Ηλιοβασίλεμα στην λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου.
Κείμενα Νίκος Λυγερός
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Η θαράπαψη της Λιμνοθάλασσας
Όταν η ζωή σου πεθαίνει κάθε μέρα μέσα στην καθημερινότητα της κοινωνίας, είναι δύσκολο να φανταστείς τη δύναμη του παρελθόντος. Όταν όμως βρίσκεσαι σε μια πόλη όπου κάθε στιγμή στηρίζεται πάνω στη μνήμη του λαού, τότε συνειδητοποιείς πόσο βάθος έχει το παρελθόν.
Όσο σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που ανοίγουν τα χέρια τους σαν φτερά για να σε αγκαλιάσουν, τόσο σπάνιες είναι οι πόλεις που σε περιμένουν για να σου δώσουν ένα κομμάτι της ιστορίας τους.
Η δύναμη του παρελθόντος στο Μεσολόγγι όχι μόνο σε αγγίζει, ακόμα κι αν η ζωή σου είναι μια πληγή, μα σε ανακουφίζει, διότι νιώθεις πόσο μεγάλος είναι ο πόνος της. Έδωσε ήδη τη μάχη της εναντίον του κατακτητή και τώρα δίνει μόνο τη συμπόνια σ' εκείνον που την προσέχει. Έτσι, σιγά-σιγά, σχεδόν υποσυνείδητα, η προσοχή γίνεται προσευχή.
Έτσι νιώθεις μέσα στην πινακοθήκη. Δεν είναι μόνο ένα μουσείο, είναι και μια λαϊκή εκκλησία. Οι εικόνες της σε κοιτάζουν με τον ίδιο τρόπο. Έδωσαν τη ζωή τους για τους άλλους. Η ζωή τους δεν ήταν μια μάχη δίχως σκοπό. Η ζωή τους ήταν ένα πάθος. Ένα πάθος που έγινε θάνατος για την ελευθερία των άλλων.
Υπάρχει ο κόσμος της μνήμης μέσα στον ανώνυμο κόσμο της λήθης. Στο Μεσολόγγι, όλα σε προσέχουν για να θυμάσαι. Όλα τα αντικείμενα είναι πολύτιμα κείμενα. Σου μιλούν για μια ζωή που ξεπερνά τα όρια του θανάτου και λέγεται μνήμη.
Κάθε πίνακας είναι ένα μέρος από το σώμα ενός λαού που δεν δέχτηκε τη σκλαβιά. Κάθε εικόνα είναι μια μάνα που κλαίει το παιδί της. Όχι γιατί το εκτέλεσε ένας κατακτητής, μα γιατί το σκότωσε η ίδια για να μην το βασανίσουν. Η ύπαρξή της είναι ακόμα πιο δυνατή μέσα από την ελευθερία του θανάτου παρά στη σκλαβιά της ζωής.
Όταν είσαι πάνω στη Λιμνοθάλασσα και βλέπεις την πόλη που ζει κάτω από τον ουρανό, καταλαβαίνεις από το ύψος των σπιτιών πόσο αγαπά τη γη της. Τα σπίτια είναι καρφωμένα μέσα στο χώμα σαν δάκτυλα που κρατούν την πατρίδα τους.
Όλη η πόλη είναι ένα φιλί πάνω στη γη που λέει: Τούτο το χώμα είναι δικό μας. Και τα δάκρυα που έδωσαν οι πρόγονοί μας για να το κρατήσουν έγιναν μια Λιμνοθάλασσα. Κι από τότε, οι όμορφες ψυχές που ξέρουν να πονούν, πηγαίνουν στην άκρη της θάλασσας και του ουρανού, κάθε βράδυ, για να προσκυνήσουν και να βρουν τη θαράπαψη*.
Κι όταν το πρωί αρχίζει άλλη μέρα στον κήπο των ηρώων, νιώθεις μέσα σου πόσους νεκρούς θέλει ο ήλιος για να γυρίσει. Τότε καταλαβαίνεις πως όλοι αυτοί οι τάφοι δεν είναι ένα νεκρό στοιχείο του παρόντος, μα τα σηκωμένα χέρια του παρελθόντος που αντιστάθηκαν για να κρατήσουν το μέλλον.
Γι' αυτόν τον λόγο, αυτός ο ελληνισμός που θυσιάστηκε για μας, αποτελεί ένα παράδειγμα για τον λαβωμένο ελληνισμό. Αυτό είναι το μήνυμα της αδελφοποίησης της πόλης με τα κατεχόμενα της Κύπρου. Και το κυπριακό σύνθημα παίρνει μια άλλη έννοια εδώ.
Δεν ξεχνώ γιατί πέθανα ήδη για τους άλλους. Κάθε ήρωας που βαστά το χώμα της πατρίδας του και που έχασε το αίμα του γι' αυτό, κλαίει ακόμα στη Λιμνοθάλασσα για τις μαυροφορεμένες μανάδες που ζουν μόνο και μόνο για τα αγνοούμενα τους παιδιά.
Εκείνος δεν μπορεί να ξεχάσει, γιατί ο θάνατός του είναι η ζωή μας. Στο Μεσολόγγι, στο εγκλωβισμένο παρελθόν ζει η μνήμη του μέλλοντος. Δεν ζει όμως μόνο στα μουσεία και στις εκκλησιές. Υπάρχει μέσα σε κάθε πολίτη που έχει μέσα του ένα Μεσολόγγι.
Επεξηγήσεις Σ.Ν.:
467) Η θαράπαψη της Λιμνοθάλασσας. Perfection 4 4 4/2003.
10624) Στο δρόμο της Τουρλίδας. (ποίημα). Perfection 13 10 11/2012.
10737) Η απαίτηση του χρόνου. (ποίημα). Perfection 13 10 11/2012.
Δείτε ακόμη:
Όσο σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που ανοίγουν τα χέρια τους σαν φτερά για να σε αγκαλιάσουν, τόσο σπάνιες είναι οι πόλεις που σε περιμένουν για να σου δώσουν ένα κομμάτι της ιστορίας τους.
Η δύναμη του παρελθόντος στο Μεσολόγγι όχι μόνο σε αγγίζει, ακόμα κι αν η ζωή σου είναι μια πληγή, μα σε ανακουφίζει, διότι νιώθεις πόσο μεγάλος είναι ο πόνος της. Έδωσε ήδη τη μάχη της εναντίον του κατακτητή και τώρα δίνει μόνο τη συμπόνια σ' εκείνον που την προσέχει. Έτσι, σιγά-σιγά, σχεδόν υποσυνείδητα, η προσοχή γίνεται προσευχή.
Έτσι νιώθεις μέσα στην πινακοθήκη. Δεν είναι μόνο ένα μουσείο, είναι και μια λαϊκή εκκλησία. Οι εικόνες της σε κοιτάζουν με τον ίδιο τρόπο. Έδωσαν τη ζωή τους για τους άλλους. Η ζωή τους δεν ήταν μια μάχη δίχως σκοπό. Η ζωή τους ήταν ένα πάθος. Ένα πάθος που έγινε θάνατος για την ελευθερία των άλλων.
Υπάρχει ο κόσμος της μνήμης μέσα στον ανώνυμο κόσμο της λήθης. Στο Μεσολόγγι, όλα σε προσέχουν για να θυμάσαι. Όλα τα αντικείμενα είναι πολύτιμα κείμενα. Σου μιλούν για μια ζωή που ξεπερνά τα όρια του θανάτου και λέγεται μνήμη.
Κάθε πίνακας είναι ένα μέρος από το σώμα ενός λαού που δεν δέχτηκε τη σκλαβιά. Κάθε εικόνα είναι μια μάνα που κλαίει το παιδί της. Όχι γιατί το εκτέλεσε ένας κατακτητής, μα γιατί το σκότωσε η ίδια για να μην το βασανίσουν. Η ύπαρξή της είναι ακόμα πιο δυνατή μέσα από την ελευθερία του θανάτου παρά στη σκλαβιά της ζωής.
Όταν είσαι πάνω στη Λιμνοθάλασσα και βλέπεις την πόλη που ζει κάτω από τον ουρανό, καταλαβαίνεις από το ύψος των σπιτιών πόσο αγαπά τη γη της. Τα σπίτια είναι καρφωμένα μέσα στο χώμα σαν δάκτυλα που κρατούν την πατρίδα τους.
Όλη η πόλη είναι ένα φιλί πάνω στη γη που λέει: Τούτο το χώμα είναι δικό μας. Και τα δάκρυα που έδωσαν οι πρόγονοί μας για να το κρατήσουν έγιναν μια Λιμνοθάλασσα. Κι από τότε, οι όμορφες ψυχές που ξέρουν να πονούν, πηγαίνουν στην άκρη της θάλασσας και του ουρανού, κάθε βράδυ, για να προσκυνήσουν και να βρουν τη θαράπαψη*.
Κι όταν το πρωί αρχίζει άλλη μέρα στον κήπο των ηρώων, νιώθεις μέσα σου πόσους νεκρούς θέλει ο ήλιος για να γυρίσει. Τότε καταλαβαίνεις πως όλοι αυτοί οι τάφοι δεν είναι ένα νεκρό στοιχείο του παρόντος, μα τα σηκωμένα χέρια του παρελθόντος που αντιστάθηκαν για να κρατήσουν το μέλλον.
Γι' αυτόν τον λόγο, αυτός ο ελληνισμός που θυσιάστηκε για μας, αποτελεί ένα παράδειγμα για τον λαβωμένο ελληνισμό. Αυτό είναι το μήνυμα της αδελφοποίησης της πόλης με τα κατεχόμενα της Κύπρου. Και το κυπριακό σύνθημα παίρνει μια άλλη έννοια εδώ.
Δεν ξεχνώ γιατί πέθανα ήδη για τους άλλους. Κάθε ήρωας που βαστά το χώμα της πατρίδας του και που έχασε το αίμα του γι' αυτό, κλαίει ακόμα στη Λιμνοθάλασσα για τις μαυροφορεμένες μανάδες που ζουν μόνο και μόνο για τα αγνοούμενα τους παιδιά.
Εκείνος δεν μπορεί να ξεχάσει, γιατί ο θάνατός του είναι η ζωή μας. Στο Μεσολόγγι, στο εγκλωβισμένο παρελθόν ζει η μνήμη του μέλλοντος. Δεν ζει όμως μόνο στα μουσεία και στις εκκλησιές. Υπάρχει μέσα σε κάθε πολίτη που έχει μέσα του ένα Μεσολόγγι.
Επεξηγήσεις Σ.Ν.:
*θαράπαψη=η θαραπαή, θεραπεία, γιατρειά.
Μαγευτικά παιχνίδια του ήλιου
στην λιμνοθάλασσα Μεσολογγίου
Στο δρόμο της Τουρλίδας
βρήκαμε τις πελάδες μέσα στη Λιμνοθάλασσα
να περιμένουν την επιστροφή του γαλάζιου έργου
για να ζωντανέψουν οι πέτρες στα όρια του κόσμου
και να μη μείνει μόνη η εκκλησία στο νησάκι
εκεί που έζησαν η μνήμη μέλλοντος την ανάγκη της ζωής
πριν την έξοδο που θα οδηγούσε στον σίγουρο θάνατο
αλλά και στην ελευθερία των επόμενων ανθρώπων
που δίχως αυτή τη θυσία θα ήταν σκλάβοι
της οθωμανικής θέλησης διότι θα τους είχαν προδώσει
οι ραγιάδες της κοινωνίας για μια ψεύτικη ειρήνη.
Ο Πέτρος κι η Λιμνοθάλασσα
Παλιά δεν προλάβαμε να δούμε
Ο Πέτρος κι η Λιμνοθάλασσα
Παλιά δεν προλάβαμε να δούμε
μαζί τη Λιμνοθάλασσα
αλλά τώρα που είσαι μέσα
αλλά τώρα που είσαι μέσα
στη μνήμη μας και μόνο
μπορείς να δεις
το σταυροδρόμι του γαλάζιου.
Πρόσεξε και την εκκλησία
πάνω στη θάλασσα της γης.
Εκεί κοντά βρεθήκαμε
με τον άλλο Πέτρο
για να μιλήσουμε
για ‘κείνα τα πράγματα
που δεν υπήρχαν
παρά μόνο μέσα μας.
Η απαίτηση του χρόνου
Στην Τουρλίδα το τριαντάφυλλο και ο ιππότης
κοιτάζουν πάντα προς την εκκλησία που βρίσκεται
πάνω στη λιμνοθάλασσα κοντά στις πελάδες
γιατί ξέρουν ότι βρέθηκε εκεί η αρχή της ιστορίας
πριν αιώνες γιατί έπρεπε ν’ αντισταθούν
στο φεγγάρι της νύχτας όταν ήταν μισό
έτσι ο λαός της μνήμης νίκησε τη μνήμη
για να ζήσει ο ήλιος της δικαιοσύνης,
κι εσύ τώρα που ξέρεις
για τον ανεμόμυλο μπορείς να δακρύσεις
και μετά να χαρείς τη μνήμη μέλλοντος.
κοιτάζουν πάντα προς την εκκλησία που βρίσκεται
πάνω στη λιμνοθάλασσα κοντά στις πελάδες
γιατί ξέρουν ότι βρέθηκε εκεί η αρχή της ιστορίας
πριν αιώνες γιατί έπρεπε ν’ αντισταθούν
στο φεγγάρι της νύχτας όταν ήταν μισό
έτσι ο λαός της μνήμης νίκησε τη μνήμη
για να ζήσει ο ήλιος της δικαιοσύνης,
κι εσύ τώρα που ξέρεις
για τον ανεμόμυλο μπορείς να δακρύσεις
και μετά να χαρείς τη μνήμη μέλλοντος.
467) Η θαράπαψη της Λιμνοθάλασσας. Perfection 4 4 4/2003.
10624) Στο δρόμο της Τουρλίδας. (ποίημα). Perfection 13 10 11/2012.
10737) Η απαίτηση του χρόνου. (ποίημα). Perfection 13 10 11/2012.
Δείτε ακόμη:
- Σοφία Ντρέκου: Η Έξοδος του Μεσολογγίου (αέναο παγκόσμιο παράδειγμα)
- Το Μεσολόγγι δεν είναι μόνο σύμβολο, είναι η ιστορία μας - Η πύλη του χρόνου
Δέσποινα Γαρυφάλλου 24 Σεπτεμβρίου 2017: Ki otαν το πρωί αρχίζει άλλη μέρα στον κήπο των ημερών νιώθεις μέσα σου πόσους νεκρούς θέλει ο ήλιος για να γυρίσει. Τότε καταλαβαίνεις πως όλοι αυτοί οι τάφοι δεν ειναι ένα νεκρό στοιχείο του παρόντος μα τα σηκωμένα χέρια του παρελθόντος που αντιστάθηκαν για να κρατήσουν το μέλλον!!!...
