Κείμενα Νίκος Λυγερός
Ο αλήτης που πέθανε
Ο γέρος αγαπούσε τα ρεμπέτικα. Του θύμιζαν τα χρόνια της κατοχής. Μα τα κουτούκια έκλειναν και οι άνθρωποι πέθαιναν. Και δεν ήξερε πια πού να βάλει τον πόνο του.
Δεν υπήρχαν πλέον γλυκά του κουταλιού, μόνο πίκρες του καφενείου. Ο δρόμος στένευε και ο μονόδρομος κλειστός. Δεν άκουγε τον μπαγλαμά της ζωής.
Καθόταν σιωπηλός μέσα στον θόρυβο της κοινωνίας. Δεν περνούσε από το πάρκο ούτε την πλατεία, όλοι οι φίλοι του είχαν πεθάνει. Και το παγκάκι ήταν τεράστιο για έναν άνθρωπο. Ήξερε όμως ότι εκεί ήταν ο σταυρός των φτωχών.
Οι κατηγορίες της κοινωνίας δεν τον άγγιζαν από καιρό. Δεν ξέχασε ποτέ ούτε την αξία τους ούτε το κόστος τους. Έπινε ακόμα την παλιά λεμονάδα του χρυσού βραβείου. Μετά από τόσα χρόνια θυμόταν τα λεμόνια.
Στην άκρη του δρόμου δεν έδιωξε ποτέ το δάκρυ. Είχε γεννηθεί αλήτης και θα πέθαινε αλήτης. Ήταν και αυτό μία μορφή της γαμημένης μονιμότητας της πατρίδας του. Όλοι κοίταζαν τις καρέκλες λες και ο κώλος τους ήταν το πιο σημαντικό μέρος του σώματός τους. Εκείνος δεν κοίταζε τις καρέκλες. Προτιμούσε τις κινήσεις.
- Ο γέρος είχε φάει ξύλο στην κατοχή, στον εμφύλιο και στη χούντα.
Η ανθρωπιά του πλήγωνε ακόμα και τα άτομα. Κουβαλούσε μέσα του τους στίχους του παρελθόντος όπως άλλοι κουβαλούσαν τους νεκρούς. Λύγιζε με το βάρος τους, αλλά δεν γονάτιζε ποτέ. Θα πέθαινε όρθιος. Δεν γινόταν αλλιώς.
Προκαλούσε δέος με το βλέμμα του και φόβο με το στόμα του. Ήξερε τα λόγια του δράκου και δεν ήλπιζε τίποτα. Αν δεν είχε υποκύψει ήταν απλώς επειδή δεν το γούσταρε. Ο πόθος του ήταν το πάθος του. Δεν είχε άλλη επιλογή. Μπορεί να ήταν άθλιος ο αλήτης, αλλά δεν άντεχε τη μιζέρια.
Η μόνη του ανάγκη ήταν ο ήλιος της δικαιοσύνης. Τις γυναίκες τις έπιανε από τα μαλλιά. Μόνο εκεί ο γλύπτης μπορούσε να πλάσει την ομορφιά. Όμως με τα χρόνια αγάπησε το κράμα και τον πηλό για να βλέπει περισσότερο ήλιο. Έκαιγε τις ιδέες του για να μείνουν όρθιες ανάμεσα στους γονατισμένους.
Όλα ήταν ένα ψέμα, μα εκείνος το ήξερε. Έτσι κοίταζε τις σκιές κι έβλεπε το φως ώσπου να το χάσει για να το δώσει στους άλλους μέσα από τα έργα του. Ο αλήτης που πέθανε ήταν από κράμα φωτός.
Ένας γέρος πέθανε - N. Lygeros
Ένας γέρος πέθανε σ’ ένα τραπεζάκι
μα κανείς δεν έκλαψε μες στο μαγαζί.
Τραγουδούσε για τους ανθρώπους
που είχε χάσει στην κατοχή.
Είχε μείνει μόνος του στο κουτούκι του
εξαιτίας της αδιαφορίας της κοινωνίας.
Δεν άκουγε πια το μπουζουκάκι
κι ήπιε το τελευταίο του κρασάκι.
Ο μπαγλαμάς του Γιάννη
Τόσα χρόνια, ρε Γιάννη,
δεν είπες τίποτα
για κείνον τον μπαγλαμά
ενώ ήξερες για τον κυρ Θάνο.
Ξέρω μπορεί να μην ήθελες
ν’ ακούσεις τις πονεμένες χορδές
όταν πήγαμε στο κουτούκι
με τον πίνακα του δάσκαλου.
Αλλά ποιος άλλος θα το έλεγε,
ποιος άλλος θα έκλαιγε
για τον πληγωμένο γέρο
που καθόταν δίπλα στη σόμπα.
Μη φοβάσαι όμως
δεν ξέχασα να βάλω
λουλούδια πάνω στον τάφο του.
Τα αλητάκια της ανθρωπιάς - Ν. Λυγερός (θεατρικό): Βλέπουμε ένα παραδοσιακό καφενείο κι ακούγεται ένα μπουζούκι να παίζει το τραγούδι: Ένας αλήτης πέθανε. Όταν ανοίγει εντελώς η σκηνή, βλέπουμε έναν οργανοπαίκτη στη γωνία. Πριν τελειώσει καλά καλά, εισέρχεται στο καφενείο μία ομάδα άτακτων παιδιών. Διαβάστε περισσότερα »
Ένα αλήτης από τα παλιά
ήρθε και πάλι εδώ
για να δείξει στους ανθρώπους
ότι η κακούργα η κοινωνία
δεν κατάφερε να τον σκοτώσει
ακόμη κι αν τον πλήγωσε
για τα απαγορευμένα του.
Δεν πέθανε παρά μόνο
σ’ ένα τραγούδι του Γρηγόρη
για να μη φοβηθούν τα λούσα
όπως έλεγαν τις πατσαβούρες
σ’ εκείνη την περιοχή
όπου δεν έκλαιγαν οι μπαγλαμάδες.
Κι όταν σε σήκωσε
για ν’ ανάψεις το μικρό κερί
αναγνώρισες το πρόσωπο
του ανθρώπου δίχως όνειρα
και τον φίλησες στο μάγουλο
με όσο κόκκινο είχαν τα χείλη σου.
με όσο κόκκινο είχαν τα χείλη σου.
Κείμενα: Opus of N. Lygeros
Ο Δρ. Νίκος Λυγερός είναι Στρατηγικός Σύμβουλος
και καθηγητής Γεωστρατηγικής. Καθ. Πανεπιστημίου
της Lyon – Μαθηματικός, Ζωγράφος, Ποιητής, Σκηνοθέτης,
Γλωσσολόγος κ.ά. Δείτε το βιογραφικό του εδώ.
- Αφιέρωμα στον Βίνσεντ βαν Γκογκ: Ο θλιμμένος γέρος (Άρθρα, Αναλύσεις, ομιλίες/βίντεο for Vincent Van Gogh of N. Lygeros)
- Ν. Λυγερός: Στα παρασκήνια της πόλης. Το κουτούκι με τα βαρέλια
- Ο Στέλιος Καζαντζίδης ως σύμβολο του Ελληνισμού
- Όταν κοιμάσαι άλλοι γράφουν ιστορία: Κακούργα κοινωνία θα έρθει άσπρη μέρα και για μας
2735) Ένας γέρος πέθανε. (ποίημα). Perfection 8 4 4/2007. Fr. Un vieux est mort. (poème). 2685) Ο αλήτης που πέθανε. Perfection 8 3 3/2007. Le voyou qui est mort.
αρχείο: Σοφία Ντρέκου 18 Νοεμ 2016