Η μοναδική ανάγκη - Ν. Λυγερός
Μέσα στην αίθουσα, ο δάσκαλος έγραφε πάνω σε φωτοτυπίες. Τις είχε φέρει από εκείνο το παράξενο μέρος. Το ονόμαζε βιβλιοθήκη.
Ο δάσκαλος ήταν φτωχός, δεν είχε δικά του βιβλία αλλά μας αγαπούσε κι ήθελε να μάθουμε πράγματα. Κάθε μέρα μάς έκανε ένα καινούργιο μάθημα. Προσπαθούσα κι εγώ να κάνω ό,τι μας έδειχνε.
Ήταν δύσκολο όμως. Μα δεν το έβαζε ποτέ κάτω ο δάσκαλος, πάντα με βοηθούσε. Ήθελε να γίνω άνθρωπος. Οι άλλοι δεν ήξεραν πόσο δύσκολο ήταν. Νόμιζαν ότι ήξεραν. Όμως εγώ ήξερα ότι δεν ήξεραν.
Οι άνθρωποι είναι λίγοι, πολύ λίγοι. Και οι άνθρωποι που βοηθούν είναι σπάνιοι. Ο δάσκαλος ήξερε μόνο να μας βοηθάει. Δεν ήταν ούτε πατέρας ούτε μάνα. Ήταν μόνο ένας δάσκαλος.
Όμως μας αγαπούσε κι ας μην ήμασταν τα δικά του παιδιά. Μας κρατούσε το χέρι όταν έπρεπε να γράψουμε τα γράμματα. Κάθε μέρα μαθαίναμε καινούργιες λέξεις.
Κάθε μέρα ήταν διαφορετική. Όμως ο δάσκαλος ήθελε και βιβλία. Κι έπρεπε να πάει στη βιβλιοθήκη για να κάνει φωτοτυπίες για μας. Όμως εμείς δεν θέλαμε.
Τον θέλαμε μαζί μας. Και κάθε μέρα ζητούσαμε από τον ουρανό να του φέρει βιβλία για να τα έχει μαζί του και να μείνει μαζί μας. Μα κανείς δεν του έφερνε βιβλία.
Μια μέρα τον είδα στο μικρό του γραφείο να κλαίει. Ευτυχώς δεν με είδε κι έκλεισα και πάλι την πόρτα. Ήθελα να κάνω κι εγώ κάτι μα δεν ήξερα.
Έπρεπε να μάθω ακόμα πολλά πράγματα για να τον βοηθήσω. Έπρεπε να μάθω να διαβάζω και να γράφω.
Τον αγκαλιάζαμε μα ξέραμε πως ήταν λυπημένος. Εκείνος που αγαπούσε τόσο πολύ τα βιβλία, δεν είχε ούτε ένα για μας.
Έβαζε όλο και πιο συχνά τα γυαλιά του για να μας κρύψει τα βουρκωμένα του μάτια. Μα εμείς ξέραμε από πόνο και κοιτάζαμε μόνο την καρδιά του.
Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε γιατί κανείς δεν έγραφε βιβλία για μας, μα δεν καταλαβαίναμε.
Ώσπου μια μέρα, μετά από ένα νέο μάθημα του δασκάλου μας, μάθαμε ότι τα βιβλία δεν ανήκουν στις ειδικές ανάγκες.
Ξεχασμένα βιβλία
N. Lygeros
Στην όμορφη βιβλιοθήκη
υπήρχαν και τα τέρατα,
κανείς δεν ήθελε να τα δει.
Τα ονόμαζαν σπάνια βιβλία
για να μην πουν το αληθινό τους όνομα.
Όμως όταν τα είδε ο ηλίθιος
αναγνώρισε τους δικούς του, τους νεκρούς
και χαμογέλασε.
Τότε μόνο άνοιξαν τα ξεχασμένα βιβλία.
Βιβλία δίχως ιστορίες - Ν. Λυγερός
Όσο πιο πολλές γλώσσες ξέρεις, τόσο πιο ανθρώπινος είσαι. Έπρεπε να ξέρεις αυτήν την παροιμία για να νιώσεις τα βιβλία δίχως ιστορίες. Διότι, ήταν από τα βιβλία που σε βοηθούσαν να διαβάσεις άλλα βιβλία, σε άλλες γλώσσες. Ήταν κι αυτά παραδείγματα αλτρουισμού. Τα είχε μέσα του από την αρχή λόγω ανάγκης.
Έτσι δεν είχε ξένους μαθητές, αφού μιλούσε ή μάθαινε τη γλώσσα τους. Πήγαινε προς τους άλλους για να τους βοηθήσει στην υπέρβαση τους. Έτσι μπορούσε να διαβάσει νεκρούς στη γλώσσα τους, έτσι μετέφραζε σπάνιες σκέψεις. Ήταν μια μορφή εμπλουτισμού του εγκεφάλου και ταυτόχρονα μια πρόσβαση στην διαφορετικότητα.
Με τις γλώσσες άγγιζαν και τους πολιτισμούς, αυτά τα κομμάτια που ήταν ακόμα πιο κοντά της Ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι δεν ήταν ίδιοι. Μόνο διαφορετικές ψηφίδες παράγουν ψηφιδωτά. Κι όταν αυτό είναι ανθρώπινο, θέλει μόνο αυτές. Με τα βιβλία δίχως ιστορίες μεγάλωναν τα συναπτικά δίκτυα. Ενίσχυση της συνεννόησης δίχως επικοινωνία.
Η γλωσσολογία άγγιζε πολλές φιλολογίες στο υπόβαθρο τους και μ’ αυτόν τον τρόπο μελετούσε τα θεμέλια της Ανθρωπότητας όσο μικρή κι αν ήταν. Οι μαθητές δεν έδιναν σημασία σ’ αυτά τα βιβλία αρχικά, μόνο όταν έμαθαν για το έργο του το αθόρυβο, τα εκτίμησαν περισσότερο και κατάλαβαν, γιατί αυτός που άκουγε τη σιωπή είχε τόσα πολλά στην κρυφή βιβλιοθήκη. Ακόμα και η σιωπή είχε πολλές γλώσσες. Αυτό τους έλεγαν τα βιβλία δίχως ιστορίες. Οι άνθρωποι δεν σιωπούσαν με τον ίδιο τρόπο.
Κείμενα/Ποίηση: Opus of N. Lygeros
Δείτε ακόμη...
- Ερμηνεία: Κείρα Σταμπολίδου
Μουσική: Γιάννης Χατζηελευθερίου
