση φτώχεια;
Όταν διάβαζες τα χειρόγραφα
ενός ξεχασμένου μαθηματικού
αναρωτιόσουν γιατί έπρεπε
όλη του τη ζωή να ζήσει τόση φτώχεια;
Ήταν αναγκαίο να υποφέρει τόσα χρόνια
για μια κοινωνία που τον απέρριψε
για ένα θεσμό που δεν τον ήθελε
και για τους χειμώνες που δεν έζησε.
Όταν θα τα ξαναδιαβάσεις τώρα
θα θυμηθείς τι έμαθες γι’ αυτόν
ή θα τον ξεχάσεις κι εσύ
για να μην σ’ ενοχλήσει η κοινωνία;
Σ. Ντρέκου / Ν. Λυγερός Λόγοι
Κείμενα/Ποίηση: Opus of N. Lygeros
8939) Η μεγαλοσύνη της φτώχειας. (διάλογος). Perfection 13 3 3/2012.
La grandeur de la misère. (dialogue). En. The greatness of poorness. (dialogue).
Δείτε και:
