Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Ανθρωπότητα – ελληνισμός: Έννοιες – Αποδείξεις
«Η ανθρωπότητα αγαπά τον ελληνισμό, διότι είναι ένα δώρο για αυτήν. Κι αν αυτό το δώρο υπάρχει ακόμα είναι λόγω της στρατηγικής. Με αυτήν λοιπόν θα αντιμετωπίσουμε και τώρα τις δυσκολίες που μας καταπατούν για να γίνουμε πιο δυνατοί και να τις ξεπεράσουμε. Ο Ελληνισμός άντεξε χειρότερα κι είναι ακόμα εδώ ως φάρος να συνεχίζει να εκπέμπει φως για όλη την ανθρωπότητα». Το αισιόδοξο αυτό μήνυμα εκπέμπει η συνέντευξη υπό μορφή συζήτησης που έκαναν ο γνωστός μαθηματικός της περιοχής μας Σάκης Λιπορδέζης από τον στρατηγικό αναλυτή και διακεκριμένο επιστήμονα Νίκο Λυγερό.
- Ποιες λέξεις και φράσεις στοιχειοθετούν την έννοια ανθρωπότητα;
- Το ίδιο θα ρωτήσω και για την έννοια ελληνισμό προκειμένου να μην υπάρχει σύγχυση με άλλες έννοιες.
- Πώς θα τεκμηριώνατε το γεγονός ότι η ανθρωπότητα αγαπάει τον Ελληνισμό;
- Ποια η θέση του ελληνισμού στο χώρο-χρόνο;
- Πώς εξελίσσεται ο Ελληνισμός ανά 500 χρόνια από το 500 π.Χ. έως το 2000;
- Με δεδομένη την τεράστια προσφορά του Ελληνισμού στην ανθρωπότητα και αν παρομοιάσουμε την προσφορά του με αυτήν του φάρου, ποιους λαμπτήρες ξεχωρίζετε στο πέρασμα των αιώνων;
- Η αξία του Ελληνισμού που εξηγεί γιατί οι Έλληνες δεν έχουν ανάγκη να εκθειάζουν το έθνος είναι αφοπλιστικά απλή, γιατί ποτέ δεν ένιωσαν την ανάγκη να διαπράξουν ένα έγκλημα φρικτό κατά της ανθρωπότητας έτσι πάντα αντιστέκονται στους βάρβαρους που θέλουν να επιβάλουν αρχές που καταπατούν τους ανθρώπους γι' αυτό το λόγο είναι μια ανθρώπινη αντεπίθεση που προστατεύει την ελευθερία και τους αθώους δίχως να επιλέγει την πλευρά των ισχυρών αλλά των δικαίων γιατί μόνο έτσι ακολουθούν τις αξίες που καθορίζουν το πνεύμα μας και την αξιοπρέπεια.
- Τι εννοείτε και πώς το τεκμαίρετε όταν λέτε ο Ελληνισμός είναι «αργός» ή ο Ελληνισμός είναι «άγονη» γραμμή;
- Έτσι όπως είναι δομημένη η ελληνική κοινωνία που δεν πιστεύει πια σε τίποτα λόγω οικονομικής κατάστασης, δεν θεωρεί ότι οι άγονες γραμμές θα πρέπει να υπάρχουν. Δεν αντιλαμβάνεται όμως ότι άγονη γραμμή είναι ο ίδιος ο Ελληνισμός. Αν εξετάσουμε ορθολογικά την έννοια της άγονης γραμμής θα συνειδητοποιήσουμε ότι εμπεριέχει μερικά δομικά στοιχεία που είναι θεμελιακά. Ενώ κοιτάζουμε συνεχώς πού είναι η χωρική δυσκολία που αντιπροσωπεύει η άγονη γραμμή δεν βλέπουμε τον λόγο της ύπαρξής της.
Αν ο Ελληνισμός δεν βρισκόταν και σε αυτά τα περιθωριακά νησιά γιατί να υπάρχουν άγονες γραμμές. Με άλλα λόγια πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί ο Ελληνισμός επέλεξε αυτές τις δύσκολες περιοχές. Αν μπούμε σε αυτήν τη διαδικασία τότε θα κατανοήσουμε την επινόηση του Ελληνισμού. Επειδή είμαστε ένας λαός του χρόνου και όχι του χώρου προσέχουμε περισσότερο πώς διασχίζουμε τους αιώνες.
Με άλλα λόγια κάνουμε χρήση του νοητικού σχήματος που βλέπει τον χρόνο ως τον χώρο της αντίστασης. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ελληνισμός επέλεξε για τη διάδοσή του περιοχές που κρατούν καλά και αντέχουν τις επιθέσεις. Το Άγιο Όρος και τα Μετέωρα ανήκουν στα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα που ακολούθησαν την στρατηγική των Θερμοπυλών που αποτελούν το αρχέτυπο της χωρικής ήττας που είναι μία χρονική νίκη.
Και το ίδιο ισχύει και για τη μάχη της Κρήτης. Ο Ελληνισμός λοιπόν επιλέγει τη χωρική δυσκολία για να αντέξει και για να περάσει στη συνέχεια στη φάση της αντεπίθεσης που τον χαρακτηρίζει για να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα. Έτσι οι άγονες γραμμές είναι και το αποτέλεσμα αυτής της στρατηγικής επιλογής. Πρέπει λοιπόν να είμαστε πιο προσεκτικοί με αυτήν την ορολογία, η οποία δημιουργεί ένα αντικειμενικό αντιπαράδειγμα της οικονομικής προσέγγισης των πραγμάτων. Γι’ αυτό το λόγο δίνει περισσότερο σημασία στους ανθρώπους παρά στους οικονομικούς παράγοντες.
Είναι σημαντικό να το θέσουμε με αυτόν τον τρόπο ειδικά όταν έχουμε στο μυαλό μας τα κριτήρια του καθορισμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Κι αν ο Ελληνισμός είναι πράγματι μία άγονη γραμμή είναι διότι δεν έχει συμφέρον, δεν υπολογίζει το κόστος γιατί είναι γενναιόδωρος. Και είναι αυτή η γενναιοδωρία που του επιτρέπει να παράγει και την έννοια του ουμανισμού. Ο Ελληνισμός αν ανήκει στους σπανιότατους «-ισμούς» που έχουν αντέξει και αποτελούν πλέον ένα διαχρονικό στοιχείο, αυτό οφείλεται ακριβώς σε αυτήν την ιδιότητα.
Γι’ αυτό το λόγο η ανθρωπότητα αγαπά τον Ελληνισμό, διότι είναι ένα δώρο για αυτήν. Κι αν αυτό το δώρο υπάρχει ακόμα είναι λόγω της στρατηγικής. Με αυτήν λοιπόν θα αντιμετωπίσουμε και τώρα τις δυσκολίες που μας καταπατούν για να γίνουμε πιο δυνατοί και να τις ξεπεράσουμε. Ο Ελληνισμός άντεξε χειρότερα κι είναι ακόμα εδώ ως φάρος να συνεχίζει να εκπέμπει φως για όλη την ανθρωπότητα. Αυτός είναι ο σκοπός του ως άγονη γραμμή.
- Ο χριστιανισμός για τον Ελληνισμό είναι το στέμμα ή ο θρόνος στον οποίο αναπαύεται ή το όχημα συμπόρευσης προς την αιωνιότητα;
- Τι θα λέγατε στα Ελληνόπουλα που θέλουν να μυηθούν σωστά στην πανανθρώπινη και διαχρονικά αξεπέραστη υπέροχη λέξη που λέγεται ελληνισμός;
Ο υπεράνθρωπος, ο φωτοπλάστης, ο ανθρώπινος δημιουργός έγινες σκλάβος της ανθρωπότητας. Τους έδωσες να πιουν το φως κι άλλαξες την ύπαρξη των ανθρώπων τους χάρισες τη ζωή. Μα ποιος την ήθελε ποιος είδε τη θυσία σου ποιος την κατάλαβε; Ο μύθος σου, ακρόπολη της νοημοσύνης, είναι μια σύνθεση που λίγοι μπορούν ν ακούσουν μια μουσική της σιωπής. Ίκαρος στον πέτρινο ουρανό δεμένος δαίδαλος στον λαβύρινθο της σκέψης κλεισμένος. Το δαδί σου, θεϊκή πυγμή και πληγή δοξαστική, το κορμί σου θεϊκή μορφή και πληγή ανθρώπινη. Η εκδίκηση της λήθης.
Οι άνθρωποι ξέχασαν το φως σου και βρήκαν μόνο τη φωτιά. Ξέχασαν ότι το φως είναι το μάρμαρο του ήλιου. Οι άνθρωποι έκαψαν το φως. Πάνω στην άμμο τη λευκή έχυσαν τον πόνο και μια μοναδική στιγμή έσπασε τον χρόνο. Ακρωτηριάζοντας το άτομο πλήγωσαν την ανθρωπότητα κι η σκέψη της ο θεός θέλησε ν’ αυτοκτονήσει βλέποντας τον ουρανό να δαγκώνει τη γη. Η λάμψη της έκρηξης έδειξε το σκοτάδι, τον δρόμο του Άδη.
Τότε ακούστηκε η πρώτη κραυγή των νεκρών της φωτιάς τα θύματα, τα ουράνια στίγματα. Τότε άρχισε η πρώτη πάλη με το μαύρο ατσάλι. Ο θρήνος της ειρήνης. Η απειλή της σκιάς απλώθηκε πάνω στις ψυχές κι έκλεισε τα βλέφαρα της αθωότητας. Το φως που μας χάρισες με τη θυσία σου ήταν μοναδικό και το χάσαμε.
Η φωτιά για να ζήσει θέλει νεκρούς πολλούς. Πρέπει να σβήσει για να ξαναδούμε το φως το φως σου, Προμηθέα! Στον τόπο των χαμένων ονείρων δεν υπάρχουν πια κυπαρίσσια ευκάλυπτοι και πεύκα παρά μόνο ποτάμια λύπης και παραπονεμένα λόγια. Όμως ανάμεσα στα ερείπια του κόσμου λάμπουν οι σπασμένες ομορφιές.
Στα καλντερίμια της ζωής στα πέτρινα κύματα έπεσαν τ’ άπιαστα βήματα μιας αρχαίας ψυχής. Μια χούφτα φωτός πάνω στο σώμα έγινε της ελευθερίας το πέλαγος, της ανάγκης το χρώμα. Δεν υπάρχει φωτιά μονάχα φως. Ήπιες όλα τα δάκρυα του κόσμου και με την πληγή σου έπλασες τη θάλασσα τη γη μας. Κι ύστερα μετά τον θάνατο της αιωνιότητας και την ανάσταση της ημέρας πριν το κόψει σε μιαν αρχαία αγορά κάποιο χέρι μια Κυριακή, σαν πασχαλιά θα ξανανθίσει ο κόσμος. (απόσπασμα από το έργο «Προμηθέας και Αθηνά»)
Δείτε ακόμη:
