Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Τα αλητάκια της ανθρωπιάς
Ο γυάλινος κόσμος
Θα είμαστε πάντα γελαστοί.
Το θεατρικό έργο «Τα αλητάκια της ανθρωπιάς» γράφτηκε από τον Νίκο Λυγερό το 2012 για τους μαθητές της Στ’ τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου του Πλακιά Κρήτης, μετά από παραγγελία του δασκάλου τους Κάτσιου Κωνσταντίνου, ο οποίος είναι και οργανοπαίχτης. Τα ονόματα των προσώπων είναι αληθινά.
7305 - Τα αλητάκια της ανθρωπιάς
Ν. Λυγερός Published: June 10, 2012
Θεατρικό έργο - Σκηνή 1η
Βλέπουμε ένα παραδοσιακό καφενείο κι ακούγεται ένα μπουζούκι να παίζει το τραγούδι: Ένας αλήτης πέθανε. Όταν ανοίγει εντελώς η σκηνή, βλέπουμε έναν οργανοπαίκτη στη γωνία. Πριν τελειώσει καλά καλά, εισέρχεται στο καφενείο μία ομάδα άτακτων παιδιών.
Αλέξανδρος: Πού θα παίξουμε σήμερα;
Ευτύχης: Δείχνοντας ένα τραπέζι στο κέντρο. Σ' αυτό, σ' αυτό.
Kλάους: Κάθομαι εδώ!
Γιάννης: Πάλι;
Άννα: Αφού του φέρνει γούρι…
Φιορέλα: Αφού δεν παίζετε με λεφτά… Τι πειράζει;
Κώστας: Επειδή δεν πειράζει, το λέει! Γελάνε όλοι.
Γιατί αν πείραζε, θα σου έλεγα εγώ…
Δέσποινα: Ακόμα να φτάσουν οι άλλοι…
Έρχονται δύο παιδιά επιπλέον.
Μανώλης: Φτάσαμε!
Ερμής: Κι εσείς μάς ψάχνετε;
Αλέξανδρος: Ποιος άλλος σας ψάχνει;
Μανώλης: Η κακούργα η κοινωνία!
Ερμής: Πάψε, Μανώλη!
Μανώλης: Μα…
Κλάους: Τι έγινε, παιδιά;
Ερμής: Παραλίγο να μας πιάσουν!
Γιάννης: Ποιοι;
Ερμής: Τα όργανα!
Μανώλης: Οι τσιτσιφιόγκοι…
Άννα: Μα τι κάνατε;
Ο οργανοπαίχτης αρχίζει να παίζει: Που ‘σαι Θανάση; τραγουδάει και τα παιδιά του συνοδεύουν το ρεφραίν.
Φιορέλα: Πάλι παίζετε Θανάση !
Ερμής: Η παράδοση, παράδοση !
Κωστής: Καλά κάνουν! Εδώ παίζει όλη η κοινωνία μαζί μας κι οι άλλοι δεν λένε τίποτα.
Άννα: Μήπως τα παραλέτε;
Ερμής: Δεν έχουμε τέτοιες πολυτέλειες! Η πιάτσα είναι πιάτσα κι ας λέει η κοινωνία.
Μανώλης: Μας έλειπε ο Θανάσης!
Αλέξανδρος: Έτσι είναι οι φίλοι! Λοιπόν, παίζουμε;
Ερμής: Βέβαια. Φέρτε τράπουλα!
Μανώλης: Θα παίξουμε με την τύχη μας!
Ερμής: Στη μνήμη του Θανάση.
Μανώλης: Που πέθανε για μας…
Αλέξανδρος: Δεν ήξερε να κάνει και τίποτα άλλο. Γέλιο.
Κάθονται όλοι γύρω απ' το τραπέζι. Τα κορίτσια πάνε προς τον οργανοπαίχτη.
Κλάους: Αφού ξέρετε ότι δεν δέχεται παραγγελίες.
Γιάννης: Κάνει πάντα ό,τι γουστάρει!
Ο οργανοπαίχτης κάνει νόημα με το κεφάλι.
Και μιλιά δε βγάζει.
Κωστής: Έτσι είναι οι βουβοί!
Αλέξανδρος: Δεν είναι βουβός, απλώς αποφάσισε να ζήσει με τη σιωπή του.
Κωστής: Μα είναι ζωή αυτό;
Φιορέλα: Αυτό είναι ζωή! Όλα τα άλλα είναι εξάρτηση!
O μουσικός αρχίζει να παίζει το Άπονη ζωή.
Μανώλης: Και τώρα πώς θα παίξουμε με τέτοιο κομμάτι;
Αλέξανδρος: Δεν αλλάζουν τα χαρτιά!
Ερμής: Κι αν η τράπουλα είναι σημαδεμένη;
Αλέξανδρος: Πάντα είναι! Απλά, ποιος το προσέχει;
Κλάους: Και πώς θα σπάσουμε πλάκα;
Αλέξανδρος: Όπως κάνεις από παιδί.
Άννα: Δεν θα το αντέξω αυτό!
Γιάννης: Κι εμείς να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε!
Στο κάτω κάτω της γραφής, η φτώχεια δεν αλλάζει.
Κλάους: Σωστά!
Μανώλης: Έτσι μπράβο παιδιά!
Ερμής: Τι σου κάνει η σιωπή!
Μανώλης: Κι η μουσική!
Φιορέλα: Κερνάμε εμείς!
Μανώλης: Τι πράγμα; Κερνάνε οι γυναίκες;
Ερμής: Αυτές δεν είναι..
Μανώλης: Τι;
Ερμής: Καρακάξες! Ας μας κεράσουν!
Μανώλης: Εντάξει, εντάξει!
Άννα: Έψα για όλους!
Μανώλης: Κοίτα λεβεντιά οι γυναίκες!
Αλέξανδρος: Πάλι καλά που έχουμε κι αυτές…
Γιάννης: Γιατί;
Αλέξανδρος: Αδέλφια θέλουμε, όχι αδελφές. Αμάν πια. Αλλιώς, ποιος θα κρατά τον μπαγλαμά;
Ο μουσικός αρχίζει Τα ματόκλαδά σου λάμπουν.
Φιορέλα: Αυτό είναι για μας!
Τα κορίτσια αρχίζουν να χορεύουν. Και τα αγόρια σηκώνονται από το τραπέζι αφήνοντας την τράπουλα.
Μανώλης: Τι σου κάνουν οι γυναίκες!
Γιάννης: Δείχνουν το παράδειγμα… σε μια κοινωνία του κουτσομπολιού και της παρέας.
Κωστής: Δεν είναι λίγο βαρύ αυτό;
Γιάννης: Άλλο είναι βαρύ… Αλλά άστο… Δεν βλέπεις τι κάνουν με την πατρίδα μας;
Κωστής: Και τι κάνουν με την πατρίδα;
Γιάννης: Μπερδεύουν ακόμα και τις βούρτσες. Τουλάχιστον με τις γυναίκες δεν ψαχνόμαστε.
Κωστής: Έχεις δίκιο… Ειδικά στις διεθνείς σχέσεις.
Αλέξανδρος: Νομίζουν ότι τρώμε κουτόχορτο.
Κλάους; Αλλά εμείς δεν μασάμε!
Ερμής: Είμαστε τα αλητάκια της ανθρωπιάς!
Τα αλητάκια της ανθρωπιάς (σκηνή 2η)
7306 - Ο γυάλινος κόσμος - Ν. Λυγερός
Post published: June 10, 2012
7306 - Ο γυάλινος κόσμος - Ν. Λυγερός
Post published: June 10, 2012
Στο ίδιο σκηνικό χωρισμένο στα δύο για να βλέπουμε παράλληλες σκηνές. Το αριστερό μέρος παριστάνει το δωμάτιο του μουσικού όπου είναι μόνος. Η ένωση γίνεται μέσω μιας πόρτας στο μέσο της σκηνής. Όλα τα παιδιά είναι καθισμένα στις καρέκλες διάσπαρτα όμως. Ο μουσικός παίζει Τα παραπονεμένα λόγια. Από την άλλη, ένα παιδί σηκώνεται ξαφνικά.
Ευτύχης: Φτάνει πια!
Άννα: Τι έγινε;
Ευτύχης: Καθόμαστε όλοι στις καρέκλες μας, λες και είμαστε όργανα…
Ερμής: Γιατί το λες αυτό; Εμείς τους ξεφύγαμε…
Ευτύχης: Για να κάνετε τι;
Ερμής: Τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Ευτύχης: Ν’ αντισταθούμε!
Κλάους: Μα δεν είμαστε κυβέρνηση!
Ευτύχης: Τόσο το καλύτερο…
Έρχεται στο μέσω της σκηνής δίπλα από την πόρτα.
Αυτή η πόρτα είναι ένα άνοιγμα. Κι εμείς καθόμαστε εδώ.
Γιάννης: Έχει δίκιο ο Ευτύχης. Εμείς είμαστε στα παράθυρα και δεν βλέπουμε την πόρτα.
Νίκος: Ακόμα κι όταν κοιτάζουμε τηλεόραση, βλέπουμε τα παράθυρα.
Γιάννης: Κάνουμε κηπουρική… θαυμάζουμε τις γλάστρες.
Νίκος: Μετά τις ποτίζουμε με βρισιές…
Γιάννης: Και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια.
Νίκος: Είμαστε η κοινωνία του θεάματος!
Μανώλης: Ένας γυάλινος κόσμος!
Στο δωμάτιο του μουσικού ακούγεται το τραγούδι του Καζαντζίδη. Ο Ευτύχης ανοίγει την πόρτα. Την αφήνει ανοιχτή. Και η μουσική ακούγεται στο καφενείο.
Αλέξανδρος: Πρόσεχε!
Ευτύχης: Τι πράγμα;
Φιορέλα: Τι θα πουν οι άλλοι…
Ευτύχης: Τα ίδια και μόνο. Η πόρτα άνοιξε…
Κοιτάζει τον μουσικό. Εκείνος σταματά απότομα να παίζει…
Ακούστε και τη σιωπή…
Ερμής: Μα είναι αδύνατον.
Κλάους: Εδώ πια, απαγορεύεται το αδύνατον!
Ευτύχης: Η ευτυχία είναι να ζητάς αυτό που έχεις…
Άννα: Τι παράξενη σκέψη!
Ευτύχης: Για τις καρέκλες…
Φιορέλα: Ποιες καρέκλες;
Ευτύχης: Της φάλαγγας.
Άννα: Δεν σε καταλαβαίνω…
Ευτύχης: Επειδή άνοιξε την πόρτα;
Άννα: Πώς τόλμησες;
Ευτύχης: Είναι θέμα κρίσης;
Φιορέλα: Ποιας κρίσης;
Ευτύχης: Αν ο καθένας είχε την κρίση του, δεν θα υπήρχε κρίση.
Νίκος: Αλλά όπως δεν έχουμε, μας την έφεραν!
Άννα: Και τώρα;
Γιάννης: Πηδηχθιόμαστε από τα παράθυρα.
Φιορέλα: Θα καταρρεύσω!!! Με χειρονομία…
Νίκος: Έχουμε γίνει χορεύτριες που ψάχνουν ταψί!
Γιάννης: Master chef που χορεύουν με τα αστέρια!
Νίκος: Ακόμα και τα αστέρια έχουν πέσει κάτω.
Ερμής: Κοντά στη γη… είμαστε…
Ευτύχης: Μέχρι να πάμε από κάτω…
Ερμής: Μας πήραν από κάτω…
Γιάννης: Δεν την ήξερα αυτή τη στάση…
Ερμής: Λεωφορείο ο πόθος…
Φιορέλα: Μα τι λέτε;
Άννα: Αυτά που δεν πρέπει…
Ερμής: Ποιος το είπε;
Νίκος: Αυτοί που μας το κάνουν.
Γιάννης: Μα το χειρότερο είναι άλλο!
Άννα: Τι;
Γιάννης: Να σε κανονίζει ανίκανος…
Φιορέλα: Όχι, υπάρχει χειρότερο ακόμα…
Άννα: Μα πώς είναι δυνατόν;
Φιορέλα: Να τον ψηφίζεις κιόλας.
Ερμής: Φέρτε μου μια βούρτσα!
Νίκος: Γιατί φίλε μου;
Ερμής: Γιατί μείναμε από τα άλλα…
Φιορέλα: Και δεν έχει τελειωμό αυτό το πράγμα.
Ακούγεται το τραγούδι O τρελός [στιχ. Παπαδόπουλος, ερμην. Πουλόπουλος] (Συνθέτης: Μίμης Πλέσσας)
Γιάννης: Η κοινωνία μας βρήκε μικρούς και μας χτυπά!
Ευτύχης: Για αυτό πρέπει να αντισταθούμε!
Άννα: Με τι; Με τα τραγούδια;
Φιορέλα: Και τα τραγούδια έχουν δύναμη.
Κλάους: Τα τραγούδια ναι.
Αλέξανδρος: Τότε θα τραγουδήσουμε για ν’ ακουστεί η φωνή μας.
Κωστής: Μα τι μπορούμε να τραγουδήσουμε;
Γιάννης: Θα ρωτήσουμε το μουσικό της σιωπής.
Άννα: Μα αφού δεν μιλά!
Ευτύχης: Γι’ αυτό θα ρωτήσουμε σε αυτόν!
Κλάους: Ενώ οι άλλοι θα μας πουν τα περιττά.
Τα παιδιά σηκώνονται όλα και πάνε στο δωμάτιο του μουσικού. Αρχίζει η μύηση της σιωπής.
Φιορέλα: Και τώρα τι κάνουμε;
Ευτύχης: Περιμένουμε!
Άννα: Και εδώ;
Ευτύχης: Εδώ υπάρχει έργο.
Κλάους: Και το έργο θα μας βοηθήσει..
Αλέξανδρος: Ν’ αντισταθούμε..
Γιάννης: Και να γίνουμε άνθρωποι..
Μανώλης: Όχι της κοινωνίας!
Κωστής: Όχι του γυάλινου κόσμου!
Ευτύχης: Της ανθρωπότητας!
Ακούγεται το Ένα το χελιδόνι!
Αλέξανδρος: Τι είπε ο μουσικός;
Ευτύχης: Θα είμαστε πάντα γελαστοί.
Άννα: Και τι σημαίνει αυτό;
Ευτύχης: Το γέλιο είναι η αντίσταση του ανθρώπου.
Φιορέλα: Αφού είμαστε πάντα γελασμένοι.
Γιάννης: Δεν έχει σημασία!
Μανώλης: Πως δεν έχει σημασία;
Ερμής: Όταν σε βασανίζουν κι εσύ γελάς, καταρρέει το σύστημα.
Άννα: Πρέπει να είσαι πολύ μάγκας για να το κάνεις αυτό.
Ερμής: Σωστά!
Ευτύχης: Η ζωή δεν είναι ιδιοκτησία.
Γιάννης: Γι’ αυτό πληρώνουμε νοίκι.
Κλάους: Ε όχι και νοικιάρηδες!
Κωστής: Κι εγώ που ήθελα ένα σπίτι, τι είμαι;
Ευτύχης: Άλλο ένα όργανο!
Κωστής: Ε όχι ρε γαμ…
Ευτύχης: Με την κοινωνία της ανοχής, ο οίκος έχει άλλη σημασία!
Γιάννης: Έτσι είναι το πεζοδρόμιο.
Άννα: Γι’ αυτό όταν λένε ότι θα μας σπιτώσουν οι πολιτικοί μας αφήνουν στο πεζοδρόμιο.
Ευτύχης: Κι αν δεν βγεις στους δρόμους, μένεις στο κελί σου.
Γιάννης: Στη φυλακή της ευτυχίας.
Αλέξανδρος: Τη λεγόμενη κοινωνία της λήθης.
Φιορέλα: Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα.
Κλάους: Ν’ αρχίσεις από τα τραγούδια τότε!
Άννα: Ποιος προσέχει τα τραγούδια;
Κωστής: Αυτοί που παίζουν όργανο.
Ευτύχης: Κάθε τραγούδι είναι μια μάχη μεταξύ μουσικών οργάνων και οργάνων της τάξης.
Αλέξανδρος: Και ποιος είναι ο πόλεμος;
Ευτύχης: Η μνήμη παλεύει με τη λήθη.
Γιάννης: Και η ανάγκη με την τύχη.
Φιορέλα: Αυτό είναι λοιπόν!
Κωστής: Και τίποτα άλλο.
Άννα: Γι’ αυτό και υπάρχουν τα απαγορευμένα!
Φιορέλα: Μάγκες, αυτό είναι η λογοκρισία.
Γιάννης: Κάθε τραγούδι και μια αντίσταση!
Αλέξανδρος: Ο μουσικός δεν είναι τυχαίος παιδιά.
Ευτύχης: Έτσι είναι οι δάσκαλοι της σιωπής.
Κλάους: Ο σιωπηλός δίνει αγώνα.
Άννα: Και εμείς νομίζαμε ότι απλώς έπαιζε.
Ακούμε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Η σιωπή του μουσικού.
Μονόλογος:
Δέκα τραγούδια λαϊκά
από τα σπλάχνα μας
για να μπορέσει η κοινωνία
να τ’ απαγορεύσει πιο εύκολα
τα βάλαμε μαζί
με τα χέρια μας ανοιχτά
για να δείξουν στα παιδιά
τις ρίζες μας βαθιά
δίχως να κόψουν τα κλαδιά
για να μάθουν τη σκλαβιά
και την ελευθερία μας
μέσα από τη σιωπή μας
όταν μας βάζουν να καρφώσουμε
το δικό μας άνθρωπο
και να δουν την κλοπή
της ιδιοκτησίας και το λάθος
της απανθρωπιάς.
Δέκα δάχτυλα.
Δύο γροθιές.
Ένα πνεύμα.
Άννα: Τι έγινε;
Ευτύχης: Καθόμαστε όλοι στις καρέκλες μας, λες και είμαστε όργανα…
Ερμής: Γιατί το λες αυτό; Εμείς τους ξεφύγαμε…
Ευτύχης: Για να κάνετε τι;
Ερμής: Τι θα έπρεπε να κάνουμε;
Ευτύχης: Ν’ αντισταθούμε!
Κλάους: Μα δεν είμαστε κυβέρνηση!
Ευτύχης: Τόσο το καλύτερο…
Έρχεται στο μέσω της σκηνής δίπλα από την πόρτα.
Αυτή η πόρτα είναι ένα άνοιγμα. Κι εμείς καθόμαστε εδώ.
Γιάννης: Έχει δίκιο ο Ευτύχης. Εμείς είμαστε στα παράθυρα και δεν βλέπουμε την πόρτα.
Νίκος: Ακόμα κι όταν κοιτάζουμε τηλεόραση, βλέπουμε τα παράθυρα.
Γιάννης: Κάνουμε κηπουρική… θαυμάζουμε τις γλάστρες.
Νίκος: Μετά τις ποτίζουμε με βρισιές…
Γιάννης: Και την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια.
Νίκος: Είμαστε η κοινωνία του θεάματος!
Μανώλης: Ένας γυάλινος κόσμος!
Στο δωμάτιο του μουσικού ακούγεται το τραγούδι του Καζαντζίδη. Ο Ευτύχης ανοίγει την πόρτα. Την αφήνει ανοιχτή. Και η μουσική ακούγεται στο καφενείο.
Αλέξανδρος: Πρόσεχε!
Ευτύχης: Τι πράγμα;
Φιορέλα: Τι θα πουν οι άλλοι…
Ευτύχης: Τα ίδια και μόνο. Η πόρτα άνοιξε…
Κοιτάζει τον μουσικό. Εκείνος σταματά απότομα να παίζει…
Ακούστε και τη σιωπή…
Ερμής: Μα είναι αδύνατον.
Κλάους: Εδώ πια, απαγορεύεται το αδύνατον!
Ευτύχης: Η ευτυχία είναι να ζητάς αυτό που έχεις…
Άννα: Τι παράξενη σκέψη!
Ευτύχης: Για τις καρέκλες…
Φιορέλα: Ποιες καρέκλες;
Ευτύχης: Της φάλαγγας.
Άννα: Δεν σε καταλαβαίνω…
Ευτύχης: Επειδή άνοιξε την πόρτα;
Άννα: Πώς τόλμησες;
Ευτύχης: Είναι θέμα κρίσης;
Φιορέλα: Ποιας κρίσης;
Ευτύχης: Αν ο καθένας είχε την κρίση του, δεν θα υπήρχε κρίση.
Νίκος: Αλλά όπως δεν έχουμε, μας την έφεραν!
Άννα: Και τώρα;
Γιάννης: Πηδηχθιόμαστε από τα παράθυρα.
Φιορέλα: Θα καταρρεύσω!!! Με χειρονομία…
Νίκος: Έχουμε γίνει χορεύτριες που ψάχνουν ταψί!
Γιάννης: Master chef που χορεύουν με τα αστέρια!
Νίκος: Ακόμα και τα αστέρια έχουν πέσει κάτω.
Ερμής: Κοντά στη γη… είμαστε…
Ευτύχης: Μέχρι να πάμε από κάτω…
Ερμής: Μας πήραν από κάτω…
Γιάννης: Δεν την ήξερα αυτή τη στάση…
Ερμής: Λεωφορείο ο πόθος…
Φιορέλα: Μα τι λέτε;
Άννα: Αυτά που δεν πρέπει…
Ερμής: Ποιος το είπε;
Νίκος: Αυτοί που μας το κάνουν.
Γιάννης: Μα το χειρότερο είναι άλλο!
Άννα: Τι;
Γιάννης: Να σε κανονίζει ανίκανος…
Φιορέλα: Όχι, υπάρχει χειρότερο ακόμα…
Άννα: Μα πώς είναι δυνατόν;
Φιορέλα: Να τον ψηφίζεις κιόλας.
Ερμής: Φέρτε μου μια βούρτσα!
Νίκος: Γιατί φίλε μου;
Ερμής: Γιατί μείναμε από τα άλλα…
Φιορέλα: Και δεν έχει τελειωμό αυτό το πράγμα.
Ακούγεται το τραγούδι O τρελός [στιχ. Παπαδόπουλος, ερμην. Πουλόπουλος] (Συνθέτης: Μίμης Πλέσσας)
Γιάννης: Η κοινωνία μας βρήκε μικρούς και μας χτυπά!
Ευτύχης: Για αυτό πρέπει να αντισταθούμε!
Άννα: Με τι; Με τα τραγούδια;
Φιορέλα: Και τα τραγούδια έχουν δύναμη.
Κλάους: Τα τραγούδια ναι.
Αλέξανδρος: Τότε θα τραγουδήσουμε για ν’ ακουστεί η φωνή μας.
Κωστής: Μα τι μπορούμε να τραγουδήσουμε;
Γιάννης: Θα ρωτήσουμε το μουσικό της σιωπής.
Άννα: Μα αφού δεν μιλά!
Ευτύχης: Γι’ αυτό θα ρωτήσουμε σε αυτόν!
Κλάους: Ενώ οι άλλοι θα μας πουν τα περιττά.
Τα παιδιά σηκώνονται όλα και πάνε στο δωμάτιο του μουσικού. Αρχίζει η μύηση της σιωπής.
Φιορέλα: Και τώρα τι κάνουμε;
Ευτύχης: Περιμένουμε!
Άννα: Και εδώ;
Ευτύχης: Εδώ υπάρχει έργο.
Κλάους: Και το έργο θα μας βοηθήσει..
Αλέξανδρος: Ν’ αντισταθούμε..
Γιάννης: Και να γίνουμε άνθρωποι..
Μανώλης: Όχι της κοινωνίας!
Κωστής: Όχι του γυάλινου κόσμου!
Ευτύχης: Της ανθρωπότητας!
Ακούγεται το Ένα το χελιδόνι!
Τα αλητάκια της ανθρωπιάς (σκηνή 3η)
7308 - Θα είμαστε πάντα γελαστοί
Ν. Λυγερός Published: June 10, 2012
7308 - Θα είμαστε πάντα γελαστοί
Ν. Λυγερός Published: June 10, 2012
Μουσικός: Πάντα γελαστοί.
Αλέξανδρος: Τι είπε ο μουσικός;
Ευτύχης: Θα είμαστε πάντα γελαστοί.
Άννα: Και τι σημαίνει αυτό;
Ευτύχης: Το γέλιο είναι η αντίσταση του ανθρώπου.
Φιορέλα: Αφού είμαστε πάντα γελασμένοι.
Γιάννης: Δεν έχει σημασία!
Μανώλης: Πως δεν έχει σημασία;
Ερμής: Όταν σε βασανίζουν κι εσύ γελάς, καταρρέει το σύστημα.
Άννα: Πρέπει να είσαι πολύ μάγκας για να το κάνεις αυτό.
Ερμής: Σωστά!
Ευτύχης: Η ζωή δεν είναι ιδιοκτησία.
Γιάννης: Γι’ αυτό πληρώνουμε νοίκι.
Κλάους: Ε όχι και νοικιάρηδες!
Κωστής: Κι εγώ που ήθελα ένα σπίτι, τι είμαι;
Ευτύχης: Άλλο ένα όργανο!
Κωστής: Ε όχι ρε γαμ…
Ευτύχης: Με την κοινωνία της ανοχής, ο οίκος έχει άλλη σημασία!
Γιάννης: Έτσι είναι το πεζοδρόμιο.
Άννα: Γι’ αυτό όταν λένε ότι θα μας σπιτώσουν οι πολιτικοί μας αφήνουν στο πεζοδρόμιο.
Ευτύχης: Κι αν δεν βγεις στους δρόμους, μένεις στο κελί σου.
Γιάννης: Στη φυλακή της ευτυχίας.
Αλέξανδρος: Τη λεγόμενη κοινωνία της λήθης.
Φιορέλα: Δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα.
Κλάους: Ν’ αρχίσεις από τα τραγούδια τότε!
Άννα: Ποιος προσέχει τα τραγούδια;
Κωστής: Αυτοί που παίζουν όργανο.
Ευτύχης: Κάθε τραγούδι είναι μια μάχη μεταξύ μουσικών οργάνων και οργάνων της τάξης.
Αλέξανδρος: Και ποιος είναι ο πόλεμος;
Ευτύχης: Η μνήμη παλεύει με τη λήθη.
Γιάννης: Και η ανάγκη με την τύχη.
Φιορέλα: Αυτό είναι λοιπόν!
Κωστής: Και τίποτα άλλο.
Άννα: Γι’ αυτό και υπάρχουν τα απαγορευμένα!
Φιορέλα: Μάγκες, αυτό είναι η λογοκρισία.
Γιάννης: Κάθε τραγούδι και μια αντίσταση!
Αλέξανδρος: Ο μουσικός δεν είναι τυχαίος παιδιά.
Ευτύχης: Έτσι είναι οι δάσκαλοι της σιωπής.
Κλάους: Ο σιωπηλός δίνει αγώνα.
Άννα: Και εμείς νομίζαμε ότι απλώς έπαιζε.
Ακούμε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας.
Η σιωπή του μουσικού.
Μονόλογος:
Δέκα τραγούδια λαϊκά
από τα σπλάχνα μας
για να μπορέσει η κοινωνία
να τ’ απαγορεύσει πιο εύκολα
τα βάλαμε μαζί
με τα χέρια μας ανοιχτά
για να δείξουν στα παιδιά
τις ρίζες μας βαθιά
δίχως να κόψουν τα κλαδιά
για να μάθουν τη σκλαβιά
και την ελευθερία μας
μέσα από τη σιωπή μας
όταν μας βάζουν να καρφώσουμε
το δικό μας άνθρωπο
και να δουν την κλοπή
της ιδιοκτησίας και το λάθος
της απανθρωπιάς.
Δέκα δάχτυλα.
Δύο γροθιές.
Ένα πνεύμα.
Δείτε: Το Μινόρε της αυγής πάνω στα ματόκλαδά σου
Περισσότερα: Θέατρο, Τραγούδια
