Τσόκαρα και καριόλες: Περιμένοντας το κόμμα μέσα στο θέατρο του παραλόγου


Κείμενα Νίκος Λυγερός
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Ν. Λυγερός September 19, 2012

Όποιος δεν έχει δει ποτέ τσόκαρα και καριόλες, δεν μπορεί να πιστέψει ότι υποδήματα και άμαξες μπορεί να θεωρούν ότι έχουν άποψη. Στην αρχή νομίζει ότι ακούει ένα παραμύθι, αλλά σιγά-σιγά κατανοεί ότι ο συνδυασμός των δύο είναι θεαματικός. Τα τσόκαρα πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν ερωτήσεις και οι καριόλες απαντήσεις.

Αυτός ο διάλογος φαντάζει εξωπραγματικός, αλλά όσο παράξενος κι αν είναι θέλει να φανεί ρεαλιστικός. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι τα επιχειρήματα του ενός αγγίζουν τις πεποιθήσεις του άλλου. Σημασία έχει ότι το παράλογο δεν στέκει ακόμα κι αν τα υποδήματα κι οι άμαξες προχωρούν χωρίς κανένα πρόβλημα στον κόσμο τους.

Το πρόβλημα είναι το κοινό που βλέπει αυτό το θεατρικό, νομίζει ότι αφορά την πραγματικότητα. Ενώ στην ουσία, και τα δύο αποκτούν νόημα μόνο όταν τα βάζουμε και όταν καθόμαστε πάνω, αλλιώς και τα δύο είναι κενά.
  • Όταν λοιπόν δίνουμε αξία στα λεγόμενά τους ξεχνάμε ότι είναι ένα θέατρο του παραλόγου και ότι ο σκηνοθέτης δεν είναι ο Ιονέσκο. Κατά συνέπεια η παράσταση δεν έχει το απαιτούμενο επίπεδο.
Ελπίζουμε απλώς ότι το κοινό δεν θα δυσανασχετήσει γρήγορα με αυτήν την επιθεώρηση, αλλιώς τα τσόκαρα και οι καριόλες δεν θα προλάβουν να φύγουν από τη σκηνή εγκαίρως.

Ν. Λυγερός Post: August 12, 2015

Είναι δύσκολο αυτήν την περίοδο να μην έχεις στο μυαλό σου τους ήρωες του Beckett. Δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα ποιος παίζει το ρόλο των Vladimir, Estragon, Pozzo, Lucky και του αγοριού ακόμα κι αν σκηνοθετικά έχουμε μία άποψη. Αλλά το μόνο σίγουρο μέσα σ' αυτό το θέατρο του παραλόγου, που δεν αρχίζει ποτέ στην ώρα του για κάθε μία από τις παραστάσεις του, είναι ότι πάλι κάποιοι περιμένουν κάτι.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το γεγονός ότι έχει γράψει και το θεατρικό Fin de Partie, το οποίο χαρακτηρίζει αυτές τις ημέρες που μόνο όμορφες δεν είναι. Κι ενώ όλοι αντιλαμβανόμαστε πόσο κρίσιμα είναι αυτά που ζούμε, υπάρχουν ήδη μερικοί που περιμένουν άλλο ένα κόμμα στο πολιτικό φάσμα της πατρίδας μας.
  • Ξέρουμε βέβαια ότι αυτό είναι μία πρακτική που συνηθίζεται, για να αποφευχθούν οι ευθύνες και δεν έχουμε καμία ελπίδα, όπως έγραφε και ο Καζαντζάκης.
Είναι μια τεχνική κλασσική και δεν μας ξαφνιάζει. Ας έχουμε ακόμα περισσότερα κόμματα, αφού το προβλέπει η Δημοκρατία. Το πρόβλημά μας δεν είναι η ύπαρξή τους, αλλά η απουσία ενός εθνικού έργου που θα βοηθούσε πραγματικά την Ελλάδα.

Διότι όλοι βλέπουμε ότι ο κομματισμός έχει φτάσει στα όριά του κι έχουν εκφυλιστεί δομές και ονομασίες όμως επί της ουσίας τα προβλήματα παραμένουν για την Ελλάδα. Όταν παίζεις πάντα την ίδια παράσταση δεν αλλάζει το θεατρικό έργο, το ξέρει κάθε θίασος, αλλά φαίνεται ότι αυτό δεν ισχύει στην πολιτική. Μάλλον επειδή δεν έβλεπαν το Θέατρο της Δευτέρας και δεν παρακολούθησαν το νόημα του Καραγκιόζη.

Ν. Λυγερός March 2, 2013
Εσύ που χορεύεις
μόλις ακούς τις πρώτες πενιές
λες κι είσαι σ' ένα παλιό καφενείο
κοντά στην εκκλησία
τι έχεις να μας πεις
τώρα που πέθανε
κάθε μουσικός
που ήξερες
γιατί κανείς πια
δεν θέλει ν' ακούσει
ούτε μπουζούκι
ούτε μπαγλαμά
γιατί τώρα πια
δεν υπάρχουν
οι παλιοί ρεμπέτες
που ήξεραν
για τη Σωτηρία Μπέλλου
και δεν περίμεναν
τα χρυσά τσόκαρα
και τις γυμνόστηθες
φωνές του κώλου
ν' ανοίξουν
τα αφτιά τους
για ν' ακούσουν
επιτέλους
τη μουσική
της πατρίδας μας.

Σοφία Ντρέκου / Νίκος Λυγερός Λόγοι

Δείτε και:

Συγγραφέας
Θέματα: , , ,