Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
ΜΝΗΜΗ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Ν. Λυγερός
Το χάος
εσύ ο πρώτος
το τρόμαξες
με φως.
Το χάος θέλησε
να σε κατασπαράξει
αλλά εσύ,
ακόμα και πληγωμένος,
το φώτισες
και χάθηκε
στο μηδέν.
Κάποτε στις Κυκλάδες
το φως έγινε μάρμαρο
και το μάρμαρο άγαλμα
μα τούτο δεν τόλμησε
να κατακτήσει τον κόσμο ,
είχε διπλωμένα τα χέρια
σαν φυλακισμένο φως :
σημάδι του πεπρωμένου σου.
Πόσοι ξέρουν ότι η θάλασσα είναι φωτεινή
από τότε που ναυάγησε ο ήλιος
βλέποντας τα βάσανά σου
κι ότι η γεύση της αρμύρας
που αφήνει η θάλασσα στα χείλη
είναι κομμάτια ήλιου;
Ένας ήσουν
μόνο ένας
στην αρχή.
Κι είχες μία σπίθα
μέσα στην πυγμή:
τη φωτιά,
το κομμάτι της ημέρας στη νύχτα.
Ήταν μεγάλο το δώρο, ήταν πικρό το βάσανο.
Ο δεσμός σου με την ανθρωπότητα,
τα δεσμά σου.
Κι εσύ ο πρώτος ένιωσες
το βάρος του φωτός.
Ο υπεράνθρωπος,
ο φωτοπλάστης,
ο ανθρώπινος δημιουργός
έγινες σκλάβος
της ανθρωπότητας.
Τους έδωσες να πιουν το φως
κι άλλαξες την ύπαρξη των ανθρώπων,
τους χάρισες τη ζωή.
Μα ποιος την ήθελε,
ποιος είδε τη θυσία σου,
ποιος την κατάλαβε;
Ο μύθος σου,
ακρόπολη της νοημοσύνης,
είναι μια σύνθεση
που λίγοι μπορούν ν' ακούσουν,
μια μουσική της σιωπής.
Ίκαρος
στον πέτρινο ουρανό δεμένος,
Δαίδαλος
στον λαβύρινθο της σκέψης κλεισμένος.
Το δαδί σου, θεϊκή πυγμή
και πληγή δοξαστική,
το κορμί σου θεϊκή μορφή
και πληγή ανθρώπινη.
Η εκδίκηση της λήθης.
Οι άνθρωποι ξέχασαν το φως σου
και βρήκαν μόνο τη φωτιά.
Ξέχασαν ότι το φως
είναι το μάρμαρο του ήλιου.
Οι άνθρωποι έκαψαν το φως.
Πάνω στην άμμο τη λευκή
έχυσαν τον πόνο
και μια μοναδική στιγμή
έσπασε τον χρόνο.
Ακρωτηριάζοντας το άτομο
πλήγωσαν την ανθρωπότητα
κι η σκέψη της
ο θεός
θέλησε ν' αυτοκτονήσει
βλέποντας τον ουρανό
να δαγκώνει τη γη.
Η λάμψη της έκρηξης
έδειξε το σκοτάδι,
τον δρόμο του Άδη.
Τότε ακούστηκε η πρώτη κραυγή
των νεκρών,
της φωτιάς τα θύματα,
τα ουράνια στίγματα.
Τότε άρχισε η πρώτη πάλη
με το μαύρο ατσάλι.
Ο θρήνος της ειρήνης.
Η απειλή της σκιάς
απλώθηκε
πάνω στις ψυχές
κι έκλεισε
τα βλέφαρα
της αθωότητας.
Το φως που μας χάρισες
με τη θυσία σου
ήταν μοναδικό
και το χάσαμε.
Η φωτιά για να ζήσει
θέλει νεκρούς πολλούς.
Πρέπει να σβήσει
για να ξαναδούμε το φως
το φως σου, Προμηθέα!
Στον τόπο των χαμένων ονείρων
δεν υπάρχουν πια κυπαρίσσια,
ευκάλυπτοι και πεύκα
παρά μόνο ποτάμια λύπης
και παραπονεμένα λόγια.
Όμως ανάμεσα στα ερείπια του κόσμου
λάμπουν οι σπασμένες ομορφιές.
Στα καλντερίμια της ζωής
στα πέτρινα κύματα
έπεσαν
τ' άπιαστα βήματα
μιας αρχαίας ψυχής.
Μια χούφτα φωτός
πάνω στο σώμα
έγινε
της ελευθερίας το πέλαγος,
της ανάγκης το χρώμα.
Δεν υπάρχει φωτιά, μονάχα φως.
Ήπιες όλα τα δάκρυα του κόσμου
και με την πληγή σου
έπλασες τη θάλασσα
τη γη μας.
Κι ύστερα
μετά τον θάνατο
της αιωνιότητας
και την ανάσταση
της ημέρας
πριν το κόψει σε μιαν αρχαία αγορά
κάποιο χέρι
μια Κυριακή,
σαν πασχαλιά
θα ξανανθίσει
ο κόσμος.
Η δύναμη του ελληνισμού
είναι η μνήμη του μέλλοντος
είναι η μνήμη του μέλλοντος
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτές οι κρίσιμες ημέρες είναι οι μελλοντικές μας μνήμες.
- Κάθε πράξη μας, κάθε κίνηση μας, κάθε κίνημα θα ανήκει στη μνήμη μας διότι τώρα πρέπει να γράψουμε την ιστορία μας.
Για τον ελληνισμό, η ελεύθερη ζωή ποτέ δεν υπήρξε ως δικαίωμα, πάντα χρειάστηκε να δώσουμε μάχες για να την κατακτήσουμε. Για να σηκώσουμε πάνω μας τον ήλιο της δικαιοσύνης πάντα χρειάστηκαν οι θυσίες των προγόνων μας. Τίποτα δεν τους δόθηκε, όλα τα δώρα που μας χάρισαν πάλεψαν για να τα πάρουν.
Τώρα είναι η σειρά μας να δώσουμε στα παιδιά μας ένα ευρωπαϊκό όραμα όμως για να τους το δώσουμε πρέπει να το κατακτήσουμε κι εμείς. Και πρέπει να κρατήσουμε γερά στους πολιτικούς εκβιασμούς και στους στρατηγικούς ελιγμούς. Σπάνια ζήσαμε ελεύθερα, όμως ξέρουμε από παλιά τι σημαίνει θυσία και αντίσταση. Το αίμα των προγόνων μας πότισε κάθε πιθαμή του τόπου μας.
Δαμέ όπου δεν υπάρχει νερό μονάχα φως, το χώμα έζησε με το αίμα των προγόνων μας. Και μέσα στις φλέβες μας έχουμε το ίδιο αίμα και μέσα στο μυαλό μας έχουμε τις ίδιες σκέψεις: την αναζήτηση της ελευθερίας. Δεν γεννιέσαι μέσα στον ελληνισμό, γίνεσαι ελληνισμός. Δεν γεννιέσαι ενήλικας, γίνεσαι. Δεν γεννιέσαι αθώος, γίνεσαι όταν σε κατηγορούν.
Θέλουν να μας πείσουν ότι είναι η τελευταία ευκαιρία για να διεξαχθούν οι διαπραγματεύσεις. Μα ποιος νους θα μπορούσε να πιστέψει μια τέτοια ηλιθιότητα; Η έννοια των διαπραγματεύσεων είναι οντολογικά μη οριστική. Στις διαπραγματεύσεις δεν υπάρχει ποτέ τέλος. Διότι όλα διαπραγματεύονται και πάντα.
Όλοι μας θέλουμε τη λύση του Κυπριακού όχι όμως την πώληση της Κύπρου! Θέλουν να δεχτούμε και να υπογράψουμε ένα σχέδιο που αποτελεί τη νομιμοποίηση της βίας. Δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε! Γιατί να προδώσουμε την πατρίδα μας τώρα που καταφέραμε ν'αγγίξουμε την ευρωπαϊκή ένωση;
Πριν από δέκα χρόνια οι πρωτοπόροι του κυπριακού ήξεραν ήδη ότι η ένταξη της Κύπρου στην ευρωπαϊκή ένωση ήταν ένα αναγκαίο στάδιο. Κι όλα αυτά τα χρόνια το πάλεψαν για να γίνει τώρα μια πραγματικότητα. Ήταν και είναι η καλύτερη τακτική της επίλυσης μ'έναν μη βίαιο τρόπο.
Γιατί λοιπόν να χαλάσουμε τα σχέδιά μας για ένα "δήθεν" σχέδιο. Κι όλοι μας ξέρουμε ότι νομοθετικά μία και μόνο μία Κύπρος θα ενταχθεί στην ευρωπαϊκή ένωση: ολόκληρη η Κύπρος διότι μόνο αυτή υπάρχει για τον ΟΗΕ. Τότε ποιος είναι ο λόγος να χάσουμε αυτή την πολύτιμη ευκαιρία;
Με την ένταξη μας στην ευρωπαϊκή ένωση όλα τα επιχειρήματά μας θα γίνουν πιο ισχυρά. Όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ θα παραμείνουν κατηγορίες εναντίον της βίας. Κι ο αγώνας μας δεν θα πάψει. Αυτό φοβούνται οι άλλοι. Κι αυτό θέλουμε εμείς.
Μπορεί να μη ξέρουμε καλά τι σημαίνει ειρήνη διότι δεν μας άφησαν να τη ζήσουμε πολύ. Δεν ξεχάσαμε όμως ούτε την ιστορία μας ούτε τον πολιτισμό μας διότι εμείς τους δημιουργήσαμε.
- Και δεν ξεχάσαμε τα λόγια του Επίκτητου: θεώρησε τον εαυτό σου ως σκλάβο ή ως ελεύθερο ον, εξαρτάται μόνο από εσένα.
- Κι εμείς διαλέξαμε το μέλλον μας διότι όπως το έγραψε ο Καζαντζάκης: Δεν ελπίζουμε τίποτα δεν φοβούμαστε τίποτα, είμαστε λεύτεροι!
Κείμενα/Ποίηση: Opus of N. Lygeros
