Η μαθήτρια κι ο δάσκαλος
Ν. Λυγερός, Ε. Χαριτίδου
− Χιονίστηκαν τα μαλλιά σου, Δάσκαλε, μέχρι να επιστρέψεις σπίτι σου...
− Αυτό είναι το πρέπον...
− Όλη η ζωή σου μια θυσία.
− Και η ομάδα μια αντίσταση.
− Που καίει.
− Έτσι παράγουμε φως.
− Και θερμότητα για τους άλλους άλλους.
− Αλλιώς δεν θα είχαμε νόημα.
− Επειδή δεν θα συνεχίζαμε την Ανθρωπότητα για να κινείται στον Χρόνο.
− Ακριβώς.
− Άρα είναι χρέος της ομάδας να βοηθά στη θυσία σου.
− Το μόνο καθήκον σας.
− Γιατί είναι έτσι που μαθαίνουμε την ελευθερία σκέψης και δράσης.
− Το μάθημα μετατρέπει την ουτοπία σε όραμα.
− Το βλέπω!
− Έτσι σας αγγίζει σιγά σιγά το αδιανόητο.
− Μέχρι να δημιουργήσουμε με υπερβάσεις την επόμενη πραγματικότητά μας και των άλλων.
− Μέχρι να αντιληφθείτε ότι είμαστε η επόμενη πραγματικότητα.
− Του προηγούμενού μας αδιανόητου.
− Όταν σας αγγίζει η μνήμη μέλλοντος.
− Η μνήμη είναι μορφή αντίστασης. Άρα το πρέπον είναι να γίνουμε αυτό που ήδη είμαστε αρκεί να το αντιληφθούμε.
− Γιατί είστε αυτοί που δεν ξέρουν ότι ξέρουν.
− Ας ξυπνήσουμε λοιπόν!
− Και θα είμαι ήδη στο πλάι σας.
Ο Μικρός Οπλίτης - Ν. Λυγερός (Fr.)
Η ορειχάλκινη ασπίδα ήταν πολύ βαριά για τον μικρό οπλίτη.
Την εξέτασε με περιέργεια.
Αναρωτιόταν πώς θα τον προστάτευε.
Αφού δεν μπορούσε ούτε καν να την σηκώσει.
Ξαφνικά εκείνη τη στιγμή άκουσε μια κραυγή!
Φοβήθηκε.
Αλλά δεν το έδειξε.
Τότε ακολούθησε ένας θόρυβος.
Ένα δόρυ ερχόταν καταπάνω του.
Γρήγορα σήκωσε την ασπίδα δίχως να σκεφτεί το βάρος.
Ίσα ίσα που πρόλαβε να προστατευτεί.
− Μπράβο μαθητή.
Ήξερε αυτή τη φωνή αλλά δεν είπε τίποτα.
Συνέχισε να κρατά την ασπίδα του.
Τότε δέχτηκε ένα δεύτερο δόρυ.
Και πάλι η ασπίδα τον προστάτευσε.
− Δάσκαλε;
− Πες μου.
− Κατάλαβα το μάθημα.
− Τώρα ξέρεις ότι το βάρος της είναι η προστασία της.
− Κι αν ήταν ξύλινη;
− Θα ήσουν Πέρσης κι όχι Έλληνας.
− Και στη μάχη;
− Θα έχανες τη ζωή σου.
Ο μαθητής σηκώθηκε επιτέλους δίχως να αφήσει την ασπίδα.
Μόνο τότε ο δάσκαλός του, του έδωσε ένα σιδερένιο ξίφος.
Εκείνος φορούσε ήδη τη βαριά πανοπλία του και περικνημίδες.
Παντού ήταν λαβωμένη αλλά δεν την άλλαξε.
Την είχε ήδη στον Μαραθώνα.
− Έχω δικαίωμα τώρα;
− Ναι γιατί είσαι ζωντανός.
− Κι αν είχα πεθάνει δάσκαλε;
− Δεν θα ήσουν μαθητής μου.
− Μάλιστα, δάσκαλε.
− Το ξίφος κάνει τη διαφορά.
− Με το κοντό δόρυ.
− Ακριβώς και η διαφορά κάνει τη διαφορά.
− Και τώρα;
− Χτύπα με.
Ο μικρός οπλίτης παρέμεινε ακίνητος.
Δεν μπορούσε να χτυπήσει το δάσκαλό του.
Ακόμα κι αν ήταν αυτός που του το ζητούσε.
− Πρέπει να μάθεις.
− Μα δεν μπορώ.
− Τότε ούτε στη μάχη θα μπορέσεις.
− Θα είμαι δίπλα σας.
− Τότε δείξε μου την υπέρβαση που θα κάνεις.
Τότε ο μαθητής κατάλαβε ότι αν δε ακολουθούσε τον δάσκαλό του θα δείλιαζε μπροστά στον εχθρό. Κι όταν σήκωσε το σιδερένιο ξίφος άρχισε το μάθημα του δασκάλου. Θα παρέμεναν ζωντανοί στην επόμενη μάχη.
βίντεο: Ο μικρός οπλίτης. Αφήγηση: Έφη Βοϊδάσκη.
Δάσκαλος: Γιώργος Ξυλούρης. Μικρός οπλίτης: Γιώργος Χαιρέτης
Ο αόρατος οπλίτης
Ένα σπαθί μετέωρο
μια ασπίδα παινεμένη
έδεσαν την μοίρα τους
μ’ έναν αόρατο οπλίτη
για την έσχατη υπέρβαση
της μαιευτικής φιλοσοφίας
όπου η μοναδική αναζήτηση
είναι η μνήμη που δεν ξεχνά
την κρυφή αλήθεια.
Όταν οι λίγοι έγιναν σπάνιοι (Fr.)
Ο μικρός οπλίτης δεν είχε προβλέψει το επόμενο μάθημα.
Στο πλάι του ήταν ο δάσκαλός του.
Ήταν και οι δύο οπλισμένοι.
Ένιωθε αθάνατος.
Τουλάχιστον όσο ήταν μόνοι τους.
Όταν όμως είδε τους πέντε εχθρούς τους άλλαξε γνώμη.
− Δάσκαλε, είναι πέντε...
− Χαίρομαι που δεν ξεχνάς την αριθμητική σου.
− Μα είμαστε δύο.
− Ποια πράξη σ’ απασχολεί;
− Η διαφορά στην αφαίρεση.
− Αυτό είναι στην αρχή.
− Και στο τέλος;
− Θα είμαστε περισσότεροι από αυτούς κατά δύο μονάδες.
− Δάσκαλε, το χιούμορ σας είναι ειδικό.
− Ετοιμάσου, μαθητή.
Ο μαθητής ήρθε κοντά στο δάσκαλο για να καλύπτεται από την ασπίδα του. Και οι πέντε έγιναν μία γροθιά.
Ο δάσκαλος ήταν ακίνητος και παρέμεινε έτσι.
Ακόμα και μετά τα πρώτα χτυπήματα πάνω στην ασπίδα του.
Ενώ ο μικρός οπλίτης πλήγωσε έναν από τους εχθρούς.
Οι ασπίδες τους είχαν γίνει μία.
Η φιλοσοφία τους.
Άντεξαν την επίθεση και πέρασαν στην αντεπίθεση.
Τότε είδε το δάσκαλο να κινείται παράξενα.
Πλάγια επίθεση.
Συντονίστηκε μ’ αυτόν δίχως να δίνει σημασία στους αντιπάλους.
Ήταν γίγαντες μπροστά του.
Αλλά είχαν αδύνατα σημεία.
Κι αυτός ήταν πολύ γρήγορος.
Έτσι οι λίγοι έγιναν σπάνιοι.
− Μέτρησες, μαθητή;
− Είχατε δίκιο, δάσκαλε.
− Η διαφορά μας λοιπόν ήταν θέμα χρόνου.
− Και τώρα είμαι ωραίος.
− Ακριβώς.
− Δάσκαλε;
− Πες μου.
− Πώς τα καταφέραμε; Αφού ήταν πολλοί.
− Για μας θα είναι πάντα πολλοί.
− Τι θέλετε να πείτε;
− Ποτέ δεν είμαστε οι περισσότεροι.
− Οι Έλληνες;
− Αλλά είμαστε οι σπάνιοι.
Ο μικρός οπλίτης σκέφτηκε την λακωνική πρόταση.
Δεν ήταν ανάγκη να πει περισσότερο.
Η δράση τους ήταν η απόδειξη.
Τα νοητικά σχήματα του δασκάλου είχαν πάρει σάρκα και οστά.
Ήταν το σώμα του και το πνεύμα του Ελληνισμού.
Μετά τη δράση, ο μικρός οπλίτης κάθισε πλάτη με πλάτη με το δάσκαλό του, ήξερε ότι ήταν η αρχή.
- Κι αν δεν είμαστε αρκετοί;
- Τότε θα πεθάνουμε.
- Μα δεν έχουμε άλλη επιλογή;
- Όχι.
- Γιατί δάσκαλε;
- Οι Έλληνες αγαπούν την ελευθερία.
- Κι εγώ.
- Αυτό όμως έχει μεγάλο κόστος.
- Για ποιο λόγο;
- Δεν αποδεχόμαστε τη σκλαβιά, όσο δυνατοί κι αν είναι οι εχθροί μας.
- Ακόμα κι αν είναι περισσότεροι;
- Τότε έχει αξία το πιστεύω μας.
Πάνω στο νησί της Σαλαμίνας περίμεναν την επίθεση των εχθρών. Κι ο μικρός οπλίτης μετρούσε τα καράβια του περσικού στόλου.
Ο αριθμός τους όλο και ανέβαινε.
Αλλά δεν έλεγε τίποτα στο δάσκαλο που δεν τα κοιτούσε καν.
- Τα μέτρησες ;
- Όχι δάσκαλε… Δηλαδή ναι, αλλά δεν τέλειωσα.
- Γιατί τα μετράς ;
- Για να ξέρω.
- Τι πράγμα ;
- Το πλήθος του εχθρού…
- Τότε θα φοβηθείς…
- Όχι, όχι, δηλαδή δεν νομίζω.
- Όσοι και αν είναι δεν αξίζουν την ελευθερία μας.
- Πώς τα συγκρίνετε ;
- Δεν τα συγκρίνω, είναι ασύγκριτα.
- Και πώς θα τους αντιμετωπίσουμε ;
- Με την στρατηγική μας.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο δάσκαλος χρησιμοποιούσε τη λέξη αυτή.
Αλλά αυτή τη φορά ο τόνος της φωνής του ήταν διαφορετικός.
Δεν ήταν πια ένα όραμα.
Σε λίγο θα ζούσαν τη πράξη.
Και θα άλλαζε η πραγματικότητα.
- Δάσκαλε, θα εφαρμόσουμε αυτά που μάθαμε ;
- Όχι μόνο.
- Δηλαδή ;
- Θα εκμεταλλευτούμε τον αριθμό τους.
- Μα δεν τον μετρήσατε !
- Οι εχθροί μας δεν μέτρησαν το ελάττωμά του !
- Τι σημαίνει αυτό ;
- Η επίγνωση της αδυναμίας σου, σου δίνει δύναμη.
- Ενώ αυτοί…
- Πιστεύουν ότι είναι αθάνατοι.
- Κι εμείς ;
- Ξέρουμε ότι πεθαίνουμε για την ελευθερία μας.
Ενώ φυσούσε ο άνεμος της Σαλαμίνας, οι δύο ελεύθεροι σηκώθηκαν.
Λόγω αγάπης.
Σήκωσες ποτέ πανοπλία;
Σήκωσες ποτέ πανοπλία
για να καταλάβεις το βάρος της
την ώρα που ασκείς
κριτική για το παρελθόν
ενώ οι δικοί σου ήταν ραγιάδες
και μιλούσαν στον Πασά
σαν να ήταν Θεός.
Σήκωσε την αν μπορείς
και μετά πες μας
αν είναι βαριά.
αν είναι βαριά.
Σοφία Ντρέκου - Νίκος Λυγερός Λόγοι
11415) Η μαθήτρια κι ο δάσκαλος (με Ε. Χαριτίδου). (διάλογος). Perfection 14 2 2/2013.
11419) Ο μικρός οπλίτης. Perfection 14 2 2/2013. Fr. Le jeune hoplite.
11420) Όταν οι λίγοι έγιναν σπάνιοι. Perfection 14 2 2/2013. Fr. Quand les peu nombreux devinrent rares.
11421) Αγάπη ελευθερίας. Perfection 14 2 2/2013. Fr. L'amour de la liberté.
Κείμενα και βίντεο: Opus of N. Lygeros
Δείτε ακόμη:
