Κείμενα Νίκος Λυγερός
Με τα τρομοκρατικά χτυπήματα, όσοι μπορούν να το σκεφτούν, βλέπουν ότι έχουν αλλάξει τα δεδομένα και τα τοπικά στοιχεία δεν κυριαρχούν ακόμα κι όταν πρόκειται να μελετηθεί το άμεσο μέλλον, διότι υπάρχουν πολυτοπικά στοιχεία που μεταβάλλονται λόγω υψηλής στρατηγικής κι όχι λόγω τοπικών κινήσεων.
Οι κοινωνίες θεωρούν απλοϊκά ότι η τοπικότητα είναι αυτή που καθορίζει την πορεία τους μέσα στον χρόνο, μόνο που αυτό ισχύει μόνο και μόνο στο πλαίσιο της ομαλότητας. Έτσι με την εμφάνιση κάποιας κρίσης, του τύπου τρομοκρατία, όλα τα συμβατικά δεδομένα αλλάζουν, γιατί ο κόσμος μετατρέπεται σε ένα δίκτυο σχέσεων κι εφαρμόζεται το θεώρημα των μικρών κόσμων.
Έτσι αυτό που συμβαίνει στην Ανατολή και τις αλλαγές που προκαλούν μεταξύ των σχέσεων της Τουρκίας και της Ρωσίας, αποδεικνύουν ότι την ώρα που οι περισσότεροι γιορτάζουν απλοϊκά τα Χριστούγεννα, άλλοι πρέπει να σκέφτονται από τώρα, τις επιθέσεις του επόμενου διαστήματος για να προετοιμαστεί και η απαραίτητη αντίσταση.
Για να γίνει αυτό όμως πρέπει ν’ αλλάξει και η νοόσφαιρα πολλών, ειδικά αυτών που νομίζουν ότι οι πρόσφυγες είναι όλοι του ίδιου τύπου, ενώ ξέρουμε πια ότι ανάμεσα υπάρχουν όχι μόνο οργανωμένα άτομα, αλλά ακόμα και τρομοκράτες που έχουν ως στόχο να εξαφανίσουν κάθε στοιχείο που υπενθυμίζει και μόνο ανθρώπινες ή ζωικές παραστάσεις, επειδή ανήκουν σε μια σέκτα αιρετική μάλιστα που τα θεωρεί ειδωλολατρία.
Η καταπολέμηση της τρομοκρατίας δεν μπορεί να γίνει μόνο και μόνο με την πίστη ότι λόγω εορτών δεν θα υπάρξουν χτυπήματα. Αντιθέτως επειδή δεν υπάρχει πια τοπικότητα κι ο τοπικισμός τα έφτυσε, οι στόχοι έχουν πολλαπλασιαστεί λόγω άγνοιας.
Ήδη από τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 με το τρομοκρατικό χτύπημα στη Νέα Υόρκη, η Ευρώπη έπρεπε να είχε καταλάβει ότι ένας τοπικός πληθυσμός ξένης προέλευσης, μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί για να φτάσει από το απαράδεκτο στην τρομοκρατία.
Κι αν το πάθημα είχε γίνει μάθημα, σίγουρα δεν θα αντιμετωπίζαμε με τόσο μη αποτελεσματικό τρόπο τα τωρινά δεδομένα. Διότι οι μαλθακές κυβερνήσεις είναι ανίκανες να ορθώσουν το ανάστημα απέναντι σε μια γενοκτονία, ενώ οι ίδιες ανήκουν σε λαούς που έχουν υποστεί το ανάλογο και μάλιστα πιο βαθιά στο πετσί τους λόγω Χρόνου.
Με το να αφήνουμε να μας αντιπροσωπεύει οποιοσδήποτε που δεν έχει γνώσεις, μόνο και μόνο επειδή ανήκει σ’ ένα κόμμα, αυτό ουσιαστικά μας καθιστά ανίκανους ν’ αντιδράσουμε. Και τώρα όταν βλέπουμε ότι οι τρομοκράτες στοχοποιούν την ίδια την εκκλησία μόνο και μόνο επειδή φέρει τον σταυρό, δεν μπορούμε να παραμείνουμε ουδέτεροι. Διότι τα θύματα περιμένουν κάποια βοήθεια από εμάς και μάλιστα με χειροπιαστές πράξεις που έχουν επιπτώσεις για τον λαό μας.
Έτσι όσοι δεν πιστεύουν ότι οι ουαχαμπίτες δεν είναι ακραίοι κι ότι δεν θέλουν να κατασπαράξουν όλη την Ανθρωπότητα, ας κοιτάξουν τις δηλώσεις τους και τα εγκλήματά τους. Μόνο που πρέπει από τώρα να βρουν τρόπο να εξιλεωθούν με τόσα πράγματα που δεν έκαναν λόγω δειλίας.
Διότι δεν είναι με το μεταναστευτικό που θα σταματήσουμε την τρομοκρατία. Κι όσο πιο πολύ αργούμε να το παραδεχτούμε τόσο πιο πολλούς στόχους της προσφέρουμε για να χτυπήσουν τις δημοκρατίες της Ευρώπης αλλά και τη δική μας.
Διότι η αδράνεια έχει κόστος και η παραπληροφόρηση δεν σώζει την κατάσταση. Διότι όταν αφήνεις το απαράδεκτο να γίνεται, αφήνεις την τρομοκρατία να εξελίσσεται δίχως εμπόδια ενώ καταπατά όλη την Ανθρωπότητα.
Με την τρομοκρατία
όπως και με τη γενοκτονία
δεν μπορείς
να παραμείνεις
ουδέτερος
αλλιώς είσαι πάντα
με τον θύτη
έτσι και η Ελλάδα
ακόμα κι αν δεν έχει
καμιά εξουσία
που να έχει κάποιες
ανθρώπινες αξίες
ως Ελληνισμός
αντιστέκεται
στα ύπουλα χτυπήματα
χάρη στον λαό
που αγαπά
την ελευθερία
και δεν θέλει
πουθενά δεσμά.
Αντί να κοιτάζουμε το πεπρωμένο μας σαν μια καταδίκη, πρέπει να το βλέπουμε ως το δημιούργημά μας. Έτσι και τις δύσκολες στιγμές πρέπει να τις βλέπουμε μόνο ως κρίσιμες διότι αν αντισταθούμε απλοϊκά, κάποτε θα μας καταπατήσει όχι μόνο το βάρος της πληγής, μα και οι ίδιες μας οι παθητικές πράξεις. Ενώ αν συλλάβουμε την κρισιμότητα της στιγμής και την χρησιμοποιήσουμε δυναμικά θα μας βοηθήσει. Δεν παλεύουμε με τη θάλασσα, ζούμε πάνω στη θάλασσα.
Το μονοπώλιο της βίας και η κυριαρχία του φόβου είναι τα συνηθισμένα όπλα της εξουσίας τα οποία λειτουργούν αποτελεσματικά όταν αντιμετωπίζονται άμεσα. Η τρομοκρατία του συστήματος βασίζεται στη μη πληροφόρηση και την παραπληροφόρηση. Διότι η γνώση είναι μία μορφή εξουσίας. Όταν δεν ξέρεις, παθαίνεις. Κι όταν δεν δημιουργείς, πεθαίνεις. Αυτό που μας έμαθε η ιστορία και η κοινωνία στης ανάγκης τα θρανία, είναι ότι μόνοι είμαστε ασήμαντοι, το άτομο δεν είναι άνθρωπος. Η ιδέα του ανθρώπου ως κοινωνικό ον γεννιέται μόνο με την έννοια της συνεργασίας σε μια ομάδα ανθρώπων. Συμμετέχοντας σε μια κοινή κίνηση, σ’ ένα κοινό κύμα νιώθουμε ότι ανήκουμε στον ίδιο ωκεανό που ονομάζεται ανθρωπότητα.
Αυτές τις μέρες στην Κύπρο μας, δεν βλέπω μόνο ασήμαντα κομμάτια του ελληνισμού που έγιναν ένα ενιαίο κίνημα για να αντισταθούν στις υπερ-κυβερνητικές πιέσεις που δέχεται η γη μας. Βλέπω ένα-ένα, ανθρώπους που ήταν άγνωστα άτομα σ’ ένα καθεστώς, να δημιουργούν μεταξύ τους νέες συνδέσεις, νέες σχέσεις για να σχηματίσουν ένα νευρωνικό δικτυακό σύστημα, μια δομή ανθρώπινη, υπερκομματική που δεν ανήκει σε κανένα διότι ανήκει σε όλους. Ο καθένας μας μ’ αυτές τις καινούργιες επαφές του διαμορφώνει όχι μόνο το περιβάλλον του μα και τον ίδιο του τον εαυτό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η καθορισμένη και ασήμαντη οντότητά του αποκτά μια άλλη έννοια. Ο καθένας μας δεν είναι πια ένα αντικείμενο ενός αφηρημένου συνόλου, μα ένας ουσιαστικός κόμβος ενός διαδικτύου, ένα κείμενο μιας ιστορίας που γράφεται όχι με την ύλη της καθημερινότητας αλλά με την ενέργεια του κυπριακού λαού.
Κι αυτή η κάπως αφηρημένη ανθρωπιά που κρύβει ο καθένας μέσα του για λόγους κοινωνικούς, δημιουργεί ένα άλλο είδος δομής των ανθρωπίνων σχέσεων. Η αντίληψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γεννιέται μόνο όταν αντικρούει την καθημερινότητα της ζωής κι όταν πια αυτή δεν έχει νόημα. Μπροστά στον εθνικό κίνδυνο, οι καθημερινές λεπτομέρειες παίρνουν μια καινούργια σημασία: έχουν πια τα ονόματα της ελευθερίας, της ειρήνης και του μέλλοντος. Κι αυτή την εξέλιξη ζούμε αυτές τις μέρες. Δεν είναι πια θέμα αγανάκτησης, μα ανάγκης. Ο καθένας μας δεν έχει ανάγκη τον άλλο. Έχει ανάγκη να τον βοηθήσει για να βοηθήσει κι αυτός στον κοινό μας στόχο. Διότι νιώθοντας ότι είμαστε ένα τίποτα από μόνοι μας, συνειδητοποιούμε ότι όταν αυτό το τίποτα ενωθεί με τα άλλα, μπορεί να τα κάνει όλα. Στο δρόμο της ζωής μας, αυτής της απόστασης μεταξύ γέννησης και θανάτου σπάνιες είναι οι ευκαιρίες αναγέννησης.
Όλα τα δεδομένα υπάρχουν μόνο σ’ ένα πλαίσιο. Η τροποποίηση του πλαισίου διαμορφώνει και τα δεδομένα. Ο άνθρωπος δημιουργεί την πραγματικότητα κι όχι το αντίθετο. Και η ανθρωπιά των ανθρώπων δημιουργεί το λαό. Δεν πολεμούμε ούτε για κρατικά συμφέροντα, ούτε για στρατηγικά. Πολεμούμε τώρα και δαμαί για μία γη κι ένα λαό, γι’ αυτές τις έννοιες που αποδεικνύουν ότι υπάρχουμε ως άνθρωποι.
- Δεν είμαστε τίποτα, αλλά αυτό το τίποτα είναι το παν.
Κείμενα: Opus of N. Lygeros
- Τι είναι τρομοκρατική οργάνωση; Τρομοκρατία στην Ελλάδα ως Λερναία Ύδρα (Βίντεο) • Τρομοκρατία στην Ελλάδα • Τι είναι τρομοκρατική οργάνωση; (Διάλογος) • Διάλεξη του Ν. Λυγερού: "Η τρομοκρατία ως Λερναία Ύδρα" (Βίντεο) • Δίχως προετοιμασία δεν υπάρχει νίκη - Ν. Λυγερός (Άρθρο) • Διάλεξη του Νίκου Λυγερού με θέμα: "Η λογική του Αριστοτέλη ενάντια στην τρομοκρατία της βαρβαρότητας". (Βίντεο) • Ν. Λυγερός: Μέσα στο κάστρο μπορείς να αισθανθείς...
