Στην τεράστια βιβλιοθήκη - Ν. Λυγερός
Σε μια τεράστια βιβλιοθήκη, ο δάσκαλος και η μαθήτριά του εξετάζουν παπύρους. Ο δάσκαλος διαβάζει σιωπηλά και η μαθήτριά του παίρνει σημειώσεις.
- Δάσκαλε;
- Αυτό είναι το έργο της σιωπής;
- Είναι η ανάγνωση των νεκρών.
- Και πάντα αρχίζετε με αυτόν τον τρόπο;
- Αν δεν διαβάσεις τους νεκρούς, δεν μπορείς να γράψεις για τους αγέννητους.
- Αυτό το καταλαβαίνω, δάσκαλε.
- Τότε;
- Τότε εμείς τι είμαστε;
- Οι γέφυρες.
- Οι γέφυρες;
- Οι φάροι, αν προτιμάς.
Η μαθήτρια έκανε ένα χαρακτηριστικό μορφασμό. Ήταν στην Αλεξάνδρεια τώρα και ήξερε με ακρίβεια τον συμβολισμό και την ουσία του φάρου. Αλλά την είχε ξαφνιάσει η λέξη γέφυρες.
- Γιατί γέφυρες;
- Για να ενωθούν οι όχθες.
- Ποιες όχθες;
- Το παρελθόν και το μέλλον.
- Και το παρόν;
- Κυλά από κάτω μας.
- Και δεν μας αγγίζει.
- Αυτή είναι η ιδέα.
- Άρα είμαστε τα βιβλία μας.
- Δεν θα το έλεγα αλλιώς.
- Μα εσείς δάσκαλε, δεν είστε βιβλίο.
- Κάποιοι πρέπει να είναι εγκυκλοπαίδειες για να ζήσουν τα βιβλία.
- Και αυτοί που καίνε τα βιβλία;
- Είναι οι εχθροί μας.
- Οι βάρβαροι.
- Διαπράττουν ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.
- Και αυτοί οι πάπυροι δάσκαλε.
- Είναι τα πιο παλιά βιβλία και πρέπει να τα προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού.
- Έχετε δίκιο δάσκαλε.
- Εδώ βρίσκεται η πηγή του πολιτισμού μας.
- Με σας το νιώθω πιο έντονα.
- Αυτό είναι το πρέπον.
- Κι αν χαθούν;
- Δεν πρέπει.
- Και αν γίνει;
- Θα πεθάνουμε πρώτα.
- Και μετά;
- Θα επανέλθουμε για να συνεχίσουμε την ιστορία.
- Δάσκαλε, γι’ αυτό γράφετε τόσο πολύ;
- Για αυτό πρέπει να διαβάζεις.
- Διαβάζω, δάσκαλε, διαβάζω.
- Αλλιώς δεν θα ήσουν μαθήτριά μου.
- Σωστά και δεν θα το άντεχα.
- Αντέχεις, το βλέπω.
- Κάνω ό,τι μπορώ.
- Αυτό δεν αρκεί.
- Με εσάς κάνω ό,τι δεν μπορώ.
- Αυτό είναι το πρέπον.
- Δάσκαλε, θα μου το εξηγήσετε αυτό το κείμενο που διαβάζετε;
- Αυτό κάνουμε ήδη.
- Μα δεν μου είπατε λέξη.
- Όλα αρχίζουν με την σιωπή και ειδικά αυτό.
- Μα γιατί;
- Έτσι διαβάζεται ο Αρχιμήδης.
Νοητική μάχη
- Δάσκαλε όταν κάνω μάθημα μαζί σας νιώθω ότι με προετοιμάζετε.
- Δεν υπάρχει άλλος λόγος.
- Αφού είμαι κόρη.
- Είσαι άνθρωπος. Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των μαθητών μου.
- Κι αν δεν μπορέσω να σηκώσω το σπαθί.
- Ο καθένας ορίζει ποιο είναι το σπαθί του.
- Έχουμε επιλογή…
- Η νοητική μάχη αφορά όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.
- Σωστά είμαι κι εγώ ελεύθερη.
- Αυτή είναι η πρώτη σου επιλογή.
- Μετά την ύπαρξη του δασκάλου.
- Η ελευθερία θέλει γνώσεις.
- Το βλέπω και το μαθαίνω.
- Έτσι γίνεσαι πιο ανθρώπινη.
- Με τις γνώσεις μας.
- Οι Έλληνες είναι φιλόξενοι και στην σκέψη.
- Διότι ξέρουμε την αξία του άλλου.
- Διότι είμαστε οι άλλοι άλλοι.
- Κι όχι εμείς.
- Γι’ αυτό μοιραζόμαστε τις γνώσεις μας.
- Είναι τρόπος σκέψης.
- Κι έγινε τρόπος ζωής.
- Διότι είμαστε οι επόμενοι.
- Επειδή ακούμε τους προηγούμενους.
- Το έργο της γέφυρας.
- Γι’ αυτό πρέπει να είσαι προετοιμασμένη.
- Για τις επιθέσεις, δάσκαλε ;
- Για την αντεπίθεση του Ελληνισμού.
- Θα μας χτυπήσουν οι βάρβαροι ;
- Αλλά θ’ αντισταθούμε.
- Θα μπορέσουμε ;
- Κοίτα τα βιβλία…
- Τι πρέπει να δω ;
- Την αντίσταση του χρόνου.
- Οι δικοί μας πέθαναν για να τον σώσουν.
- Αυτός είναι ο ρόλος μας.
- Δεν πρέπει να χαθεί κανένα βιβλίο.
- Το πιο σημαντικό είναι η βιβλιοθήκη.
- Μα είναι τεράστια ! Πώς θα την προστατέψουμε ;
- Την έχουν μάθει τα ιερά τέρατα.
- Κι εμείς οι μαθητές τι θα κάνουμε;
- Διαβάζετε για να μάθετε την αξία του πολιτισμού μας.
- Κι αν έρθουν τα κτήνη;
- Τότε θα μείνετε στο πλάι μας.
- Κι αν φοβηθούμε;
- Αυτός που ξέρει…
- δεν φοβάται.
- Δάσκαλε, θέλω κι εγώ να παλέψω μαζί σας, κι ας είμαι μικρή.
- Διαβάζεις ήδη τα σύμβολα.
- Και;
- Είναι τα κράματά μας.
- Τα σπαθιά μας.
- Ενάντια στη λήθη.
- Δάσκαλε, θέλω να μου μάθετε όσο περισσότερα μπορείτε.
- Αυτό δεν θα το αντέξεις.
- Γιατί;
- Γιατί δεν πέθανες ακόμα.
- Δεν σας καταλαβαίνω.
- Εν αρχή, ο θάνατος.
- Μα εσείς πόσες φορές πεθάνατε;
- Όσες φορές χρειάστηκε η πατρίδα μου να επανέλθω για τον αγώνα.
- Την επόμενη φορά δάσκαλε δεν θα σας αφήσω να πεθάνετε μόνος σας και θα επανέλθουμε μαζί.
Ν. Λυγερός: Η βιβλιοθήκη μας είχε βιβλία μόνο πολύτιμα
γιατί ήταν όλα της Ανθρωπότητας
δίχως κανένα συμβιβασμό
και το καθένα έγραφε
για ένα κομμάτι της ιστορίας μας
και το προστατεύει από τη λήθη
της αδιαφορίας και της βαρβαρότητας
γιατί το μέλλον έχει και παρελθόν.
