Κείμενα Νίκος Λυγερός
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Η επανάσταση της αγάπης
- Έτσι αρχίζει;
- Η επανάσταση της αγάπης;
- Ναι!
- Συνεχίζει έτσι.
- Ξαναρχίζει τότε.
- Κι ακολουθεί τις πέντε κινήσεις.
- Μέσα στη σιωπή.
- Αλλά και τις τρεις πράξεις.
- Για να ξημερώσει ο κόσμος.
- Με τον ήλιο της δικαιοσύνης.
- Μέσα του βαθιά.
- Δίχως να φοβάται πια.
- Ούτε τη μοναξιά.
- Ούτε την κοινωνία.
- Γιατί με τον ήλιο…
- Βλέπει την αλήθεια.
- Και μ’ αυτή την ομορφιά.
- Δίχως δισταγμούς.
- Δίχως επιφυλάξεις.
- Ανθρώπινη υπέρβαση.
- Για να ζήσει η χαρά.
- Και να φέρει την ηρεμία.
- Και τη γαλήνη της θάλασσας.
- Με το φως του φάρου.
Η ανακάλυψη της αγάπης
Τόσα χρόνια δεν ήξεραν τι σημαίνει να έχεις κάποιον δίπλα σου. Η σκιά της μοναξιάς δεν τους έμαθε τον άλλο, μόνο για τον άλλον. Ενώ ο δικός σου άνθρωπος δεν είναι άλλος. Ακόμα και ο αλτρουϊσμός δεν διδάσκει την ανάγκη του άλλου, πάσχει από ανάγκη για τον άλλο.
Ούτε η αδελφοσύνη δεν γνωρίζει την αγάπη. Πονά για τις πληγές, δίχως να είναι πληγή. Και δεν επιλέγεις. Ενώ η επιλογή είναι το στίγμα της αγάπης.
Επιλέγεις να σ’ αγγίξει μόνο μια ύπαρξη. Επιλέγεις να έχει νόημα η ύπαρξή σου μόνο αν ζει η άλλη. Επιλέγεις τα δεσμά του δεσμού. Επιλέγεις την ελευθερία που μπορείς να μοιραστείς και καμιά άλλη. Ο βράχος γίνεται πέτρα και η πέτρα μονόπετρο, διότι δεν υπάρχει άλλη.
Ο ωκεανός επιλέγει τη θάλασσα για να γίνει και πάλι απλός. Δεν χάνει το βάθος του αλλά αγγίζει περισσότερο τον ουρανό, διότι τώρα μπορεί να τον φτάσει. Μα δεν μοιράζεσαι μόνο τη μοναξιά σου.
Μπορείς να είσαι χαρούμενος και πάλι, γιατί βλέπεις τη χαρά σου. Έχει πια μορφή. Φορά τα ρούχα σου και σου αποκαλύπτει την ανακάλυψη. Φορά τα δώρα σου και σου δίνει το βλέμμα της. Και η ζωή σου έχει επιτέλους άρωμα.
Οι άγνωστοι έχουν πια ονόματα, για να ζήσουν μαζί. Δεν ξέρουν τι νιώθουν. Δεν νιώθουν τι ξέρουν. Δεν υπάρχει λόγος, διότι είναι πια ένα. Αυτό ήθελαν να πουν ο ένας στην άλλη. Αυτό σκέφτηκαν και αυτό έζησαν. Έτσι δημιούργησαν τους επόμενους για να μπορέσουν κι αυτοί να επιλέξουν. Ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η αγάπη.
Ούτε η αδελφοσύνη δεν γνωρίζει την αγάπη. Πονά για τις πληγές, δίχως να είναι πληγή. Και δεν επιλέγεις. Ενώ η επιλογή είναι το στίγμα της αγάπης.
Επιλέγεις να σ’ αγγίξει μόνο μια ύπαρξη. Επιλέγεις να έχει νόημα η ύπαρξή σου μόνο αν ζει η άλλη. Επιλέγεις τα δεσμά του δεσμού. Επιλέγεις την ελευθερία που μπορείς να μοιραστείς και καμιά άλλη. Ο βράχος γίνεται πέτρα και η πέτρα μονόπετρο, διότι δεν υπάρχει άλλη.
Ο ωκεανός επιλέγει τη θάλασσα για να γίνει και πάλι απλός. Δεν χάνει το βάθος του αλλά αγγίζει περισσότερο τον ουρανό, διότι τώρα μπορεί να τον φτάσει. Μα δεν μοιράζεσαι μόνο τη μοναξιά σου.
Μπορείς να είσαι χαρούμενος και πάλι, γιατί βλέπεις τη χαρά σου. Έχει πια μορφή. Φορά τα ρούχα σου και σου αποκαλύπτει την ανακάλυψη. Φορά τα δώρα σου και σου δίνει το βλέμμα της. Και η ζωή σου έχει επιτέλους άρωμα.
Οι άγνωστοι έχουν πια ονόματα, για να ζήσουν μαζί. Δεν ξέρουν τι νιώθουν. Δεν νιώθουν τι ξέρουν. Δεν υπάρχει λόγος, διότι είναι πια ένα. Αυτό ήθελαν να πουν ο ένας στην άλλη. Αυτό σκέφτηκαν και αυτό έζησαν. Έτσι δημιούργησαν τους επόμενους για να μπορέσουν κι αυτοί να επιλέξουν. Ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η αγάπη.
Η αγάπη δεν είναι τυφλή
Μην ακούς τι σου λένε
η αγάπη δεν είναι τυφλή
το αντίθετο ισχύει.
Είναι αγάπη διότι είναι τυφλή
μόνο ο τυφλός μπορεί ν' αγαπήσει
με όλη τη σημασία της έννοιας
γιατί κανένα χρώμα δεν τον αγγίζει
ζει μέσα στο αόρατο
εκεί που φαίνεται η ανθρωπιά.
Σοφία Ντρέκου/Νίκος Λυγερός Λόγοι
Κείμενα/Ποίηση: Opus of N. Lygeros
Δείτε ακόμη:
